Σίγησε σήμερα το βιολοντσέλο του ελληνικού τραγουδιού, όπως την είχε αποκαλέσει ο Μάνος Χατζηδάκης, η ερμηνεύτρια των «Δειλινών» και του «Πέτρα την πέτρα περπατώ», ο «θηλυκός Μπιθικώτσης». Σίγησε η βραχνή, δωρική φωνή της Βίκυς Μοσχολιού, που φώτισε την αρχοντιά του λαϊκού αισθήματος, την ευγένεια του πόνου της αγάπης, την μαγεία του έρωτα, την τρυφερότητα για τους άτυχους της ζωής.

Η Βίκυ Μοσχολιού ξεκίνησε το 1962 στην Τρίανα του Χειλά κοντά στον Γρηγόρη Μπιθικώτση, και την Δούκισσα, η ουσιαστική πορεία της ωστόσο, άρχισε στα 1964 – ’65.

Oταν είπε το «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου (στην ταινία «Λόλα»), τα «Δειλινά» και τα «Ξημερώματα» του Γιώργου Ζαμπέτα και το «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα» του Απόστολου Καλδάρα.

Μ’ αυτές τις συνεργασίες, καθιερώθηκε άμεσα τότε, ανοίγοντας ένα δρόμο που περνά από το λαϊκό πάλκο του Ζαμπέτα και τις συναυλίες του Ξαρχάκου, από την άνθιση του λαϊκού τραγουδιού στα παραλιακά κέντρα που βαφτίζονται από επιτυχίες της («Δειλινά», «Ξημερώματα»), αλλά και στις μπουάτ της Πλάκας, μέσα στο κλίμα της μεταπολίτευσης: «Τα τραίνα που φύγαν» και «Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι» του Ξαρχάκου, «Πάει, πάει» και «Χωρισμός» του Ζαμπέτα, «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ» και «Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει» του Καλδάρα, «Πέρα από τη θάλασσα» του Μαρκόπουλου, «Αλήτης» του Ζαμπέτα, «Συνοικισμός» του Δήμου Μούτση, «Ασφαλώς και δεν πρέπει» του ¶κη Πάνου, αλλά και «Μετανάστες» του Γιάννη Μαρκόπουλου και «Νυν και αεί» του Ξαρχάκου, «¶νθρωποι μονάχοι» του Γιάννη Σπανού και «Μαρκίζα», «Σκουριασμένα χείλια» με τον Σταμάτη Κραουνάκη, αλλά και Θεοδωράκης και Τσιτσάνης, και Χατζιδάκις, και Βαμβακάρης, και Χατζηνάσιος, και Κουγιουμτζής, Κηλαηδόνης, Πλέσσας, Κατσαρός, Λεοντής.

Η Βίκυ Μοσχολιού, ήταν η αγαπημένη των συνθετών, από τις γυναικείες φωνές που έγινε μέτρο και σχολή για τις επόμενες γενιές, με την καθαρότητα και την ιδιαιτερότητα της, με την αυστηρότητα του ύφους και το μέτρο χωρίς φτιασίδια.

Οπως η ίδια έχει πει «Τραγούδησα με την ψυχή μου».

«Σε όλη μου τη ζωή πήγαινα προετοιμασμένη πολύ καλά στο studio. Προσπαθούσα να είμαι "καλή μαθήτρια". Προσπαθούσα να μπαίνω στο πετσί του συνθέτη, να καταλάβω τι σκεφτόταν την ώρα που έγραφε το τραγούδι, πως το νιώθει εκείνος. Πιστεύω ότι ο συνθέτης με τη χειρότερη φωνή μπορεί να πει το τραγούδι του πιο καλά και από τον καλύτερο τραγουδιστή. Επειδή εκείνος το νιώθει το τραγούδι του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Αυτό το συναίσθημα λοιπόν προσπαθούσα να νιώσω, για να μπορέσω να ερμηνεύσω σωστά ένα τραγούδι»...

K.T.