Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ενας τρόπος για να περιγραφεί μια χρονιά είναι μέσα από τις λέξεις που κυριάρχησαν στον δημόσιο και τον ιδιωτικό λόγο. Το 2010 μπήκαν στη ζωή μας το σπρεντ, οι κερδοσκόποι, το χρέος, ο μηχανισμός στήριξης και το μνημόνιο.
Το 2011 μονοπώλησαν τις συζητήσεις η λιτότητα, τα μέτρα, το μεσοπρόθεσμο, το Grexit, ενώ μπήκαν στη ζωή μας και στις πλατείες οι Αγανακτισμένοι κι έκανε πρεμιέρα το χαράτσι, που συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία.
Το 2012 θα μπορούσε να είναι το έτος του φαντάσματος της Βαϊμάρης, της επαναδιαπραγμάτευσης και της δόσης. Τους μισούς μήνες υποβληθήκαμε στο μαρτύριο της σταγόνας. Από μέρα σε μέρα, από εβδομάδα σε εβδομάδα και από Eurogroup σε Eurogroup, ξετυλίχθηκε η αφήγηση της εμπιστοσύνης, της ρευστότητας, της ανάπτυξης.
Όλα αυτά που θα ‘ρχονταν αν διαλύονταν το απόλυτο χάος, το omnishambles, που ανακηρύχθηκε τότε από το Λεξικό της Οξφόρδης λέξη-νεολογισμός της χρονιάς στη Βρετανία.
Διαφορετική αντίληψη είχε η Εταιρεία για τη Γερμανική Γλώσσα, που θεώρησε λέξη του 2012 την «τακτική διάσωση» (Rettungsroutine) ή για την ακρίβεια τη ρουτίνα της διάσωσης. Κάθε λίγες εβδομάδες, δημιουργείτο ένα νέο πακέτο, τα όρια μετακινούνταν, εξετάσεις και επιθεωρήσεις δεν έφεραν τις λύσεις.
Το 2013 μίλησε με το ζόρι... το success story, αν και οι Οξφορδιανοί πάτησαν σε τεχνολογικά όρη.
Η «selfie» παρέδωσε τα ηνία της το 2014 στο ρήμα «vape», από το vapour (ατμός) στο κάπνισμα του ηλεκτρονικού τσιγάρου ή κάποιας παρόμοιας συσκευής. Μήπως και στα καθ’ ημάς δεν ήταν μια καλή χρονιά για τον ατμό; Ατμός έγιναν οι μεταρρυθμίσεις, η τεχνική παράταση, η έξοδος στις αγορές με προληπτική γραμμή πίστωσης και το αξεπέραστο «ένοικος του τάφου».
Σιωπή. Ακόμη και η σιωπή μεταξύ των λέξεων μιλάει, πριν από τη μεγάλη θύελλα σε μικρό άστρο.
«Πρώτη φορά Αριστερά (ΠΦΑ)», δημοψήφισμα, capital controls, τρίτο μνημόνιο, θεσμοί, ειρωνικά θεσμόικα, τζιχαντιστές, Ισλαμικό Κράτος, πρόσφυγες.
«Ουάου». Τι χρονιά, τι σοδειά! Κάθε λέξη, μισή δουλειά.
