Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είναι, λένε οι διοργανωτές, μια μεγάλη κατασκήνωση ως τις 24 Ιουλίου, με αιχμή το προσφυγικό, για «να καταργηθούν τα σύνορα». «Τέτοιες κινήσεις γίνονται συχνά στα πανεπιστήμια εδώ και χρόνια και παρόλο που δεν είναι “νομότυπες” με τη στενή έννοια του όρου, είναι “νομιμοποιημένες” από την πολιτική κίνηση που τις στηρίζει και τη συμμετοχή του κόσμου».
Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα με τους ορισμούς που βολεύουν και από τη λογική ξεφεύγουν. Χθες ξέφυγαν κάποιοι από τη νομιμότητα. Δεν χωρούν σε όρια, ασφυκτιούν με τα περιθώρια, και τα καταργούν. Πέταξαν μπογιές στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης, έγραψαν συνθήματα στους τοίχους, αναποδογύρισαν έπιπλα, έσπασαν, κατέστρεψαν έγγραφα και απήλθαν.
Παράπλευρες απώλειες κατά την επίδειξη αλληλεγγύης στους πρόσφυγες; Οι αυτόκλητοι υπερασπιστές τους προβάλλουν το επιχείρημα ότι αυτό το διεθνές κίνημα φιλοξενείται εδώ και χρόνια σε διάφορες μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, ενώ στην Ελλάδα έρχεται για τρίτη φορά, μετά το 2008 (στην Πάτρα) και το 2009 (στη Λέσβο), και προσπαθούν να πείσουν για το ορθόν της διοργάνωσης σε πανεπιστημιακό χώρο επικαλούμενοι τα αφιερώματα στον ιρανικό κινηματογράφο που έχουν προγραμματιστεί. Ο Κιαροστάμι και η «Γεύση από κεράσι», άλλοθι σε κάθε πράξη; Ένας χυλός, όπου ανακατεύονται τα σοβαρά, το εξελισσόμενο δράμα του προσφυγικού - μεταναστευτικού, με τα μετέωρα, για να ,χουμε τη χαρά να ξαναπιάνουμε την αλφαβήτα και να μη μένουμε «βλίτα», αντιμετωπίζοντας «το πανεπιστήμιο ως εργοστάσιο πτυχίων»;
Ένα ακαθόριστο μίγμα, που περιβάλλεται με ανοχή και κατανόηση (;) όταν λέει το ποίημα από δημόσιο βήμα. Μια παράσταση κακοχωνεμένη, αρκεί η επαναστατικότητα να βγαίνει; «Κι αν ο θεατής δεν το δέχεται αυτό, εγώ δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα». Ο Κιαροστάμι μπορεί να διαλέγει τους θεατές του, και δεν θα ήθελε τους νευρικούς και ανυπόμονους. Οι χωρίς σύνορα κατασκηνωτές απλώς θέλουν θεατές. Όλα τ’ άλλα είναι καλούμπες και η «αλληλεγγύη» θρούμπες.
