Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Σκηνή πρώτη. Ηταν Φεβρουάριος του 2010, αν θυμάμαι καλά, που ο υπουργός Οικονομικών είχε δηλώσει ότι η προσπάθεια της Ελλάδας να ανακτήσει την αξιοπιστία της είναι ένα εγχείρημα τόσο δύσκολο «όσο να αλλάξει ρότα ένα μεγάλο πλοίο, όπως ο Τιτανικός. Αυτό δεν μπορεί να γίνει σε μία μέρα».
Ο Τιτανικός έκτοτε απασχόλησε πολύ την Ευρώπη και τους υπουργούς Οικονομικών.
Ο Ιταλός Τζούλιο Τρεμόντι ένα χρόνο αργότερα ήταν πιο προσεκτικός. Δεν παρομοίασε τη χώρα του με ναυάγιο, ενώ έκανε πάρτι η αβεβαιότητα, αλλά την καγκελάριο με επιβάτη πρώτης θέσης στο θεωρούμενο αβύθιστο πλοίο.
Σκηνή δεύτερη. Προ πενταετίας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από του βήματος της Βουλής καλωσόρισε «στη χώρα των διεφθαρμένων και της διαφθοράς» τον τότε πρωθυπουργό, ο οποίος τόνισε ότι ποτέ δεν έκανε τέτοια δήλωση, αλλά είχε περιγράψει την πραγματική εικόνα της οικονομίας, χωρίς φτιασίδια.
Σκηνή τρίτη. Χθες, ο πρώην πρωθυπουργός-μέλος του Ιδρύματος Κλίντον, άκουσε τον νυν να λέει στην «καρδιά» του Μανχάταν ότι «πρέπει... να πατάξουμε τη διαφθορά που συχνά σε υποχρεώνει να δώσεις λεφτά κάτω από το τραπέζι. Η κυβέρνησή μου έχει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα δημιουργήσει φιλικό και ασφαλές επιχειρηματικό περιβάλλον...».
Το διεθνές ακροατήριο, όμως, δεν είναι καθαρτήριο και αυτές οι εξομολογήσεις μάλλον δεν εκτιμώνται από υποψηφίους, από τους οποίους ζητάς επενδύσεις.
Αλλη γλώσσα μιλούν οι αγορές (και οι εκπρόσωποί τους) και σίγουρα δεν υποδέχονται με χαρές την παραδοχή για «διόδια» σε δουλειές. Γιατί μήπως «φωνές ακούονται χτυπιές, αλαλαγμός σηκώνεται» με τη Δημοκρατία, που «θα επιστρέψει στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας. Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα, που τη δώρισε στον κόσμο και θα τη δωρίσει ξανά στους εταίρους μας»;
Δώρα ήταν η φιλική ατμόσφαιρα, τα θερμά λόγια της χορηγού του Ιδρύματος και οι πάσες του χαρισματικού πρώην πλανητάρχη, αλλά μ’ αυτά τα δώρα δεν μπορεί να περιμένεις μια επιταγή τώρα.
