Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Για μιαν ακόμη φορά -με την προσφιλή μας τρόικα πάλι ανάμεσά μας, αφού ήδη ανάμεσά μας στήθηκε ακραία αντιπαραθετικότητα από τον παρθενικό σκυλοκαβγά Τσίπρα-Μητσοτάκη στη Βουλή, μέχρι τα μπλόκα των τρακτέρ ή τις διαδηλώσεις «της γραβάτας»- έχουμε βγει στο καραούλι να συλλάβουμε αισιοδοξία. Ωστε να τροφοδοτηθεί το απλοϊκούτσικο εκείνο «η οικονομία είναι προπαντός ψυχολογία».
Με τη λογική του Χότζα, που θέλει να χειροτερεύεις πρώτα μια κατάσταση (βάλε μέσα την αγελάδα, βάλε και το γαϊδούρι, φέρε και την κατσίκα, άντε και την κότα...) , ύστερα να τη βελτιώνεις λιγάκι, οπότε απόλυτη αγαλλίαση (βγάλε την κότα, δες πόσο καλύτερα είναι!), ζούμε αυτόν τον καιρό την ανταλλαγή εκτιμήσεων για τους ρυθμούς ανάπτυξης.
Τελευταίο σκαλοπάτι η εκτίμηση Στουρνάρα ότι το 2015 τελικά δεν θα κλείσει «ίσια βάρκα, ίσια νερά», όπως ήταν η εκτίμηση που έχει περιληφθεί στον προϋπολογισμό 2016 (ενώ κινδύνευε να πάει κάτω από -2%), αλλά θα πάει σ’ ένα -0,2%. Ενώ το ενδεχόμενο -1,3% για το 2016 έπειτα από αρνητικούς ρυθμούς το α’ 6μηνο του 2016 (θα αρκούσε το επιβαρυντικό carry-over του 2015), θα μπορούσε να περάσει σε θετικό έδαφος το β’ 6μηνο - υπό σειρά όμως προϋποθέσεων.
Ενδιαφέρον ότι η τοποθέτηση Στουρνάρα είναι θετικότερη από τις προβλέψεις του ΙΟΒΕ που μιλούσε, εντελώς πρόσφατα, για -0,5% για το 2015 και για -1% έως -1,5% για το 2016. Την ίδια στιγμή, στο 2ο Ναυτιλιακό Συνέδριο της «Ν», ο Γιώργος Σταθάκης έπαιρνε την ευκαιρία για να πει ότι η «ελληνική οικονομία καταγράφει μηδενική ύφεση, οπότε εκ των πραγμάτων το 2016 θα σημειώσει σημαντικό ρυθμό ανάπτυξης».
Δικαίως θα μας εγκαλέσει ο αναγνώστης ότι τέτοιες διαφορές είναι μικρές. Οριακές, άμα συγκρίνει κανείς με τους φόβους / τις απειλές για άνω του -4% μέσα στην κρίση. Ερχεται όμως στην επιφάνεια, ειδικά τώρα, η συζήτηση αυτή επειδή γίνεται στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης / συζήτησης με την τρόικα για το review, την πολύκροτη αξιολόγηση.
Οπου η κυβέρνηση ελπίζει, νομίζει, προσδοκά να «διώξει από πάνω της» το φάσμα του δημοσιονομικού κενού με βάση αυτά τα ποσοστά μεγέθυνσης της οικονομίας.
Ακόμη και το διαβόητο 1,8 δισ. ευρώ που πρέπει να καλυφθεί από την ασφαλιστική διόρθωση («μεταρρύθμιση» αν επιμένετε), έτσι που φεύγει ήδη προς τα 2,25 δισ., ελπίζεται να πέσει σε πιο διαχειρίσιμα επίπεδα με την επίκληση μιας πολύ πιο ρηχής ύφεσης.
Δεν ξέρουμε αν αυτό θα βγει πέρα με την τρόικα -ίσως να είχε μεγαλύτερη πέραση άμα το πράγμα ανέβει μέχρι το Eurogroup. Ομως... για την ώρα το πάνω επίπεδο αρνείται να πει οτιδήποτε δεν έχει περάσει την κρισάρα των τεχνικών συζητήσεων.
Πάντως τους δικούς μας, τους κυβερνητικούς, θα ‘πρεπε να τους απασχολήσει ένα άλλο σύμπτωμα: Γιορτάστηκε η αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας από τη S&P, από CCC+ σε Β-, αναβάθμιση που αναμενόταν αλλά μας ήρθε πιο γρήγορα.
Πλην, δεν δόθηκε προσοχή στις αιτιολογήσεις της απόφασης της S&P: Στηρίχτηκε στο γεγονός ότι, επιτέλους, ξεκόλλησαν οι ιδιωτικοποιήσεις, με τον ΟΛΠ να «φεύγει» με ευθύνη του ΤΑΙΠΕΔ (παρά το γεγονός ότι πάλι βρεθήκαμε με μία μόνον προσφορά, εκείνην της Cosco) και με τα περιφερειακά αεροδρόμια να πηγαίνουν στη Fraport. Συν, στην προοπτική να προχωρήσει και να περάσει από τη Βουλή το ασφαλιστικό. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι δεν είναι κάποια μικροθεμελιώδη που πιάνουν την προσοχή του διεθνούς συστήματος. Αλλά το ξεκόλλημα από την άρνηση της κίνησης.
Αυτό επιχείρησε να αντιπαλέψει και ο Γιάννης Στουρνάρας όταν απηύθυνε την προειδοποίηση ότι, άμα τώρα πάλι μπούμε σε καθυστέρηση με την αξιολόγηση, δεν είναι μόνον πολιτικός ο κίνδυνος: υπάρχει και το φάσμα της επανάληψης του σκηνικού του 2015. Και, προσοχή! Η επισήμανση Στουρνάρα ήταν ότι το β’ 6μηνο του 2015 και το α’ 6μηνο του 2016 αποτέλεσαν, ενιαία και αδιαίρετα θα μας επιτραπεί να προσθέσουμε, την περιοχή αυτοπαγίδευσης.
Διότι μπορεί η παρανοϊκή διαπραγμάτευση Βαρουφάκη (μετά το πρώτο δίμηνο / τρίμηνο του 2016 που υπήρξε περίοδος χρήσιμης αφύπνισης) να μην έχει σύγκριση με τον κλεφτοπόλεμο Σαμαρά / Βενιζέλου (με τον Γκίκα Χαρδούβελη σε ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου), όμως και των δύο περιόδων πυρήνας ήταν: α) η άρνηση της πραγματικότητας του «απέναντι», η αγνόηση της άλλης πλευράς, που απλώς δαιμονοποιείται, β) ο εναγκαλισμός με την καθυστέρηση, τη χρονοτριβή, το σούρσιμο των ποδιών, γ) το ποντάρισμα σε «ισοδύναμα», σε «κόκκινες γραμμές» και σε πολιτική διαπραγμάτευση.
