Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Το ποδόσφαιρο ως διακοπές της Ευρώπης από τον εαυτό της για διάστημα τεσσάρων εβδομάδων. Ωστόσο, ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολο για το ποδόσφαιρο όσο τώρα το να κάνει ακριβώς αυτό - σε μια ήπειρο που βλέπει τον εαυτό της να απειλείται από επιθετικότητα και προσφυγικά ρεύματα στις άκρες της και από λαϊκισμό και τρομοκρατία στο εσωτερικό της».
Η FAZ απογυμνώνει το Euro από το κλασικό καλοκαιρινό παραμύθι, που επαναλαμβάνεται ανά τετραετία, αλλά οι 300 εκατ. τηλεθεατές και οι 2,5 εκατ. φίλαθλοι στα γήπεδα της Γαλλίας δεν νομίζω ότι πτοούνται από τη συγκυρία. Ενδεχομένως δε η κοινωνική δυσκολία και η δοκιμασία ασφαλείας επιβάλλουν τη γιορτή.
Αρχίζουν τα ματς και αναστέλλεται η παρέλευση του κανονικού χρόνου. Αρχίζουν τα ματς, με επεισόδια και απεργίες, αλλά αλλιώς σκοράρουν οι εμπειρίες.
Με ανόδους και πτώσεις, θριάμβους και πανωλεθρίες, ανατροπές και τραύματα, θαύματα και πειράματα. Σε μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στο μεγάλο γήπεδο, αυτό της Ευρώπης, που έχει πολλά να διηγηθεί.
Κάντε τον κόπο να το αδειάσετε απ’ όσα το βαραίνουν, τις πολλαπλές κρίσεις και τις μισές λύσεις. Κάντε τον κόπο και δείτε το με ποδοσφαιρικό τρόπο, με οδηγό τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, έναν δεξιοτέχνη της γραφής, «έναν ζητιάνο του καλού ποδοσφαίρου».
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο γεμάτο από ένα άδειο γήπεδο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θορυβώδες από τις κερκίδες χωρίς κανένα θεατή. Στο Γουέμπλεϊ αντηχούν ακόμα οι πανηγυρισμοί από το Παγκόσμιο Κύπελλο του ‘66, που κέρδισε η Αγγλία, αλλά, αν ακούσει κανείς πιο προσεκτικά, μπορεί να ακούσει τους θρήνους του ‘53, όταν οι Ούγγροι κατατρόπωσαν την αγγλική ομάδα...
...Το στάδιο του βασιλιά Φαχντ στη Σαουδική Αραβία έχει θεωρείο από μάρμαρο και χρυσάφι, και οι κερκίδες έχουν χαλιά, αλλά ούτε μνήμη έχει, ούτε κάτι το αξιόλογο για να διηγηθεί». («Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», Ελληνικά Γράμματα, 1998.)
Η μπάλα (και) ως σημαία είναι ωραία και δημιουργεί κλίμα. Όχι τυχαία.
