Η είσοδος της Τουρκίας στην Ε.Ε. αποτελεί πρόβλημα κι έναν τεράστιο κίνδυνο, τον οποίο οι ιθύνοντες της Ενωσης αποκρύπτουν από τους πολίτες. Τα προβλήματα και οι κίνδυνοι καλύπτονται με την προσωπίδα των διεθνών διαφορών, όπως είναι το θέμα της Κύπρου και η αναγνώριση από μέρους των Τούρκων -που αφού τη διέπραξαν, δεν θέλουν να την παραδεχθούν- της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα υπάρχει: Ποιόν φέρνουμε σπίτι μας; Η Τουρκία δεν θα μπει βέβαια πριν περάσουν 10 χρόνια. Φαίνεται πως στη διάρκεια αυτής της τόσο μακράς περιόδου, η Ενωση θα ακολουθήσει τη «ρότα» προς την απορρόφηση και την «ενσωμάτωση» των πάντων. Δυστυχώς, επικρατεί η θέση ότι η Ενωση πρώτα θα πρέπει να διευρυνθεί και μετά να γίνει πιo συμπαγής. Γι' αυτό και έχει τώρα έρθει η ώρα των χωρών που φιλοδοξούν να γίνουν μέλη της, χώρες που παράγουν κυρίως μετανάστες, όπως είναι αυτές της ανατολικής Ευρώπης, της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αλλά και η ίδια η Τουρκία.
Ετσι, θα περιοριστεί το πρόβλημα των «εξωκοινοτικών» με τον απλό τρόπο μεταλλαγής ικανού μέρους των, σε κοινοτικούς.
Δέκα χρόνια είναι πολλά στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά δεν είναι τίποτα στη ζωή ενός λαού. Παντοδύναμοι δικτάτορες, όπως ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Στάλιν, δεν κατάφεραν ν' αλλάξουν τους λαούς τους στα 10-20-30 χρόνια που κυβέρνησαν, όπως δεν μπόρεσε ν' αλλάξει την τουρκική κοινωνία η μεγάλη λαϊκή και δυτικότροπη επανάσταση του Ατατούρκ. Συμβάντα, όπως εκείνο του πνιγμού των πέντε κοριτσιών (γιατί απαγορεύεται το άγγιγμα γυναίκας), δεν αποτελούν εξαιρέσεις. Είναι ακριβώς η απόδειξη ακραίας συμπεριφοράς ανθρώπων, που είναι πολύ διαφορετικοί από εμάς, έναντι του φαινομένου της ζωής.
Κάποιοι επιχαίρουν στη σκέψη ότι η είσοδος της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα είναι «μπίζνες», γιατί σ' αυτή την τεράστια χώρα πρέπει όλα να γίνουν ή να ξαναγίνουν από την αρχή. Αυτοκινητόδρομοι, σιδηροδρομικό δίκτυο, επικοινωνίες, υποδομές. Αυτό είναι αλήθεια, όμως, αυτή τη γιγαντιαία προσπάθεια θα πρέπει να την επωμισθούν οι ίδιοι οι πολίτες της Ενωσης, για να χρηματοδοτηθεί μια βιομηχανία, μια γεωργία, μια εκπαίδευση και μια οικονομία καθυστερημένες.
Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουμε και άλλους παράγοντες:
- Με πληθυσμό 70 εκατομμυρίων τώρα (που συνεχώς αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς), η Τουρκία θα έχει σε λίγο, για παράδειγμα, πολύ περισσότερους βουλευτές απ' όσους έχει τώρα η Ιταλία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
- Προβλέπεται ακόμη η ταχεία διασπορά σε όλη την Ε.Ε. άνω των 20 εκατομμυρίων Τούρκων που στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ανειδίκευτοι εργάτες, όλοι όμως θα αναζητούν κάποια εργασία. Με ποιό τρόπο και με ποιά μέσα θα γίνουν αυτά; Με ποιά αποτελέσματα για την οικονομία και την κοινωνική ζωή των πολιτών των χωρών-μελών;
Επιπλέον, φέρνουμε στο ευρωπαϊκό σπίτι μια χώρα με εγχώρια ενεργό τρομοκρατία, η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει έναν εμφύλιο αιματηρό πόλεμο με τους Κούρδους. Και λόγω του κουρδικού ζητήματος στην ίδια την Τουρκία ελλοχεύει ο κίνδυνος σύρραξης με το Ιράκ. Αλήθεια, πως θα βλέπαμε μια Ευρωπαϊκή Ενωση εναντίον του Ιράκ για το Κουρδιστάν;
Τέλος, λέγεται ότι η είσοδος της Τουρκίας στην Ενωση θα αποτελούσε πράγματι ένα απτό σημάδι προσέγγισης, αλλά και ελέγχου του μουσουλμανικού κόσμου. Θα είναι έτσι ή ο μουσουλμανικός κόσμος θα καταγάγει τη δική του νίκη, με δεδομένο ότι ανέκαθεν επιθυμούσε να βρίσκεται στην Ευρώπη καθ' οιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε τίμημα;
Εάν δεν θέλει κανείς να αποκαλεί τα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη μεταξύ του Ισλάμ και της Δύσης «σύγκρουση πολιτισμών», μπορεί κάλλιστα να τους δώσει τον τίτλο «σύγκριση πολιτισμών».
Και απ' αυτή τη σύγκριση νικητές θα βγούμε εμείς μόνον εάν διατηρήσουμε άθικτες τις ρίζες μας... Και γι' αυτό το λόγο, δοθέντος ότι στους Ιταλούς πολίτες δεν δόθηκε ποτέ το δικαίωμα να αποφανθούν για την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα πρέπει να αρχίσουμε να οργανωνόμαστε από τώρα μέχρι το 2015, ώστε τουλάχιστον το θέμα της εισόδου της Τουρκίας να τεθεί σε δημοψήφισμα.
Πηγή: «IL GIORNALE», ΑΠΕ
