Ο κίνδυνος πρόσκρουσης με ένα μικρό, αλλά θανάσιμο (λόγω των τεραστίων ταχυτήτων) στο Διάστημα είναι υπαρκτός για τους αστροναύτες και κοσμοναύτες που αποτελούν/ θα αποτελούν τα πληρώματα διαστημοπλοίων και διαστημικών σταθμών. Μέχρι σήμερα, για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος χρησιμοποιούνται πολύπλοκες μηχανολογικές μέθοδοι, με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό να αποτελεί το πιο βαριά προστατευμένο διαστημικό σκάφος που έχει πετάξει ποτέ. Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, τα «bumpers» που χρησιμοποιούνται για την καταστροφή απειλητικών κομματιών πριν πληγούν τα τοιχώματα του σταθμού θα μπορούσαν να αποτύχουν, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας επικίνδυνης τρύπας.
Ο κίνδυνος πρόσκρουσης με ένα μικρό, αλλά θανάσιμο (λόγω των τεραστίων ταχυτήτων) στο Διάστημα είναι υπαρκτός για τους αστροναύτες και κοσμοναύτες που αποτελούν/ θα αποτελούν τα πληρώματα διαστημοπλοίων και διαστημικών σταθμών. Μέχρι σήμερα, για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος χρησιμοποιούνται πολύπλοκες μηχανολογικές μέθοδοι, με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό να αποτελεί το πιο βαριά προστατευμένο διαστημικό σκάφος που έχει πετάξει ποτέ. Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, τα «bumpers» που χρησιμοποιούνται για την καταστροφή απειλητικών κομματιών πριν πληγούν τα τοιχώματα του σταθμού θα μπορούσαν να αποτύχουν, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας επικίνδυνης τρύπας.
Σε αυτό το πλαίσιο, ερευνητές του University of Michigan και της NASA ανέπτυξαν ένα πρωτοποριακό υλικό που θα μπορούσε να ανοίξει νέους ορίζοντες στο αντικείμενο, καθώς έχει τη δυνατότητα της «αυτοθεραπείας»- φράζοντας μέσα σε δευτερόλεπτα ρωγμές που θα μπορούσαν να απειλήσουν την ακεραιότητα ενός διαστημοπλοίου στο Διάστημα και του πληρώματός του.
Οι ερευνητές περιγράφουν τη δουλειά τους σε δημοσίευση στο ACS Macro Letters. Αυτό που έκαναν ήταν να δημιουργήσουν ένα υλικό το οποίο παραπέμπει στους...«αθάνατους» (καθώς επιδιορθώνονταν μόνοι τους συνέχεια, όσες ζημιές και να δέχονταν) κινηματογραφικούς «Εξολοθρευτές», κλείνοντας ένα αντιδραστικό υγρό ανάμεσα σε δύο στρώματα στέρεου πολυμερούς. Όταν το υλικό υφίσταται διάτρηση, το υγρό αντιδρά γρήγορα με το οξυγόνο (το οποίο θα υπάρχει στο εσωτερικό ενός διαστημοπλοίου), στερεοποιούμενο και δημιουργώντας μια «σφραγίδα» μέσα σε διάστημα μικρότερο του ενός δευτερολέπτου.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ένα υλικό με τόσο υψηλές επιδόσεις θα μπορούσε να δει χρήση και σε πιο «γήινες» συνθήκες- όπως σε κτήρια και στην αυτοκινητοβιομηχανία.