Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής σε έναν δυνατό και απρόσμενο έρωτα που εκτυλίσσεται στη σκηνή και μας παρουσιάζεται μέσα από τη μαγική εκείνη διαδικασία, όπου η ζωή δανείζει υλικό στην τέχνη και η τέχνη του θεάτρου το κάνει παράσταση, ο Γρηγόρης Βαλτινός μάς μιλά για την παράσταση «Ήρθες και θα μείνεις».

«Αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για να αγαπήσεις». Αυτή τη φράση του Όσκαρ Ουάιλντ αποδεικνύει η σπαρταριστή ερωτική κωμωδία των Ρενέ Τέιλορ και Τζόζεφ Μπολόνια, η οποία - μετά από μια διθυραμβική πρώτη σεζόν - παρουσιάζεται ξανά στο θέατρο Ιλίσια, έως τις 29 Νοεμβρίου, προτού κάνει την επόμενη εμφάνιση του στη Θεσσαλονίκη και στο Θέατρο Αριστοτέλειο. 

Ο Γρηγόρης Βαλτινός, ενθουσιασμένος με αυτό το έργο, στο οποίο «όχι μόνο θέλεις να παίξεις, αλλά λυσσάς και να σκηνοθετήσεις!», όπως λέει ο ίδιος, πρωταγωνιστεί στο ανατρεπτικό αυτό ρομάντζο, που ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ, το 1981, με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους συγγραφείς του, οι οποίοι είναι ζευγάρι και στη ζωή και αποτύπωσαν στο έργο την πραγματική ιστορία της δικής τους πρώτης συνάντησης, κερδίζοντας την αγάπη του κοινού, και μιλά για το έργο και για το DNA μας.

Το ότι έχει να κάνει με καθημερινούς ανθρώπους, αναγνωρίσιμους σαν τους ηθοποιούς που είναι πάνω στη σκηνή και σαν τους θεατές που είναι κάτω. Δηλαδή, σαν τις ζωές μας. Με γοήτευσε το χιούμορ του, η αλήθεια του και η ευκαιρία για ρεσιτάλ, που δίνει στους ηθοποιούς αυτό το είδος του θεάτρου. Είναι πολύ μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό να παίζει καθημερινούς, αναγνωρίσιμους από τους θεατές, χαρακτήρες, γιατί δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν. Έχω την εντύπωση ότι τέτοιοι ρόλοι βελτιώνουν την υποκριτική σου. Δεν έχουμε να κάνουμε με άλλες εποχές, με βασιλιάδες, με ξωτικά, με ποιητικά κείμενα, όπου εκεί δικαιολογείται και κάποια υποκριτική υπέρβαση. Σε αυτού του είδους τα έργα, ο θεατής ανεβαίνει στη σκηνή και είναι μέρος της παράστασης.

Πού θεωρείτε ότι οφείλεται η τεράστια επιτυχία του σε όλο τον κόσμο;

Σε όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω, που είναι οι βασικές αρετές του έργου, και στο ότι έχει έναν απίστευτο συνδυασμό αστείου και συγκίνησης. Επίσης, πάντα παιζόταν από δυο λαμπερούς πρωταγωνιστές σε όλο τον κόσμο. Αυτό, έτσι και αλλιώς, είναι ελκυστικό για τον θεατή ενός κεντρικού θεάτρου. Δεν ξέρω εμείς κατά ποσό είμαστε λαμπεροί και αγαπητοί, εκείνο, όμως, που ξέρω, είναι ότι έχουμε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια μια σπάνια δύναμη επικοινωνίας με το κοινό.

Κοιτάξτε, εγώ είμαι κατά των σκηνοθετισμών. Έχω πρόβλημα με τα μοντέρνα, τα μεταμοντέρνα και τα “κινησιολογικά”. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι κατά των πειραματισμών, των δοκιμών, της ελεύθερης φαντασίας και των νεανικών ομάδων. Θα ήθελα, όμως, όλα αυτά, που αναφέρω πιο πάνω, να έχουν σαν αντικείμενο τον θεατή, μια αρμονία φόρμας και περιεχομένου και μια αναγκαιότητα.

