Τη βροχή διαττόντων έξω από το Λας Βέγκας κατέγραψε με τον φακό του ο φωτογράφος Τάιλερ Λίβιτ, με τις εικόνες που συγκέντρωσε να μετατρέπονται σε ένα όμορφο time lapse βίντεο, αποτυπώνοντας κάθε στιγμή της πορείας του φαινομένου, κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Τη βροχή διαττόντων έξω από το Λας Βέγκας κατέγραψε με τον φακό του ο φωτογράφος Τάιλερ Λίβιτ, με τις εικόνες που συγκέντρωσε να μετατρέπονται σε ένα όμορφο time lapse βίντεο, αποτυπώνοντας κάθε στιγμή της πορείας του φαινομένου, κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Ο φωτογράφος έδωσε την Παρασκευή στη δημοσιότητα πλάνα από τις Περσείδες, που θεωρούνται μία από τις πιο εντυπωσιακές βροχές διαττόντων του έτους, καθώς τα «πεφταστέρια» τους είναι κατ' εξοχήν γρήγορα και φωτεινά, συχνά με μακριές πύρινες «ουρές».
Σύμφωνα με τη NASA, οι Περσείδες παράγουν περισσότερα φωτεινά μετέωρα από κάθε άλλη βροχή διαττόντων. Εμφανίζονται σχεδόν σε όλα τα σημεία του ουρανού και όχι σε ένα συγκεκριμένο, μολονότι αρχικά φαίνονταν να προέρχονται από την περιοχή του αστερισμού του Περσέα, από όπου πήραν και το όνομά τους.
Τα συγκεκριμένα μετέωρα κάνουν την πρώτη εμφάνισή τους στα μέσα Ιουλίου, ενώ σταδιακά πυκνώνουν και διαρκούν σχεδόν έως το τέλος του Αυγούστου, με τις πιθανότητες να τα δει κανείς με γυμνό μάτι να αυξάνονται την ώρα που χαράζει.
Οι Περσείδες προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, που διασταυρώνεται με την τροχιά της Γης.
Ο κομήτης, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αστρονόμους Λιούις Σουίφτ και Χόρας Τατλ (των οποίων φέρει το όνομα), διαθέτει έναν τεράστιο πυρήνα διαμέτρου δέκα χιλιομέτρων, μεγάλο όσο ο αστεροειδής που έπεσε στη Γη πριν από 66 εκατ. χρόνια και εξαφάνισε τους δεινόσαυρους.
Για τελευταία φορά εισήλθε στην εσωτερική περιοχή του ηλιακού μας συστήματος τον Δεκέμβριο του 1992, ενώ χρειάζεται γύρω στα 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο. Σήμερα, βρίσκεται σε απόσταση περίπου πέντε δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων και το επόμενο κοντινό πέρασμά του από τη Γη αναμένεται το 2126.
Τα μετέωρα, τα οποία συνήθως έχουν βάρος μικρότερο από ένα γραμμάριο, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα και αναφλέγονται σε ύψος περίπου 100 χλμ., οπότε και αρχίζουν να γίνονται ορατά από τους παρατηρητές. Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με μεγάλη ταχύτητα, διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση (1.650 βαθμοί Κελσίου), αφήνοντας πίσω τους φωτεινά ίχνη.
Newsroom naftemporiki.gr με πληροφορίες από ΑΜΠΕ