Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πόσοι θεωρούν ότι η ανάπτυξη μπορεί να έρθει και από τα εργαστήρια, την τεχνολογία, την καινοτομία;
Πόσοι αναγνωρίζουν ότι σ’ αυτό το γήπεδο μπορεί να παίξει μπάλα η Ελλάδα, με επίμονη και επικεντρωμένη προσπάθεια;
Πόσοι πιστεύουν πραγματικά ότι για την απελευθέρωση από τα οικονομικά δεσμά δεν αρκούν οι περικοπές και τα κουρέματα, αλλά χρειάζεται και απελευθέρωση από απαρχαιωμένα μπερδέματα;
«Το σύνθημα που θέλουμε να δώσουμε από το εθνικό περίπτερο είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει ένα εργοτάξιο τεχνολογίας, να γίνει με λίγα λόγια μία Silicon Valley για την Ευρώπη κι αυτό δεν είναι μόνο μία ατάκα. Πραγματικά το πιστεύουμε κι έχουμε το δυναμικό. Απλώς πρέπει να το στοχεύσουμε και να το κάνουμε στρατηγική επιλογή για τη χώρα».
Το ακούσαμε στην CeBIT 2013 στο Ανόβερο, το είχαμε ξανακούσει και θα το ξανακούσουμε, για να το εμπεδώσουμε. «Μπορούμε να γίνουμε η Silicon Valley της Ευρώπης». Ω παίδες Ελλήνων, ίτε!
Μπορούμε, όταν η Microsoft προτίμησε τη Ρουμανία (και όχι την Ελλάδα, όπως σχεδιαζόταν προ διετίας) για τη δημιουργία περιφερειακού κέντρου υποστήριξης των προϊόντων της;
Μπορούμε, όταν το ρίσκο παραμένει υψηλό για τους μακροπρόθεσμους επενδυτές;
Μπορούμε, όταν μόνο στο Αφγανιστάν, το Σουρινάμ και τη Γουινέα Μπισάου παρατηρείται μεγαλύτερος χρόνος στην εκδίκαση εμπορικών διαφορών;
Σε μια χώρα που υπάρχει εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό, που το ΙΤΕ, ο Δημόκριτος και το Εθνικό Κέντρο Ερευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης συγκαταλέγονται στην ευρωπαϊκή αφρόκρεμα, το ερώτημα είναι αν θέλουμε να γίνουμε ανταγωνιστική οικονομία γνώσης.
Το θέμα δεν είναι αν μπορούμε να γίνουμε η Silicon Valley της Ευρώπης, αλλά αν θέλουμε να γίνουμε η Ελλάδα της προκοπής. Μήπως, δηλαδή, αντί να αντιγράφουμε μία το ένα και μία το άλλο μοντέλο, να ξαναγράψουμε το ελληνικό, τολμώντας να κλέψουμε την ουσία της τέχνης άλλων.