Ό,τι καινούργιο δοκιμάζεται και αποδίδει. Δεν με ενοχλεί καθόλου, όσο “μοντέρνο” και περίεργο κι αν είναι. Όμως, οι λέξεις “μοντέρνο” και “μεταμοντέρνο” έχουν παρεξηγηθεί πάρα πολύ. Συνήθως, τις συνδέουν με το ακατανόητο. Όλα αυτά, που ανέφερα πιο πάνω, είναι, συνήθως, η σκηνοθετική μου γραμμή. Η βάση μου είναι το κείμενο και ο ηθοποιός. Αν υπάρχει ανάγκη για ένα οπτικό σχόλιο ή για μια κινησιολογική υποβοήθηση στην παράσταση και στην κατανόηση του έργου, δεν λέω ποτέ όχι. Έτσι, λοιπόν, μπορείτε να με δείτε να κάνω την πιο κλασική και την πιο μοντέρνα παράσταση, μέσα στην ίδια σεζόν. Τα πάντα εξαρτώνται από το έργο και από την αισθητική άποψη που έχεις γι’ αυτό.

Όπως ξεκινάει και στη ζωή. Με μια πρώτη έλξη. Στη συνέχεια, με μια πρώτη απώθηση. Μετά, με συμβιβασμούς και συμφιλίωση και, στο τέλος, “ο Θεός βοηθός”. Ξέρετε, οι άνθρωποι είναι σαν τα ζώα. Πρώτα, βλέπει το ένα το άλλο. Μετά, μυρίζονται, ερευνούν αν ταιριάζουν το ένα με το άλλο, δηλαδή εάν τα θέλω τους είναι κοινά και αν το ένα μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του άλλου, σωματικές και συναισθηματικές, κακά τα ψέματα. Εδώ, όμως, έχουμε και έναν καταλύτη, που είναι ο κόσμος του θεάματος. Λειτουργεί ενωτικά στους δυο ήρωες. Μέσα από τη θεραπευτική επίδραση της τέχνης, συνειδητοποιούν ότι έχουν και κοινά ενδιαφέροντα, που, ενδεχομένως, να τους κρατήσουν μαζί και στο μέλλον.

Μπορούν να συμβούν θαύματα στη ζωή και τον έρωτα;

Κάθε μέρα. Ο ίδιος ο έρωτας είναι ένα θαύμα, όταν έρχεται. Το πώς βρήκε τους δυο ανθρώπους, που θα δώσουν ζωή σε αυτόν τον θεό, και αυτή η ζωή θα φέρει νέες ζωές και καινούργιους έρωτες. Ο έρωτας είναι το φαινόμενο, χάρη στο οποίο οφείλουμε τη συνέχιση της ζωής πάνω στον πλανήτη.

Πόσο ταλέντο χρειάζεται, για να βρει κανείς την ευτυχία;

Ταλέντο χρειάζεται για τα πάντα. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας εφησυχάζει, δηλαδή ότι είναι κάτι θεόσταλτο και, αν δεν το έχουμε, παραιτούμαστε, είτε αυτό είναι συναίσθημα, είτε δουλειά, είτε ζωή. Οι αρχαίοι Έλληνες τα είπαν όλα με πολύ μικρές φράσεις: “Συν Αθηνά και χείρα κίνει”. Το να έχεις ταλέντο για οτιδήποτε στη ζωή, από μόνο του, δεν λέει τίποτα. Πρέπει να ξυπνάς κάθε πρωί, να το φροντίζεις και να το καλλιεργείς. Και να ξέρεις πού πρέπει να το ξοδεύεις. Μόνο έτσι, πάνε μπροστά τα πράγματα.

Τι είναι αυτό, που χρειαζόμαστε πραγματικά ως λαός και ως χώρα, αυτήν τη δύσκολη εποχή που διανύουμε;

Χρειαζόμαστε μια αλλαγή στο DNA μας, έχουμε πολλά προβλήματα. Από αυτόν τον ίδιο λαό, βγαίνουν και οι πολιτικοί του, γι’ αυτό έχουμε έλλειψη πολιτικών αντρών στον τόπο. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε. Μια μόνο ελπίδα έχουμε: να παραδεχτούμε πως, για ό,τι μας συμβαίνει ανά τους αιώνες, πριν από οτιδήποτε άλλο, φταίμε εμείς.

Βλέπετε κάποια αχτίδα φωτός στον σκοτεινό μας ορίζοντα;

Χρειάζονται δυο τρεις γενιές με νέα μυαλά φρέσκα, μεταλλαγμένα, που θα έχουν εντοπίσει το γονιδιακό μας πρόβλημα και θα κάνουν άλλες επιλογές.

Πληροφορίες
Θέατρο Ιλίσια: Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασ. Σοφίας - Αθήνα (στάση Μετρό: Μέγαρο Μουσικής - γραμμή 3), τηλ. κρατήσεων: 210 7210045 και 210 7216317 (10:00 - 13:00 και 17:00 - 21:00). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 18:15, Πέμπτη και Κυριακή: 19:15, Παρασκευή και Σάββατο: 21.15. Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες (με διάλειμμα).