Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Ευρώπη ασθενεί και η κατάσταση θα επιδεινωθεί κι άλλο. Προτού αρχίσει να βελτιώνεται, συμπληρώνουν οι αισιόδοξοι. Η Ευρωζώνη μπορεί να μη διαλύθηκε, αλλά η απογείωση αναβλήθηκε. Οι ευρωσκεπτικιστές κερδίζουν έδαφος κι αν τύχει να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης, η κίνηση δεν είναι χρόνος, είναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Αυτή η εικόνα της Ευρώπης, μετά τη διπλή αυτοκτονία της στους Παγκόσμιους Πολέμους, την αφήνει με κουρσεμένη φερεγγυότητα. Μια οικονομική οντότητα, σε αναζήτηση ταυτότητας.
Μήπως χρειάζεται ένα διάλειμμα; Ένα διάλειμμα απ’ τον «εαυτό» της; Αυτό τουλάχιστον προτείνει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να εγκαταλείψει τα «ουτοπικά όνειρα» της πλήρους ολοκλήρωσης, για να επικεντρωθεί αποτελεσματικότερα στην αντιμετώπιση των ευρωσκεπτικιστών, ρίχνοντας όλο το βάρος στην ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων και στην ολοκλήρωση της νομισματικής ένωσης.
Πριν από τον Ντόναλντ Τουσκ, για την ανάγκη ενός «time out» μίλησε και ο Ιμπέρ Βεντρίν, παλιός γνώριμος στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους της εξουσίας, βετεράνος σοσιαλιστής, με αντιαμερικανικά διαπιστευτήρια, ένθερμος ευρωπαϊστής.
«Αν θέλετε οι άνθρωποι να απορρίψουν μαζικά την Ευρώπη, συνεχίστε. Στις περισσότερες χώρες έχουμε σήμερα ένα 15% έως 20% των ψηφοφόρων που απορρίπτουν συνολικά την Ευρώπη και ένα άλλο 15% έως 20% που παραμένουν ευρωπαϊστές. Αυτό αφήνει ένα ενδιάμεσο 60%, που είναι αυτό που θα αποκαλούσα ευρω-αλλεργικοί... Και, όμως, βλέπετε ότι κυβερνήσεις και κόμματα χοροπηδάνε ζητώντας περισσότερη Ευρώπη, περισσότερη Ευρώπη», δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Politico». Ένα διάλειμμα δεν είναι κακό, όμως, δεν θα είναι πιο πειστικό αν απαντηθεί το βασικό «ποια Ευρώπη» πριν από το «υπερβολική ή υπερβολικά λίγη Ευρώπη»; Άλλωστε, «η παρακμή είναι μια επιλογή: το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος». Όφις προγενέστερος / και πιο φανατικός / απ’ τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας...
