Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, για έλλειψη τόλμης και αποφασιστικότητας. Η δυναμική του παρέμβαση στην εποχή κορύφωσης της κρίσης χρέους, το 2012, κράτησε ακέραιο το ενιαίο νόμισμα και απέτρεψε τη διάλυση της Ευρωζώνης.
Ο κ. Ντράγκι δικαίως απέκτησε τον τίτλο του «Σούπερ Μάριο», καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωζώνης τόλμησε να πειραματισθεί με μη συμβατικά μέτρα νομισματικής χαλάρωσης, χωρίς να διστάσει να μειώσει τα επιτόκια σε αρνητικά επίπεδα, ενώ χάρη στις αγορές κρατικών ομολόγων μέσω του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης έχει επιτρέψει στις κυβερνήσεις της οικογένειας του ευρώ να δανείζονται με πολύ χαμηλό κόστος.
Για πολλούς, το όνομα Ντράγκι θα πρέπει να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Ευρωζώνης. Δεν λείπουν όμως κι εκείνοι που ασκούν έντονη κριτική σε βάρος του για την υπερ-χαλαρή νομισματική πολιτική και ειδικότερα για την πολιτική των αρνητικών επιτοκίων. Οι εντονότερες αντιδράσεις προέρχονται από τη Γερμανία, με αρκετούς αναλυτές να κατηγορούν πλέον ανοικτά την ΕΚΤ ότι μεροληπτεί υπέρ των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης και κατά των Γερμανών καταθετών.
Ο ίδιος ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υποστήριξε πρόσφατα ότι τα αρνητικά επιτόκια είναι ένας από τους λόγους για την αύξηση της δημοτικότητας του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (ΑfD), έχοντας κατηγορήσει επανειλημμένως την ΕΚΤ για τα προβλήματα που έχει προκαλέσει στις γερμανικές τράπεζες και τους συνταξιούχους.
Ορισμένοι πολιτικοί του συντηρητικού κόμματος των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) ζητούν ευθέως ο επόμενος πρόεδρος της ΕΚΤ να είναι από τη Γερμανία. Ο κ. Ντράγκι έχει ακόμη μερικούς συμμάχους στο Βερολίνο: «Αυτό το παιχνίδι ότι η ΕΚΤ είναι ο κακός της ιστορίας πρέπει να τελειώσει» υποστήριξε ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ρίχνοντας το «μπαλάκι» στις κυβερνήσεις, που θα πρέπει να συνδράμουν στην ανάπτυξη.
«Ο Μεγαλοδύναμος μας έδωσε δύο χέρια... μια κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να επιλύσει από μόνη της την αναπτυξιακή κρίση, δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη επενδύσεων» επανέλαβε ο Γερμανός πολιτικός. Το ζητούμενο, η ανάπτυξη, κοινός στόχος για όλους. Απομένει η πολιτική βούληση για το επόμενο ιστορικό βήμα.
