Η ανάκαμψη απαιτεί χρηματοδότηση της παραγωγικής δραστηριότητας, και μόνο αυτή είναι η λύση που θα αντικαταστήσει τις πολιτικές λιτότητας και τις προκλήσεις της έκτακτης οικονομικής συγκυρίας.
Aν θέλαμε να παρουσιάσουμε τα όσα συνέβησαν τα χρόνια που προηγήθηκαν της δεκαετούς κρίσης και λιτότητας με τρόπο συνοπτικό, σχηματικό και χωρίς ειδικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εμβαθύνσεις, θα λέγαμε ότι η Ελλάδα πριν από το 2010 ακολουθούσε μια θανάσιμη τροχιά που περιλάμβανε αρκετή δόση πιστωτικής επέκτασης και παρανοϊκού δανεισμού. Οι υπέρμετρες δαπάνες και η ανάληψη μη βιώσιμων υποχρεώσεων συμπληρώνουν την εικόνα της αλόγιστης συμπεριφοράς. Και το υπόδειγμα ολοκληρώνεται όταν το πιστωτικό σύστημα αρχίζει να αναζητεί την αποπληρωμή των δανείων, η αποπληρωμή καθίσταται αδύνατη και έτσι το σύστημα οδηγείται νομοτελειακά στην κατάρρευση. Ήταν λοιπόν το πιο σημαντικό πρόβλημα αυτό του δημόσιου χρέους ή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων; Ή μήπως το υποτιμημένο πρόβλημα των εξωτερικών ελλειμμάτων, το πρόβλημα για το οποίο κανείς δεν μιλούσε στο πρόσφατο παρελθόν, είναι το σημαντικότερο;
Πράγματι, το δημόσιο χρέος αφορά τις σχέσεις του κράτους με τους δανειστές του και αφορά παρελθούσα σωρευμένη υποχρέωση, η οποία μπορεί να περιμένει, μπορεί να αναδιαρθρωθεί, να «κουρευτεί» ή ακόμη και να χαρισθεί εν μέρει ή στο σύνολό του. Όμως το έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο αφορά τις συναλλαγές του συνόλου της εθνικής οικονομίας σε ενεστώτα χρόνο και σημαίνει ότι οι κάτοικοι της χώρας εδώ και τώρα εισάγουν περισσότερα από εκείνα που εξάγουν και συνεπώς αδυνατούν να πληρώσουν τους προμηθευτές στο εξωτερικό.
Από τη στιγμή που δεν μπορούν να πληρώσουν πρέπει να σταματήσουν αμέσως να αγοράζουν και ο μόνος ασφαλής τρόπος για να γίνει αυτό εντός της Ευρωζώνης είναι η ταχεία και βίαιη μείωση των εισοδημάτων και της αγοραστικής τους δύναμης, δηλαδή μέσω της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης. Η μείωση των εισοδημάτων στο εσωτερικό της χώρας θίγει με ασύμμετρο τρόπο τα διαφορετικά στρώματα του πληθυσμού και εξουθενώνει τους ασθενέστερους. Πρέπει να γίνει με νόμους, επομένως απαιτεί σκανδαλώδη κυβερνητική παρέμβαση στο χώρο της αγοράς και των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Από τα προηγούμενα γίνεται φανερό ότι η ανάκαμψη απαιτεί χρηματοδότηση της παραγωγικής δραστηριότητας, και μόνο αυτή είναι η λύση που θα αντικαταστήσει τις πολιτικές λιτότητας και τις προκλήσεις της έκτακτης οικονομικής συγκυρίας.
Ο τομέας του φαρμάκου αποτελεί έναν από τους πιο δυναμικούς κλάδους της διεθνούς οικονομίας. Ιδιαίτερα η παραγωγή γενοσήμων αποτελεί για τη χώρα μας τον «αναδυόμενο αστέρα» της αναπτυξιακής της δυνατότητας, όπως προκύπτει και από πρόσφατη έκθεση της εταιρείας McKinsey. Είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας τα γενόσημα δεν αξιοποιήθηκαν, γεγονός που εξηγεί την ιδιαίτερα χαμηλή διείσδυσή τους. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι παρά την απογοητευτική αυτή απόδοση οι ελληνικές φαρμακευτικές βιομηχανίες έχουν να επιδείξουν σημαντική παραγωγική δραστηριότητα. Για κάθε 1 ευρώ που δαπανάται σε φάρμακα που παράγονται στην Ελλάδα, το ΑΕΠ της χώρας ενισχύεται κατά 3,42 ευρώ.
Να συνυπολογιστεί ότι ο κλάδος της
παραγωγής απασχολεί 11.000 εργαζόμενους υψηλής εξειδίκευσης, ενώ η συνολική επίδραση στην απασχόληση φθάνει τις 53.000 θέσεις εργασίας. Πολλοί προτάσσουν τις υποτιθέμενες υψηλές τιμές των γενοσήμων ως τη βασική αιτία της χαμηλής τους διείσδυσης. Αγνοούν βέβαια ότι περαιτέρω μείωση των τιμών τους δεν θα επιτρέψει να αντεπεξέλθουν κοστολογικά, με αποτέλεσμα την μετοίκηση της παραγωγής και τη συνακόλουθη απόσυρση και υποκατάστασή τους από ακριβότερα. Για το λόγο αυτό στα όσα ήδη σημαντικά μέτρα παίρνει η Πολιτεία, θα πρέπει να προσθέσει επίσης κάποια πιο ριζοσπαστικά προς την κατεύθυνση ενίσχυσης των γενοσήμων, όπως τη στήριξη της οριακής καινοτομίας, το κλείδωμα των πρωτοκόλλων με τα γενόσημα ως πρώτη γραμμή θεραπείας, την παροχή κινήτρων για τη διάθεσή τους από τα φαρμακεία π.χ. μέσω της αύξησης του ποσοστού μικτού κέρδους του φαρμακοποιού όταν διαθέτει γενόσημο και την πλήρη εξαίρεση των γενοσήμων από τη στρεβλή επιβάρυνση του clawback.
Στο άμεσο μέλλον, η λύση στα σημερινά αδιέξοδα, όποια κι αν είναι αυτή, θα δοθεί μέσα από πολιτικές αποφάσεις και πράξεις και όχι από αγοραίους αυτοματισμούς. Αναγκαίος όρος για την επιτυχία οποιουδήποτε προγράμματος θα πρέπει να είναι η θετική ενσωμάτωση της πρόσφατης εμπειρίας και η άρση της δογματικής εμπιστοσύνης στα αποτελέσματα της λειτουργίας των αρρύθμιστων αγορών.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον με έντονα δαρβινικά χαρακτηριστικά το μυστικό της επιβίωσης είναι η παραγωγική προσπάθεια, όχι η καταναλωτική αξίωση: το κάθε έθνος βρίσκει τη θέση του στον παγκόσμιο καταμερισμό σύμφωνα με το τι και το πόσο παράγει, όχι με το πώς, από ποιον και πόσα διεκδικεί. [SID:14828212]
