Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Mαζί με τα τρακτέρ των αγροτών («τανκ» κατά τον γ.γ. Εργασίας Αντρέα Νεφελούδη: κάτι υποδηλώνει η έκφραση για το πώς αισθάνεται σήμερα η κυβέρνηση) που κατηφορίζουν προς Αθήνα (να δούμε αν αφεθούν να φθάσουν στο Σύνταγμα) έχουμε και το Eurogroup μια μέρα νωρίτερα - στην ουσία όμως η επίπτωση των δύο θα συμπέσει, καθώς πρόκειται για «Eurogroup προσανατολισμού» και όχι αποφάσεων, συνεπώς οι διαρροές που θα χρειαστούν μια μέρα για να μας φθάσουν είναι το κρίσιμο στοιχείο του...
Το φόντο σ’ αυτήν τη διπλή κίνηση/εισβολή στην πραγματικότητά μας των Ελλήνων -«σπουδαίος λαός οι Ελληνες, όμως δεν έχουν κράτος» κατά τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε- αποτελεί η κατάρρευση του Χρηματιστηρίου και η προειδοποίηση Τσακαλώτου για το τι θα συμβεί άμα η κολλημένη αξιολόγηση τραβήξει σε μάκρος.
Πρώτα το Χρηματιστήριο: ήταν τέτοια/τόση η κατάρρευση της αγοράς, με τη μεγαλύτερη έξοδο επενδυτών όλων των εποχών και την εξάχνωση των τραπεζικών μετοχών, ώστε να μην μπορεί να αγνοηθεί ακόμη και από μια κυβέρνηση που πριν από λίγο καιρό καυχιόταν ότι δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη μοίρα των καταθετών (πόσο μάλλον των μετόχων!) καθώς... δεν έχει μεταξύ τους ψηφοφόρους της.
Ομως η απόφανση του Ευκλείδη Τσακαλώτου, «αν πάμε Μάιο - Ιούνιο με την αξιολόγηση... καήκαμε!» είναι εκείνη που δείχνει ότι μια αφύπνιση άλλου είδους συντελείται στην κυβέρνηση.
Στην ίδια κυβέρνηση που ο στυλοβάτης της Πάνος Καμμένος, ο ίδιος που κάποτε «απειλούσε» την Ευρώπη ότι η Ελλάδα θα της «στείλει τζιχαντιστές», απειλούσε -σε περίπτωση παράλογων απαιτήσεων των δανειστών- με επαναφορά της ευθύνης στον λαό, δηλαδή με πρόωρες εκλογές απαλλαγής των κυβερνώντων από την ευθύνη.
Το «καήκαμε» του Τσακαλώτου έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς προέρχεται από έναν άνθρωπο που έζησε από πολύ κοντά την εποχή Βαρουφάκη, του οποίου ήδη το DiEM25 αποτελεί πραγματικότητα για όσους ποθούν άλλες διεξόδους, δηλαδή το τι ακριβώς σου συμβαίνει άμα στις ευρωπαϊκές διαδικασίες βάζεις τον εαυτό σου από μόνος στη γωνία.
Διότι, άσχετα με την όποια ρητορική, στη γωνία έχει θέσει η κυβέρνηση εμάς όλους (τον κατά Σόιμπλε «σπουδαίο λαό»), τη μια με τις αποφασιστικές κόκκινες γραμμές Τσίπρα στο ασφαλιστικό, την άλλη με την προαναγγελία ενός ακόμη γύρου πολιτικής διαπραγμάτευσης.
Και τον Σαμαρά/Βενιζέλο και τον Τσίπρα/Βαρουφάκη , αυτή η κατακαημένη «πολιτική διαπραγμάτευση» τους έκαψε: το πρώτο δίδυμο κάηκε εντελώς στον καιρό του. το δεύτερο άλλαξε, όμως τώρα πάλι παίζει με τη φωτιά.
Σε οριακό σημείο το διεθνές περιβάλλον
Οσοι επιχείρησαν να διώξουν το σύννεφο του meltdown του Χρηματιστηρίου, παραπέμποντας στο -όντως- διαταραγμένο διεθνές περιβάλλον, τη μια με την ακραία περιπέτεια της Deutsche Bank και των παραγώγων της (που πάει να γίνει «παγκόσμια χρηματοπιστωτική μαύρη τρύπα»), την άλλη με τους κραδασμούς που έχει φέρει η συνεχής πτώση των τιμών της ενέργειας (θυμόσαστε μια φορά κι έναν καιρό που η υποχώρηση των τιμών του αργού έφερνε ανακούφιση;) στο υπερ-μοχλευμένο διεθνές περιβάλλον, την παρ’ άλλη με τα γυμνάσματα των Κεντρικών Τραπεζών για διατήρηση της φούσκας που εναπομένει στις κεφαλαιαγορές, κάνουν ένα παράξενο λάθος. Ναι, είναι σε πολλαπλά οριακό σημείο το διεθνές περιβάλλον.
Ομως αυτό, αντί να «δικαιολογεί» το δικό μας στολάρισμα -την ελεύθερη πτώση ενός απαξιωμένου Χρηματιστηρίου- θα ‘πρεπε να συνειδητοποιηθεί ότι μειώνει τα περιθώρια για μας τους ίδιους.
Η Greece fatigue, η κόπωση των άλλων με την Ελλάδα και τα προβλήματά της, με το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τις ανεπάρκειές του, αποτελεί για μας το βασικό πλέον πρόβλημα.
Και, κατά έναν παράξενα τραγικό τρόπο, η συγκυρία κινδυνεύει να «ξεφύγει» για την κυβέρνηση Τσίπρα ακριβώς την ώρα που οι άκριες μαζεύονταν και κάτι πήγαινε να προχωρήσει.
Στο έκτακτο Eurogroup που (θυμηθείτε!) γίνεται έναν χρόνο ακριβώς μετά την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου του 2015 οπότε -με Βαρουφάκη- είχε τεθεί στους «εταίρους» ευθέως το μείζον ζήτημα ελάφρυνσης του χρέους, ναι μεν κύριο αντικείμενο περί Ελλάδος θα είναι ασφαλιστικό και δημοσιονομικό κενό 2016-17 (και η αδιέξοδη υπόσχεση/τάξιμο για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018...) όμως στο παρασκήνιο θα είναι έτοιμο προς παρουσίαση ένα σχέδιο για αληθινή, ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους.
Ναι, μέσα από ένα πολύπλοκο σύστημα πιέσεων και μοχλών ΔΝΤ και ΕΜΣ και χωρών σαν την Ιταλία, το περίγραμμα μιας αναδιάταξης του χρέους μέσω επιμήκυνσης 70 ετών, μαζί και παγώματος επιτοκίων, θα οδηγούσε σε μείωση της παρούσας αξίας του χρέους περισσότερο κι από το μισό.
Πλην αν... «καούμε».
