Με χειρουργική ακρίβεια, ο Στέφαν Τσβάιχ περιγράφει και αναλύει τον φόβο ως ατομικό βίωμα, αλλά και τις κοινωνικές συνιστώσες του, στη νουβέλα του, «Φόβος», που παρουσιάζεται από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας, σε σκηνοθεσία της Έλενας Πέγκα, στο πλαίσιο των σημαντικών πολιτιστικών δράσεων, με τις οποίες η Καλαμάτα, διεκδικεί δυναμικά την υποψηφιότητά της για Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2020 - 2021.

Μιλώντας για τις απαγορευμένες επιθυμίες, η παράσταση που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζεται στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας, από τις 27 Νοεμβρίου έως τις 27 Δεκεμβρίου, στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης, από τις 7 έως τις 17 Ιανουαρίου 2016, και στην Αθήνα, στο θέατρο Βασιλάκου, από τις 21 Ιανουαρίου 2016.

Σε μια κατάσταση αμείωτης δραματικής έντασης

Γραμμένος την ίδια εποχή των σπουδαίων ψυχαναλυτικών κειμένων του Φρόυντ, ο «Φόβος» μάς βυθίζει σε μια κατάσταση αμείωτης δραματικής έντασης, όπου ο φόβος αλλάζει μορφές, αλλά παραμένει σε όλο το φάσμα των συναισθημάτων που τον συνοδεύουν. Ο έρωτας, ο γάμος, η πίστη, η ζήλια, η ίντριγκα, η απόρριψη, η αγωνία στροβιλίζονται στη σκηνή, ανάμεσα στο γοητευτικό κουαρτέτο των εξαιρετικά χτισμένων χαρακτήρων του μεγάλου Αυστριακού συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ, ο οποίος γράφει: «Μικρή ή μεγάλη, η τιμωρία είναι πάντα καλύτερη από το αβέβαιο, το ατελείωτο μαρτύριο του φόβου».

Ηρωίδα του έργου είναι μια νέα παντρεμένη γυναίκα, η οποία έχει έναν νεαρό πιανίστα για εραστή. Κάθε φορά που φεύγει από το σπίτι του, λέει μέσα της πως είναι η τελευταία φορά. Δεν θέλει να διακινδυνεύσει την οικογενειακή ζωή της, το ασφαλές σπίτι της, τα δυο της παιδιά, ούτε να χάσει τον σύζυγό της, που της είναι αφοσιωμένος. Την τελευταία φορά που βγαίνει από το σπίτι του εραστή της, στην εξώπορτα, έρχεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο. Η ζωή της αλλάζει και οδηγείται σε μια σκοτεινή διαδρομή με αναπάντεχο τέλος.

Η σκηνοθέτις της παράστασης εξηγεί: «Στο έργο “Φόβος” του Τσβάιχ, με ενδιαφέρουν τα κλασικά ερωτήματα που θέτει: Γιατί η ηρωίδα φοβάται την τιμωρία; Ποιές κοινωνίες εκτρέφουν τον φόβο; Πρόκειται για τον φόβο του σώματος; Το έργο γράφτηκε στην Βιέννη του 1913, σε μια κοινωνία που καλλιεργούσε την άρνηση των ενστίκτων. Σήμερα, εκατό χρόνια μετά, είμαστε λιγότερο συντηρητικοί; Τι ρόλο παίζει η κοινωνία στην επιλογή μας να είμαστε ή να μην είμαστε με έναν άνθρωπο και πώς; Τί κάνουμε με τις απαγορευμένες ερωτικές μας επιθυμίες; Πόσο διακινδυνεύουμε να διαταράξουμε την κανονικότητα της ζωής; Πώς ορίζουμε την απαγόρευση; Τί φοβόμαστε;».

Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση - διασκευή - σκηνοθεσία: Έλενα Πέγκα (στη μετάφραση, συνεργάστηκε με την Μαριλένα Καβάζη, στη διασκευή, με την Ορσία Σοφρά), σκηνικό - κοστούμια: Αντώνης Δαγκλίδης, μουσική: Ορέστης Τάνης, φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου, επιμέλεια κίνησης: Ίρις Νικολάου, βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη, κιθάρες: Αλέξανδρος Καραδήμος, φωτογραφίες: Τάσσος Βρεττός, μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος. Παίζουν: Διαμαντής Καραναστάσης, Κατερίνα Μισιχρόνη, Κατερίνα Μαούτσου, Παναγιώτης Σούλης.

naftemporiki.gr