Τρεις μήνες απομένουν μέχρι ο Μάρτιν Σουλτς να παραδώσει το τιμόνι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στους συντηρητικούς του ΕΛΚ, όπως προβλέπει η σχετική συμφωνία. Θα τηρηθούν όντως τα συμπεφωνημένα;
Ταξίδια σε Κολομβία και Βενεζουέλα, επίσκεψη στην Άγκυρα, Σύνοδοι Κορυφής, διασκέψεις: η ατζέντα του Μάρτιν Σουλτς είναι πάντα ασφυκτικά γεμάτη. Από την πρώτη του εκλογή στη θέση του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Ιανουάριο του 2012, ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός εργάζεται με τους ίδιους πυρετώδεις ρυθμούς. Και αν ρωτούσε κανείς τον ίδιο, μάλλον θα απαντούσε ότι θα ήθελε να συνεχίσει να το κάνει, τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες Ευρωεκλογές το 2019.
Αυτό όμως θα παραβίαζε τη συμφωνία στην οποία είχαν καταλήξει το 2014 οι δυο μεγαλύτερες ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, για την εκλογή του προέδρου. Η γραπτή συμφωνία μεταξύ των δυο πλευρών προβλέπει ότι ο Μάρτιν Σουλτς θα είναι πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου μέχρι τον Ιανουάριο του 2017 ενώ στη συνέχεια και μέχρι το τέλος της κοινοβουλευτικής περιόδου θα πρέπει να παραδώσει τη σκυτάλη σε εκπρόσωπο των συντηρητικών.
Η συμφωνία αυτή όμως τίθεται πλέον ανοιχτά εν αμφιβόλω. Υπέρ της παράτασης της θητείας του νυν προέδρου τάχθηκαν ανοιχτά και δημόσια όχι μόνον ο επικεφαλής της ομάδας των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών Τζάνι Πιτέλα και ο επικεφαλής των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, αλλά και ο χριστιανοδημοκράτης πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Η ΕΕ βρίσκεται ενώπιον μεγάλων προκλήσεων και γι' αυτόν τον λόγο χρειάζεται σταθερότητα, είπε πρόσφατα, αιτιολογώντας την απαίτησή του.
Την Τετάρτη ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αναμένεται να επαναλάβει τις θέσεις αυτές και σε συνεδρίαση της πολιτικής του ομάδας, του ΕΛΚ, στο Στρασβούργο. Εντούτοις είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα καταφέρει να πείσει τους κομματικούς του φίλους. «Για εμάς ισχύει ό,τι συμφωνήθηκε», τονίζει, για παράδειγμα, ο ευρωβουλευτής των γερμανών Χριστιανοδημοκρατών Χέρμπερτ Ρόιλ. Όπως είπε, το ΕΛΚ συζήτησε το θέμα ήδη πριν τις καλοκαιρινές διακοπές και εκεί κανείς δεν τάχθηκε υπέρ της επανεκλογής του Μάρτιν Σουλτς.
Με 215 ευρωβουλευτές το Λαϊκό Κόμμα αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα, υπογραμμίζει και ο ευρωβουλευτής των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας Μάρκους Φέρμπερ. «Έχουμε αξιώσεις για τη θέση αυτή», αναφέρει. Ο επικεφαλής του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ προτιμά να μην παρέμβει ακόμη στη συζήτηση, δια του εκπροσώπου του ωστόσο φροντίζει να τονίζει κάθε τόσο ότι «στηρίζουμε τη συμφωνία».
Σε περίπτωση που το ΕΛΚ εμμείνει στις θέσεις του και δεν στηρίξει την επανεκλογή Σουλτς, ο Γερμανός πολιτικός θα μπορούσε βέβαια θεωρητικά να «κατέβει» υποψήφιος κόντρα στον συντηρητικό υποψήφιο. Το ρίσκο θα ήταν βέβαια μεγάλο και οι πιθανότητες επιτυχίας μηδαμινές. Διότι για την εκλογή του προέδρου απαιτούνται 376 ψήφοι. Ακόμη κι αν συγκέντρωνε το σύνολο των ψήφων των 189 σοσιαλδημοκρατών, θα χρειαζόταν τη στήριξη μικρότερων πολιτικών ομάδων και εκεί τα πράγματα είναι κάθε άλλο παρά εύκολα για τον ίδιο. Ακόμη και στις τάξεις των Πρασίνων, της Αριστεράς και των Φιλελευθέρων ο Μάρτιν Σουλτς είναι αρκετά διαφιλονικούμενος.
Αρκετοί ευρωβουλευτές επιρρίπτουν στον σοσιαλδημοκράτη πολιτικό ότι πολλές φορές εξασφάλισε στον πρόεδρο της Κομισιόν την απαιτούμενη πλειοψηφία για να περάσει διαφιλονικούμενες οδηγίες. Ο αυταρχικός του τρόπος εξόργισε πολλούς, σχολιάζει ο ευρωβουλευτής των Πρασίνων Ράινχαρντ Μπυτικόφερ. Από την άλλη βέβαια ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι παραδέχονται ότι με τον τρόπο του και κυρίως την ηγετική του εμφάνιση ο Μάρτιν Σουλτς προσέδωσε στο Ευρωκοινοβούλιο μεγαλύτερο κύρος. Ο Σουλτς έδωσε στο κοινοβούλιο μεγαλύτερη ισχύ, λέει ο Ρόιλ.
Η αναζήτηση του κατάλληλου υποψηφίου στους κόλπους του ΕΛΚ θα ξεκινήσει το φθινόπωρο. Επίδοξοι διεκδικητές του θρόνου υπάρχουν ήδη αρκετοί, ανάμεσά τους ο πρώην επίτροπος Βιομηχανίας και συνοδοιπόρος του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Αντόνιο Ταγιάνι, ο Γάλλος Αλέν Λαμασούρ, ο Αυστριακός Ότμαρ Κάρας και η Ιρλανδή Μέρεντ Μακγκίνες.
Ο ίδιος ο Σουλτς δεν έχει ανοίξει ακόμη τα χαρτιά του για τη στρατηγική που σκοπεύει να ακολουθήσει για να διεκδικήσει την παράταση της θητείας του. Σε «πηγαδάκια» πάντως φέρεται να προβάλλει συχνά το επιχείρημα ότι με τους Γιούνκερ και Τουσκ οι συντηρητικοί κατέχουν ήδη δυο πολύ σημαντικά ευρωπαϊκά πόστα.
