Είναι πρόσφυγες, και σε αντίθεση με τον στίχο «έκαναν ταξίδια αλαργινά», αλλά «τα χρόνια τους είχαν ρίζες, ήταν δέντρα», «οι άνθρωποι που αγάπησαν ήταν δάση, οι φίλοι τους φεγγάρια».

Διαβατάρικα πουλιά, όχι από επιλογή, που βρίσκουν το κουράγιο να ξεπεράσουν το φόβο. Τον ενστικτώδη φόβο να γλιτώσουν από τις φρικαλεότητες του πολέμου και της δίωξης. Τον πόνο της απώλειας της εστίας. Την οδύσσεια της φυγής. Το άγχος της αβεβαιότητας για το πώς θα ξαναχτίσουν τη ζωή τους, σε τόπους όπου μπορεί να μην είναι ευπρόσδεκτοι.

Σίγουρα θέλει κουράγιο να είσαι πρόσφυγας. Θέλει κουράγιο να μην παραιτηθείς από την ελπίδα. Κουράγιο να δεχτείς το πεπρωμένο.

* Η φωτογραφία είναι από το www.photovoice.org .

K.T.