Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δημόσια οικονομικά, εμπορικό ισοζύγιο, βιομηχανική πολιτική... Μερικές από τις γερμανικές δημόσιες αρετές που αρκετοί λατρεύουν να μισούν. Παραδόξως, ένας τομέας, η πολιτική, ξεφεύγει από τη σύγκριση. Κι όμως.
Πριν από κάθε Σύνοδο Κορυφής η καγκελάριος περνά μισή μέρα στην Μπούντεσταγκ, εξηγώντας τις θέσεις της και ακούγοντας τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων. Την τρέχουσα εβδομάδα με το έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πήγε νωρίς την επομένη στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο για να ενημερώσει για το «πρώτο βήμα» στο προσφυγικό ζήτημα. Ψηφοφορίες δεν βρίσκουν ζωή στα μαύρα τα μεσάνυχτα ή τα’ άγρια χαράματα. Στη Γαλλία, για να μη θυμηθούμε τα δικά μας, η απόφαση για τη δημιουργία του ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας υιοθετήθηκε σε βραδινή συνεδρίαση, όπου ψήφισαν λιγότεροι από τους μισούς βουλευτές. Κάτι τέτοιο στη Γερμανία θα ήταν σκάνδαλο.
Σκάνδαλο θα ήταν και να μην κάνει δηλώσεις - αντιβίωση, τουλάχιστον τρις ημερησίως, στην κορύφωση της ευρωπαϊκής κρίσης ο υπουργός Οικονομικών, για να διευκρινίσει, να διερευνήσει αντιδράσεις, να καθησυχάσει τον Φριτς από το Λεβερκούζεν και τη Χέλγκα από το Μόναχο. Ο αυστηρός Βόλφγκανγκ βγαίνει όσο θέλει σε εφημερίδες, τηλεόραση και ραδιόφωνο, αλλά κανείς δεν τον εγκαλεί ότι παραμελεί τις ομοσπονδιακές υποθέσεις για την προσωπική του προβολή, ούτε αμφιβάλλει κάποιος ότι μιλά με το έργο του και για το έργο του.
Ισως γιατί δεν χωλαίνουν οι θεσμοί και δεν λείπει το πλέγμα ελέγχων και ισορροπιών που κάνει τη διακυβέρνηση αποτελεσματική.
Ισως γιατί ο υπουργός χαράσσει την κατεύθυνση και η δουλειά γίνεται από την κρατική γραφειοκρατία.
Ισως γιατί έχει νόημα κάθε επιμέρους κομμάτι της διοίκησης και λειτουργεί ανεξαρτήτως του πολιτικού προϊσταμένου.
Ισως γιατί αν έχεις μια καλοκουρδισμένη μηχανή μπορείς να βγεις ν’ απαγγείλεις και Σίλερ στο γυαλί, ενώ «οι θεοί της Ελλάδος» (Die Gotter Griechenlandes) αρχίζουν όλο απ’ την αρχή.
