Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Την Κυριακή οι Ισπανοί οδεύουν στις κάλπες για μία εκλογική αναμέτρηση που προμηνύεται ιστορική.
Εάν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, για πρώτη φορά από το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο και τη μετάβαση στη δημοκρατία, πριν από 40 χρόνια, η χώρα θα έχει κυβέρνηση συνασπισμού.
Και κάπως έτσι θα μείνουν μόλις τρία από τα 28 μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης με κυβέρνηση πλειοψηφίας ενός κόμματος.
Η εποχή του δικομματισμού αποτελεί παρελθόν για το σύνολο σχεδόν της Ευρώπης.
Σε ορισμένες χώρες οι κυβερνήσεις συνεργασίας συνιστούν τον κανόνα εδώ και χρόνια. Στην Ελλάδα ήταν η οξύτατη κρίση των τελευταίων ετών που άλλαξε άρδην το πολιτικό σκηνικό και τις ανέδειξε σε αναγκαιότητα.
Στην Πορτογαλία και την Ισπανία συνέβη περίπου το ίδιο, αν και τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας φάνηκε να αντέχουν περισσότερο, ακόμη κι όταν βρέθηκαν στη δίνη πολύκροτων σκανδάλων διαφθοράς.
Στην Ισπανία το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα και το κεντροαριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα (στο καθένα από τα οποία συμβίωναν αρμονικά διάφορες επιμέρους τάσεις) ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού.
Και ξαφνικά από τις πλατείες των «αγανακτισμένων», που διαδήλωναν κατά των πολιτικών σκληρής λιτότητας, προέκυψε το Podemos.
Οι πολίτες μοίρασαν εν πολλοίς την ευθύνη για την ύφεση, την εκρηκτική ανεργία και τη συρρίκνωση των εισοδημάτων σε σοσιαλιστές και συντηρητικούς, που εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση.
Ο νέος σχηματισμός, «αμόλυντος» από την εξουσία, μπορούσε πιο πειστικά να επαγγέλλεται σύγκρουση με το κατεστημένο και μία πνοή ανανέωσης.
Εως και τους πρώτους μήνες του έτους οι Podemos έδειχναν ότι μπορούν να διεκδικήσουν την πρωτιά. Επεσαν τελικά θύμα των θολών σε κρίσιμα ζητήματα θέσεών τους, αλλά και εν μέρει των δεσμών τους με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η δημοτικότητα του κόμματος του Πάμπλο Ινγκλέσιας ακολουθεί φθίνουσα πορεία εδώ και μήνες, με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις να το δείχνουν στην τέταρτη θέση. Α
υτό συνδέεται έως έναν βαθμό με την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ελλάδα, η οποία κατέδειξε ότι η αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη δεν έρχεται από ένα-δύο κράτη αλλά απαιτεί ευρύτερες, ισχυρότερες συμμαχίες.
Ενα τέταρτο κόμμα, οι φιλελεύθεροι Ciudadanos του Αλμπερτ Ριβιέρα, έχει έλθει δυναμικά στο προσκήνιο.
Αν και έχει επίσης επικριθεί για απουσία αξιόπιστου εναλλακτικού σχεδίου και σαφούς ιδεολογικού στίγματος, τα δημοσκοπικά ευρήματα αποκαλύπτουν ότι αντλεί ψηφοφόρους από όλους τους αντιπάλους και «ψαρεύει» με επιτυχία στη δεξαμενή των αναποφάσιστων.
Δεν αποκλείεται σε περίπτωση πρωτιάς του Λαϊκού Κόμματος του Μαριάνο Ραχόι, να βρεθεί και αυτό στην κυβέρνηση.
Και εκεί θα αποκαλυφθεί εάν το φλερτ του με το εκλογικό σώμα μπορεί να εξελιχθεί σε σταθερή σχέση ή θα χαθεί απότομα.
Οποιο και εάν είναι το αποτέλεσμα, το πολιτικό σκηνικό στην Ισπανία από τη Δευτέρα θα είναι διαφορετικό.
Η Ευρώπη συνολικά δεν είναι πια η ίδια. Η πολυετής οικονομική κρίση, οι γεωπολιτικές εξελίξεις και η προσφυγική κρίση φέρνουν σαρωτικές αλλαγές. Μένει να φανεί προς ποια ακριβώς κατεύθυνση.
