Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωής, θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν ακόμη πιο λίγο, και θα ονειρευόμουν ακόμη πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, ούτε νέος, ούτε γέρος. Μας μένει μόνο το σήμερα. Κι αυτό το καταλαβαίνεις, όταν περνάς μια περιπέτεια υγείας, και συνειδητοποιείς ότι ο πόνος χαμογελά σε όλους, και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του ανταποδώσεις το χαμόγελο. Η μάλλον υπάρχει και κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις. Να βρεις χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια «συγνώμη», ένα «ευχαριστώ».

K.T.