Πάντα, όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης, όλων η προσοχή -κυρίως δε των βασικών διεκδικητών, οι οποίοι παίζουν για το τρόπαιο της εξουσίας, όμως εν πολλοίς «παίζουν» και το ίδιο το κεφάλι τους- στρέφεται στο αποτέλεσμα, γράφει ο Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ.Παπαγιαννίδη
[email protected]
Πάντα, όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης, όλων η προσοχή -κυρίως δε των βασικών διεκδικητών, οι οποίοι παίζουν για το τρόπαιο της εξουσίας, όμως εν πολλοίς «παίζουν» και το ίδιο το κεφάλι τους- στρέφεται στο αποτέλεσμα.
Στο άνοιγμα της κάλπης, στο αληθινό αποτέλεσμα, στη δυναμική (ή στην απουσία δυναμικής...) και στους συσχετισμούς που βγαίνουν από την κάλπη, την κατά Κωνσταντίνο Καραμανλή «γκαστρωμένη γυναίκα που κανείς δεν ξέρει τι θα βγάλει». Βέβαια, τώρα πλέον έχουμε τους υπερήχους και όλα τα τεχνολογικά μέσα που σου δείχνουν τι να περιμένεις - όπως έχουμε τα όλο και πιο εκλεπτυσμένα δημοσκοπικά εργαλεία στη διάθεσή μας, που προδιαγράφουν και φορές φορές συνδιαμορφώνουν αποτελέσματα.
Ομως, πώς να το κάνουμε; Μετά το βράδυ της Κυριακής, έρχεται η Δευτέρα: εν προκειμένω, μετά την 20ή Σεπτεμβρίου, έρχεται η 21η. Εκεί, δηλαδή, όπου το αποτέλεσμα της κάλπης και η δυναμική που βγάζει και οι συσχετισμοί που επιβάλλει μεταφράζονται σε εξουσία. Οχι, δε αφηρημένα, αλλά πολύ πολύ συγκεκριμένα.
Ειδικά υπό τις τωρινές συνθήκες, όπου η «επόμενη μέρα» (δηλαδή: οι επόμενοι έξι έως εννέα μήνες τουλάχιστον) αφορά την εφαρμογή του εξαιρετικά ανηφορικού καινούργιου προγράμματος προσαρμογής/3ης δανειακής σύμβασης+3ο μνημονίου, το αληθινό στοίχημα είναι κάτι που τραγικά παραβλέπεται στην ελληνική (πολιτική) πραγματικότητα. Το στοίχημα είναι η διακυβέρνηση.
Από τη διακυβέρνηση και τα δύσκολά της, όσο προχωράει και «δένει» αυτή η προεκλογική εκστρατεία, οι βασικοί διεκδικητές αυτή τη στιγμή απομακρύνονται.
Οταν ο Αλέξης Τσίπρας -στην Κρήτη, απ’ όπου εύστοχα ξεκίνησε την προεκλογική παρουσία του: εκεί, συν στη Β΄ Αθηνών πέτυχε την τομή ο ΣΥΡΙΖΑ- έρχεται κυρίως να καταγγείλει (σωστά, αλλά με τα μάτια καθηλωμένα πίσω σε μα καμπάνια με σφραγίδα το «Μπροστά»...) τους παλιούς που «μας φόρτωσαν χρέη» και να παραπέμψει στο «πιστόλι που πρέπει να βγει από τον κρόταφο και να μπει στο θηκάρι», ενώ ταυτόχρονα ανοίγει διάπλατα παράθυρο για μη εφαρμογή οποιωνδήποτε ουσιαστικών ρυθμίσεων που αφορούν π.χ. τον αγροτικό τομέα (άρα, την αγροτική ψήφο!) τι κάνει; Αντιπροσωπεύοντας/διεκδικώντας «το νέο» -όχι άστοχα, καθώς η Ν.Δ. πάει πίσω στη Ρηγίλλης, με Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά (πάλι καλά που δεν επιστράτευσαν και Κωνσταντίνο Μητσοτάκη), δένοντας κάβο στο παρελθόν εν ονόματι της συνέχειας- ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν ξορκίζει το αύριο. Σπεύδει, δε, να τον μιμηθεί επί του συγκεκριμένου ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, πώς; Μα διακηρύσσοντας ότι η Ν.Δ. μετεκλογικά θα αρνηθεί να ψηφίσει τα οποιαδήποτε φορολογικά μέτρα για τους αγρότες.
Αυτό είναι ένα ευρύ, εξαιρετικά χαρακτηριστικό μέτωπο. Η μεν Ν.Δ. προσπαθεί να δείξει ότι δεν θα εκτροχιάσει ολότελα το μόλις συμφωνημένο/μόλις ψηφισμένο πρόγραμμα προσαρμογής - πώς; Με τα διαβόητα «ισοδύναμα»: ωραία παραπομπή στην εποχή 2012-13.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ φέρνει στο προσκήνιο τα «αντιρροπητικά μέτρα», στην προκείμενη αγροτική καμπάνια τα διάφορα χρηματοδοτικά. (Αμφότεροι, με αφορμή τα αγροτικά, σπεύδουν να επιστρατεύσουν «λίγο ΕΣΠΑ» που θα πάνε να διεκδικήσουν από τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Ευτυχώς που στο Οικονομίας/Ανάπτυξης ο Νίκος Χριστοδουλάκης πασχίζει να κάνει κάτι το συγκεκριμένο, να ξυπνήσει το ληθαργικό ΕΣΠΑ/ΣΕΣ, ώστε να μην πηγαίνει άλλο χαμένος ο χρόνος).
Δείτε όμως και το στενότερο, πλην εκρηκτικά εμβληματικό μέτωπο του 23% ΦΠΑ για την ιδιωτική εκπαίδευση. Ο Μεϊμαράκης θα πάρει τον γυλιό του να εκστρατεύσει στον Γιούνκερ γυρεύοντας ανάκληση του μέτρου. Ο Τσίπρας -αφού στο πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει το 23% ως μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης, αντιλαμβανόμενος ότι πλην του Κολεγίου (alma mater του Αριστείδη Μπαλτά) και του Μωραϊτη (του Γιάνη μ’ ένα «ν» Βαρουφάκη) πλήττονται και τα ιδιωτικά της επαρχίας, και τα φροντιστήρια, και οι σχολές ξένων γλωσσών- δηλαδή το χωνευτήρι κοινωνικής ανόδου... δίνει σιωπηρή, ύστερα ρητή υπόσχεση άρσης του μέτρου.
Την ίδια στιγμή, οι Βρυξέλλες «δίνουν» ψυχρά τους δικούς μας, ότι ποτέ δεν τους ζητήθηκε τέτοιο μέτρο. Ενώ, δε, πάει να ανασταλεί με ΠΝΠ το 23%, τελικά απο πλευράς Σαββαΐδου επαναβεβαιώνεται.
Καλωσορίσατε στην 21η Σεπτεμβρίου! Με την υπονόμευση, δε, των μετεκλογικών συνεργασιών από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, με τους διαφαινόμενους πόρους απο πλευράς Ν.Δ. (αλλά και των άλλων των μικρών), κυρίως όμως με την επίσειση επαναληπτικών εκλογών απο τον Νίκο Παππά σαν να πάνε να σβήσουν την 21η Σεπτεμβρίου από το ημερολόγιο.