Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Είναι από τις λίγες φωνές στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή που στηρίζουν με τόση θέρμη τον Ντόναλντ Τραμπ. Καθόλου παράξενο. Αυτό που ο προεδρικός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών ονειρεύεται, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν το έχει κάνει πράξη. Συρματοπλέγματα δεκάδων χιλιομέτρων σχηματίζουν ένα τείχος στα σύνορα με τη Σερβία και την Κροατία. Ήταν η πρώτη πράξη στο πλαίσιο της δέσμευσής του να «προστατεύσει τη χριστιανική Ευρώπη» απέναντι στις «ορδές των μουσουλμάνων» που, όπως προειδοποιεί, απειλούν την ασφάλεια και τον πολιτισμό της.
Η δεύτερη ήταν το χθεσινό δημοψήφισμα, με το οποίο οι Ούγγροι κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτημα: «Θέλετε η Ε.Ε. να μπορεί να επιβάλει την υποχρεωτική μετεγκατάσταση μη Ούγγρων πολιτών στην Ουγγαρία ακόμη και χωρίς την έγκριση του Κοινοβουλίου;». Ο κ. Όρμπαν γνώριζε ότι το όποιο «όχι» δεν ανατρέπει τις υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στην Ε.Ε. Ήξερε επίσης ότι το σύστημα των υποχρεωτικών ποσοστώσεων, βάσει του οποίου η χώρα θα υποδεχόταν 1.294 πρόσφυγες, είναι «νεκρό γράμμα». Προσδοκούσε όμως να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα για τα όρια των Βρυξελλών απέναντι στα κυρίαρχα κράτη που «τολμούν να υψώσουν τη φωνή τους». Οι Ούγγροι δεν του έκαναν τη χάρη, αφού η συμμετοχή ήταν εξαιρετικά περιορισμένη. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει πολλά.
Ο κ. Όρμπαν διεκδικεί με αξιώσεις τον ρόλο του αντι-Μέρκελ σε μια ένωση βαθύτατα διχασμένη και αμήχανη μπροστά στις προκλήσεις, μια κοινότητα που προσπάθησε να πετάξει το μπαλάκι της φύλαξης των συνόρων και της διαχείρισης της κρίσης σε τρίτους. Η ρητορική του για το «δηλητήριο» της μετανάστευσης, που θα μολύνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, βρίσκει ευήκοα ώτα πολύ πέραν των ουγγρικών συνόρων. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι απαντούν με χαρακτηρισμούς όπως «δημαγωγός», «ακραίος», «ρατσιστής», «δικτάτορας». Ανώφελο. Αυτό που οφείλουν να κάνουν είναι απλώς να αποδείξουν ότι έχει άδικο. Και αυτό απαιτεί κάτι που έχουν αφήσει στην άκρη: μία ολοκληρωμένη πολιτική υποδοχής και ενσωμάτωσης.
