«Χιροσίμα. Καιρός σχεδόν αίθριος. Ορατότης 10 μιλίων, κάλυψις στερεώματος κατά τα δύο δέκατα στο ύψος των 13.000 ποδών». Ο καλός καιρός της Χιροσίμα έκρινε την τύχη της και η βόμβα ερρίφθη στις 6 Αυγούστου 1945, ημέρα Δευτέρα, περί τις 8 π.μ.

«Eνα δυνατό φως γέμισε το αεροπλάνο», έγραψε ο υποσμηναγός Paul Tibbets, ο πιλότος του Enola Gay. «Γυρίσαμε να δούμε τη Χιροσίμα. Η πόλη είχε καλυφθεί από ένα φριχτό σύννεφο, που ανέβαινε σαν μανιτάρι βράζοντας.

Για ένα λεπτό επικράτησε σιωπή. Αλλά αμέσως μετά όλοι μιλούσαν ταυτόχρονα. "Κοιτάξτε αυτό", κραύγαζε ο συγκυβερνήτης Robert Lewis, χτυπώντας με στον ώμο. Ο Lewis υποστήριζε ότι ένιωσε τη γεύση της ατομικής έκρηξης –είχε- λέει- τη γεύση μόλυβδου. "Μεγαλοδύναμε", αναρωτήθηκε, "τι κάναμε;"»

Σε κλάσματα δευτερολέπτου, ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του καπνού του φρέατος. Η πυρηνική λαίλαπα εξαφάνισε τη Χιροσίμα και, τρεις μέρες αργότερα, το Ναγκασάκι. Ηφαιστειακές θερμοκρασίες 5.000 βαθμών Κελσίου και άνω έλιωσαν τα πάντα, εκτός από μια θολωτή στέγη με κεραμικές φολίδες.

Και εν ταις ημέραις εκείναις ζητήσουσιν οι άνθρωποι τον θάνατον, και ου μη εύρωσιν αυτόν, και επιθυμήσουσιν αποθανείν, και φεύγει ο θάνατος αυτών.

H ραδιενέργεια αποτύπωσε ως «φιλμ» τους ανθρώπους, αλλά και μετέβαλε εκατοντάδες άλλους, ακτινοβολούμενους, σε «χιμπακούσα», που μαζί με τα ανεπούλωτα έλκη τους, μεταφέρουν και στους απογόνους τους βαριές γενετικές αλλοιώσεις.

Εξήντα χρόνια μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα της Χιροσίμα, ο δήμαρχος της πόλης Ακίμπα Ταντατόσι τονίζει ότι η κατοχή πυρηνικών όπλων δεν πρέπει να είναι ανεκτή από καμία χώρα του κόσμου, μικρή ή μεγάλη.

K.T.