Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα στη Μεγάλη Βρετανία, το στρατόπεδο του Brexit καλλιέργησε μύθους γύρω από το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα.
Όπως εκτίμησε σε συνέντευξή του στη Deutsche Welle o καθηγητής Οικονομίας στο University College του Λονδίνου και ειδικός σε θέματα μετανάστευσης, Κρίστιαν Ντάστμαν, η πολιτική των ανοιχτών συνόρων που υιοθέτησε το 2015 η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δεν επηρέασε την κρίση των Βρετανών:
«Δεν το πιστεύω. Η μετανάστευση έπαιξε σίγουρα μεγάλο ρόλο. Για τους βρετανούς ψηφοφόρους όμως το πιο σημαντικό είναι η κινητικότητα εντός της Ε.Ε., δηλαδή η ελευθερία μετακίνησης των εργαζομένων στην εσωτερικών αγορά. Ούτως ή άλλως η έλευση των προσφύγων δεν παίζει ρόλο για τη Μ. Βρετανία. Ο Κάμερον δεσμεύτηκε να δεχθεί 20.000 Σύρους μέσα στα επόμενα 5 χρόνια. Συγκριτικά είναι ένας μικρός αριθμός. Καθότι η Βρετανία είναι νησί, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους πρόσφυγες να εισέλθουν στη χώρα. Αυτό δεν απασχόλησε λοιπόν το δημοψήφισμα. Το θέμα ήταν περισσότερο ότι υπάρχουν περιορισμένες δυνατότητες ελέγχου της εσωτερικής μετανάστευσης. Αυτό ήταν και το κύριο επιχείρημα της εκστρατείας του Brexit».
Και στο πλαίσιο αυτό, όπως τονίζει ο καθηγητής, καλλιεργήθηκαν διάφορα ακραία και εν μέρει ευφάνταστα σενάρια: «Έγιναν, για παράδειγμα, υπολογισμοί για τον τεράστιο αριθμό των μεταναστών σε περίπτωση που γίνει στο μέλλον η Τουρκία μέλος της ΕΕ. Κάτι που σίγουρα δεν θα συμβεί τις επόμενες δεκαετίες. Ωστόσο ενίσχυσε το συναίσθημα των ανθρώπων ότι δεν έχουν κανέναν απολύτως έλεγχο της μετανάστευσης, όσο το Ηνωμένο Βασίλειο παραμένει κομμάτι της ΕΕ».
Η διγλωσσία Κάμερον και Όσμπορν
Σημαντικό ρόλο, σύμφωνα με τον Κρίστιαν Ντάστμαν, έπαιξε και η οικονομική κρίση η οποία έπληξε σε μεγάλο βαθμό τη Βρετανία: «Το έλλειμμα εκτινάχθηκε. (…) Η συντηρητική κυβέρνηση Κάμερον ακολουθεί εδώ και χρόνια μια ακραία πολιτική περικοπών. Πολλές κοινωνικές παροχές μειώθηκαν κατακόρυφα, εν μέρει έως και κατά 30%. Την ίδια ώρα αυξήθηκε ο πληθυσμός λόγω της μετανάστευσης και των υψηλών αριθμών γεννήσεων. Αυτό οδήγησε στη φτωχοποίηση του συστήματος υγείας. Οι ώρες αναμονής σε ιατρεία και νοσοκομεία μεγάλωσαν. Οι παροχές μειώθηκαν. Παράλληλα μειώθηκαν και τα πραγματικά εισοδήματα λόγω κρίσης».
Για όλα αυτά, όπως λέει, η κυβέρνηση Κάμερον επέρριψε μερίδιο ευθύνης στην Ε.Ε. «Αυτή η θέση στηρίχθηκε από τον βρετανικό τύπο και αξιοποιήθηκε στο έπακρον από το στρατόπεδο του Brexit. Επίσης δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικό όταν οι Κάμερον και Όσμπορν που επί χρόνια επέκριναν την ΕΕ, κάλεσαν εντέλει τους ανθρώπους να ψηφίσουν υπέρ της παραμονής σε αυτή την Ένωση».
