Υπέρ μιας τολμηρής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στα πρότυπα του σχεδίου Μπρέιντι της δεκαετίας του '80 για τη Λατινική Αμερική, τάσσεται με άρθρο του το βρετανικό περιοδικό Economist.
«Οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων εκτινάσσονται γιατί οι χαράσσοντες την ευρωπαϊκή πολιτική φαίνονται τώρα να παραδέχονται αυτό που επί μακρόν χαρακτήριζε αναπόφευκτο ο Economist: ότι το ελληνικό χρέος θα πρέπει να αναδιαρθρωθεί... H συζήτηση στην Ευρώπη επιτέλους στρέφεται από τους τρόπους αποφυγής της αναδιάρθρωσης στους τρόπους πραγματοποίησής της» αναφέρει το περιοδικό.
Εκφράζει ωστόσο την ανησυχία ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα φανούν αρκετά τολμηροί. «Και αυτό γιατί οι πολιτικοί της Γηραιάς Ηπείρου δεν έχουν βασικό κίνητρο τη μείωση του ελληνικού χρέους σε διατηρήσιμα επίπεδα. Ιδίως οι Γερμανοί έχουν δύο δικά τους προβλήματα να λύσουν. Πρώτον, να ελαχιστοποιήσουν την ανάγκη των Ελλήνων για επιπλέον ρευστό από Γερμανούς φορολογούμενους. Δεύτερον, να προστατεύσουν τις γερμανικές τράπεζες, πολλές εκ των οποίων είναι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων και είναι διστακτικές απέναντι σε οποιαδήποτε διαγραφή χρέους».
Το περιοδικό υποστηρίζει ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα σχέδιο Μπρέιντι, από τον Νίκολας Μπρέιντι, υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ το 1989, ο οποίος προχώρησε στην απαραίτητη μείωση χρέους για οικονομίες της Λατινικής Αμερικής. «Μία τέτοια αναδιάρθρωση θα έπληττε κάποιες ευρωπαϊκές τράπεζες, ιδιαίτερα τις ελληνικές, οι οποίες θα χρειάζονταν επιπλέον επίσημη βοήθεια. Συνολικά το πλήγμα στις ευρωπαϊκές τράπεζες θα ήταν διαχειρίσιμο, και είναι πολύ καλύτερο να εξωθηθούν σε αύξηση κεφαλαίων παρά να υποκρίνονται ότι το απλήρωτο χρέος είναι ακέραιο».
Το περιοδικό εκτιμά ότι το βάρος του χρέους πρέπει να μειωθεί τουλάχιστον στο μισό. «Η αλήθεια είναι ότι το χρέος της Ελλάδας πρέπει να μειωθεί τουλάχιστον κατά το ήμισυ… Υπάρχουν δημιουργικοί τρόποι ώστε να καταστεί λιγότερο οδυνηρή μία χρεοκοπία. Δημιουργικό δεν θα είναι, πάντως, να προσποιούνται ότι αυτή δεν θα συμβεί».
Τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση εξετάζει και σε ένα ακόμα άρθρο του ο Economist. «Μετά από 12 μήνες επίσημων διαψεύσεων, η αναδιάρθρωση δεν είναι πια ταμπού. Οι πολιτικοί μπορεί να προτιμούν την ήπια λύση του ανασχεδιασμού αλλά τα οικονομικά "δείχνουν" σε μία πιο σκληρή λύση: μία σημαντική μείωση της αξίας στο πλαίσιο ευρύτερου προγράμματος μεταρρυθμίσεων... Μία σωστή αναδιάρθρωση είναι νομικά δυνατή και οικονομικά απαραίτητη. Αυτό που την εμποδίζει είναι η πολιτική δειλία», όπως τονίζει το άρθρο.
