Έχει, άραγε, χαθεί «η τέχνη της ειρηνικής συνύπαρξης»; Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ζήσουμε πολιτισμένα; Υπάρχει άλλος θεός στην δυτική κοινωνία σήμερα, εκτός από τον «Θεό της σφαγής»;

Ανατέμνοντας τον δυτικό άνθρωπο, η διεθνώς πολυβραβευμένη κοινωνική κωμωδία της Γιασμίνα Ρεζά, «Ο Θεός της σφαγής», παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, στο Θέατρο Αθηνών, από τις 7 Οκτωβρίου.

Μεγάλη επιτυχία με σημαντικά βραβεία

Εξαιρετικά καυστικό, το έργο έκανε πρεμιέρα στη Ζυρίχη, το 2007, και τον Ιανουάριο του 2008, στο Παρίσι, σε σκηνοθεσία της Γιασμίνα Ρεζά, με την Ιζαμπέλ Ιπέρ σε έναν από τους τέσσερις ρόλους. Στη συνέχεια, ανέβηκε στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, με πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, κερδίζοντας, το 2009, μια σειρά από βραβεία, μεταξύ των οποίων βραβείο Ολιβιέ καλύτερης κωμωδίας και βραβείο Τόνυ καλύτερου έργου.

Το 2011, έγινε ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκι, με τίτλο «Carnage», με τη Γιασμίνα Ρεζά να συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη, κερδίζοντας δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία α΄ γυναικείου ρόλου, για τις Τζόντι Φόστερ και Κέιτ Γουίνσλετ.

Ήρωες του έργου είναι τέσσερις άνθρωποι πολύ διαφορετικοί, αλλά και πολύ αναγνωρίσιμοι: ένας κυνικός μεγαλοδικηγόρος, μια απογοητευμένη μπίζνες - γούμαν, ένας έμπορος και μια φιλότεχνη ακτιβίστρια. Όλα ξεκινούν, όταν δύο εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Σαν  καλλιεργημένοι και πολιτισμένοι ενήλικες, συζητούν το πρόβλημα και αναζητούν ευγενικά μια λύση.

Όμως, όχι για πολύ. Γιατί σε λίγο, αρχίζουν να συμπεριφέρονται πιο ανώριμα και βάρβαρα από τα παιδιά τους. Τα ζευγάρια επιτίθενται το ένα στο άλλο, οι γυναίκες στους άνδρες, οι άνδρες στις γυναίκες, ώσπου, στο τέλος, είναι όλοι εναντίον όλων. Ο θεός της σφαγής εμφανίζεται, ένα χάμστερ εξαφανίζεται και κάθε ενήλικη πολιτισμένη συμπεριφορά δίνει τη θέση της στον ανήλικο εαυτό και στα ζωώδη ένστικτα, που οι ήρωες κρύβουν μέσα τους.

Με ακραίο χιούμορ, η συγγραφέας βγάζει στην επιφάνεια το ζώο στην ψυχή τού σύγχρονου δυτικού ανθρώπου και διαλύει ένα σαλόνι, όπως ακριβώς διαλύεται η κοινωνία μας, σαρώνοντας κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Αυτό που μένει, όταν υποχωρήσει ο θεός της σφαγής, είναι η ανάγκη μας να βρούμε «μια ηθική αντίληψη του κόσμου», η προσπάθειά μας να βρούμε έναν τρόπο να ζούμε μαζί.

Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Γιώργος Βούρος, σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, σκηνικά - κοστούμια: Αθανασία Σμαραγδή, φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος, μουσική: Μίνως Μάτσας, βοηθός σκηνοθέτη: Μανώλης Δούνιας, παραγωγή: Κάρολος Παυλάκης. Παίζουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Οδυσσέας  Παπασπηλιόπουλος, Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου.

naftemporiki.gr