Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Υπάρχει κάτι τρομακτικό στην πραγματικότητα, μόνο που δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι». Το ‘λεγε η Μόνικα Βίτι στην «Κόκκινη έρημο» του Αντονιόνι, αλλά στην ευρωπαϊκή έρημο μάλλον μπορούμε να το συγκεκριμενοποιήσουμε.
Ολοι επαναλαμβάνουν ποιοι πρέπει να είναι, αναλαμβάνουν τον ρόλο που ανταποκρίνεται στις αμοιβαίες σχέσεις, αλλά τα προσωπεία δεν μπορούν να κρύψουν ποιοι μπορούν να είναι, μέσα από τους περιορισμούς που επιβάλλει η πραγματικότητα. Πάρτε για παράδειγμα τον πρόεδρο των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο, που άστραψε και βρόντηξε για την κοινή ευθύνη, χαρακτηρίζοντας τραγική την κατάσταση στα ελληνοτουρκικά σύνορα.
«Εάν δεν αποδεχθούν (σ.σ.: οι ελληνικές αρχές τη συνεργασία), θέτουν από μόνες τους εαυτόν εκτός Σένγκεν... Θα πρέπει να αποδεχθούν ότι τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. είναι κοινά σύνορα και επομένως κοινής ευθύνης. Δεν θα πρέπει να τεθεί θέμα εθνικής κυριαρχίας. Οχι. Είναι επίσης θέμα ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Ανήκει στην Ε.Ε. να διαχειρισθεί τα εξωτερικά της σύνορα».
Μόνο σ’ ό,τι αφορά τη Σένγκεν, που δεν γνωρίζει σύνορα, αλλά χωρίζει σίγουρα; Ολοι αυτοί οι πρόθυμοι «καθοδηγητές» πώς και δεν θυμήθηκαν τα κοινά σύνορα όταν η χώρα διατηρούσε δυσανάλογο με τις οικονομικές της δυνατότητες αμυντικό εξοπλισμό, όταν έπεφταν βαριές παραγγελίες για αεροπλάνα και βαπόρια, φρεγάτες και υποβρύχια; Πού ήταν τότε οι φίλοι οι καλοί να μιλήσουν για ευρωπαϊκή κυριαρχία, να κατακεραυνώσουν το περιττό, σε καιρούς κρίσης, και να επικεντρωθούν στο απαραίτητο;
Κάποιοι τουλάχιστον, με ισχυρή δόση πραγματισμού ή κυνισμού, όπως ο Γερμανός νυν υπουργός Εσωτερικών και πρώην επί της Αμύνης, φρόντιζαν να διαλύσουν εγκαίρως, από το 2012, τις αυταπάτες. «Οποιος πιστεύει ότι άλλα κράτη είναι διατεθειμένα να αναλάβουν για κάποιον, δωρεάν, επιπλέον στρατιωτικές δυνατότητες, τις οποίες ο ίδιος μόλις κατήργησε για λόγους οικονομίας, ζει στον παράδεισο». Για τον παράδεισο δεν ξέρω, για τη λάθος πλευρά των γεγονότων, όμως, δεν έχω αμφιβολία.
