Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Την ώρα που στην Αθήνα ανθούσε το παρασκήνιο και εντείνονταν οι πιέσεις για τον τελικό σχηματισμό της μετεκλογικής kυβέρνησης Τσίπρα (μετά τη νίκη ΣΥΡΙΖΑ και τη «στο νήμα» διάσωση ΑΝΕΛ), εκεί έξω στο διεθνές σύστημα προχωρούσε μια ολόκληρη βεντάλια συζητήσεων που ουσιαστικά αφορούσε το ίδιο ζήτημα. Οχι, δεν αναφερόμαστε στις -κομψότερες ή πιο άκομψες- διατυπώσεις ευχών ή υποδείξεων: οι Ευρωπαίοι «εταίροι» διδάχθηκαν από τις ημέρες του Ιανουαρίου 2015 πόσο οι παρεμβάσεις τους είναι αντιπαραγωγικές...
Ομως, όσο σ’ εμάς άναβε και κόρωνε η συζήτηση για την εγκαθίδρυση και τη λειτουργικότητα του τριγώνου Γιάννη Δραγασάκη - Ευκλείδη Τσακαλωτου - Γιώργου Χουλιαράκη, τόσο από Βρυξέλλες (αλλά και Φραγκφούρτη), από Βερολίνο (αλλά και Παρίσι) ακόμη-ακόμη και υπερατλαντικά (να δούμε την επαφή Τσίπρα-Ομπάμα, αν τελικά στηθεί στα πόδια της...), «ανέβαινε» ένα αίτημα. Ενα διπλό αίτημα, μάλιστα. Η πρώτη πτυχή: πολύτιμο θα ήταν να υπάρξουν familiar faces/οικεία πρόσωπα, όχι όμως με την προεκλογική προσέγγιση του Ιανουαρίου 2015.
Εδώ και ο Τσακαλώτος και ο Χουλιαράκης είναι γνώριμοι, όμως είναι γνώριμοι ως διαπραγματευτές. Η εφαρμογή (implementation-implementation-implementation, κατά την Κριστίν Λαγκάρντ) είναι άλλη υπόθεση. Η δεύτερη πτυχή: clear lines of command/σαφείς γραμμές ιεραρχίας και αρμοδιοτήτων. Σ’ αυτό το αίτημα ξαναβρίσκει κανείς τη φρίκη των «εταίρων» μπροστά στον υπουργό-παγόνι Βαρουφάκη, ο οποίος υποτίθεται μεν ότι είχε συντονιστή τον Γιάννη Δραγασάκη, ενώ ως λειτουργικό βραχίονα χρησιμοποιούσε τον Χουλιαράκη.
Πλην όμως, μέχρι τη στιγμή που εξωπετάχτηκε από τη διαπραγμάτευση με την «ενθρόνιση» Tσακαλώτου, έκανε ό,τι του ερχόταν με ύφος αυτοκρατορικό! Σ’ αυτό, άλλωστε, οφείλεται και το ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, από δίπλα και ο Νίκος Παππάς και ο Σπύρος Σαγιάς (ο τελευταίος τώρα σαν να πήγε πλάγια...), από ένα σημείο και πέρα πήραν τη διαπραγμάτευση στα χέρια τους - με τον ίδιο τον Ελληνα πρωθυπουργό να χρειάζεται να ακούσει στην τελική ευθεία συμβουλή του Μπιλ Κλίντον -ή μήπως ήταν του Μπαράκ Ομπάμα;...- «Με τίποτε μη βγεις από το δωμάτιο».
Αυτό, το ενδεχόμενο να ξαναχρειαστεί να ανεβαίνουν τα θέματα σε επίπεδο κορυφής, είναι εκείνο που ψιλοπανικοβάλλει Βρυξέλλες και Βερολίνο. Η έμφαση στην Task Force «νέας λογικής» του Maarten Verwey, αλλά και η υπόδειξη / ενθάρρυνση να υπάρξει «υπουργός Μνημονίου» που να υπάγεται απευθείας στο Μαξίμου, αυτό αποτυπώνει. Εδώ, ακριβώς ο φόβος μην τραυματίσει η έκφραση «υπουργός Μνημονίου» έφερε τον Χουλιαράκη στο Οικονομικών, αλλά με όλο τον όγκο του Λογιστηρίου στο κεφάλι του. Ανηφορικό!
Ατυχώς -και δεν το γράφουμε σαρκαστικά- αντίστοιχες πιέσεις δεν υπήρξαν προς την πλευρά οργάνωσης ενός σχήματος πιο λειτουργικού στο Οικονομίας/Ανάπτυξης, όπως κι αν αυτό ονομαστεί και όσο κι αν «γδυθεί» από τις αρμοδιότητες του Ναυτιλίας και του Υποδομών/Μεταφορών (στο δεύτερο, βέβαια, η παρουσία Χρήστου Σπίρτζη είχε ήδη αρχίσει να κάνει κυματάκια, ανασχετικά της πορείας, ενώ στο πρώτο η επιλογή Θοδωρή Δρίτσα υπόσχεται νέα αδιέξοδα).
Τι εννοούμε; Οτι η εποχή Σταθάκη άφησε πίσω αρκετά διστακτικά ίχνη, ενώ ήρκεσαν τέσσερις βδομάδες Νίκου Χριστοδουλάκη για να αποκτήσει η όλη υπόθεση του ΕΣΠΑ/ΣΕΣ μια δυναμική. Δυναμική που θα χρησίμευε εξαιρετικά και στο να αποκτήσει υπόσταση το διαβόητο -αλλά ακόμη απροσδιόριστο- Juncker Plan. Η λύση που προκρίθηκε -υφυπουργοποίηση για το ΕΣΠΑ ειδικά του γεν. γραμματέα Αλέξη Χαρίτση- επιδιώκεται να καλύψει αυτό το κενό. Θα δείξει! Οσο για την ανάθεση του χαρτοφυλακίου Βιομηχανίας στη Θεοδώρα Τζάκρη (επίσης ως υφυπουργού), όταν μάλιστα ο ΣΕΒ είχε απευθύνει έκκληση για επανίδρυση πλήρους υπουργείου, άρα για ουσιαστική αναβάθμιση, προδήλως αποτελεί ανταμοιβή μαχητικότητας. Είναι, όμως, ώρα για τέτοια;
Σε δύο χώρους αιχμής, εκείνου της Ενέργειας και της Κοινωνικής Ασφάλισης, υπάρχει σχετική αμηχανία. Στον πρώτο, υπουργός-στέλεχος πρώτης γραμμής -ο Πάνος Σκουρλέτης- έχοντας τον Γιάννη Τσιρώνη για το Περιβάλλον, μπορεί να συγκεντρωθεί στην επανόρθωση της ζημιάς που έχει αφήσει πίσω του στα ενεργειακά το πέρασμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Στο απολύτως επείγον χαρτοφυλάκιο της Κοινωνικής Ασφάλισης (με υπουργό Γ. Κατρούγκαλο...), η επιλογή του εργατολόγου αιχμής, με προηγούμενο πέρασμα από τη διοίκηση του ΟΑΕΕ αλλά και πλήθος αμφισβητήσεων, Τάσου Πετρόπουλου, αφήνει τουλάχιστον την αίσθηση τεχνικής επάρκειας.
Ομως, μάλλον θα επανέλθουμε...
