Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στην έκθεση Manifesta 11 στη Ζυρίχη παρουσιάζονται και 30 παραγωγές με τον τίτλο «Τι κάνουν οι άνθρωποι για το χρήμα». Το έργο του Αμερικανού Μάικ Μπουσέ αποτελείται από 80 τόνους λυματολάσπης και περιττωμάτων. Περιττό το σχόλιο ελβετικής εφημερίδας για τη δυσοσμία της εγκατάστασης.
Η σύγχρονη τέχνη απλώς αντιγράφει τη ζωή, τη φρενίτιδα στους ναούς του χρήματος, τα ιλιγγιώδη ποσά που «κρύβουν» με νόμιμο τρόπο πολυεθνικοί όμιλοι και τελικά τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Ένα τέτοιο έργο είναι αυτό που εκτίθεται στις Βρυξέλλες με τον αμερικανικό κολοσσό της ψηφιακής τεχνολογίας Apple, από τον οποίο η Κομισιόν, σε μια πρωτοφανή σε κλίμακα και σε επιπτώσεις απόφαση, ζητεί να καταβάλει 13 δισ. σε φόρους, που δεν απέδιδε για 10 χρόνια, χάρη σε μια προνομιακή συμφωνία με το Δουβλίνο.
Τοο big to pay, σε μια υπόθεση όπου όλα είναι μεγάλα. Η Ε.Ε., η αμερικανική εταιρεία, τα οικονομικά μεγέθη, οι θέσεις εργασίας, η τουρκική πρόταση για «πιο γενναιόδωρα φορολογικά κίνητρα», τα πολιτικά συμπαρομαρτούντα με τις ΗΠΑ, η διαμάχη για το ποιος βάζει το πλαίσιο για τη λειτουργία των πολυεθνικών, τα υπερεθνικά και τα εθνικά, τα νόμιμα και τα τεχνητά.
Κατά τον διευθύνοντα σύμβουλο της Apple, η έκθεση της Επιτροπής προτείνει την αντικατάσταση της ιρλανδικής φορολογικής νομοθεσίας με μια νομοθεσία που η Επιτροπή θεωρεί πως θα έπρεπε να ισχύει.
H εταιρεία αναφέρει ότι το ζήτημα δεν είναι πόσους φόρους πληρώνει, αλλά ποια κυβέρνηση τους εισπράττει.
Το μέγεθος δεν μετράει; Περίεργη αντίληψη για έναν κολοσσό. Περίεργη αντίληψη, που άλλα μαρτυράει και τον ανταγωνισμό στον οποίο ομνύει σπάει.
Αν η Apple ήταν σε θέση να περνά τα δύο τρίτα των παγκόσμιων εσόδων της μέσα από εταιρείες (στην πράξη βιτρίνες) που πλήρωναν φόρους 1% ή και 0,005%, κατά τα φαινόμενα δεν πλήρωνε πουθενά, ανταλλάσσοντας την ασυλία με τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας. Τοο big to pay. Το έργο σίγουρα θα γνωρίσει κλέη, αλλά ποιος στο τέλος θα κλαίει;
