Μια νέα μελέτη αποκάλυψε ότι ορισμένα είδη αραχνών μπορούν πραγματικά να πετάνε και να ανυψώνονται στον αέρα εάν τύχει να βρεθούν σε ελεύθερη πτώση. Οι μηχανισμοί που βρίσκονται πίσω από αυτή τη διαπίστωση αποκαλύπτουν μια σειρά από αεροδυναμικές ικανότητες των αραχνών, αλλά απαντάνε και σε σημαντικά εξελικτικά ερωτήματα, σύμφωνα τους ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λούιβιλ.
Μια νέα μελέτη αποκάλυψε ότι ορισμένα είδη αραχνών μπορούν πραγματικά να πετάνε και να ανυψώνονται στον αέρα εάν τύχει να βρεθούν σε ελεύθερη πτώση. Οι μηχανισμοί που βρίσκονται πίσω από αυτή τη διαπίστωση αποκαλύπτουν μια σειρά από αεροδυναμικές ικανότητες των αραχνών, αλλά απαντάνε και σε σημαντικά εξελικτικά ερωτήματα, σύμφωνα τους ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λούιβιλ.
Οι επικεφαλής της έρευνας Ρόμπερτ Ντάντλεϋ και Στίβεν Γιανόβιακ ερευνούν έντομα σε τροπικά δάση για περισσότερα από δέκα χρόνια. Πρόσφατα ανακάλυψαν ότι μια ομάδα από μυρμήγκια έχουν την ικανότητα να προσγειώνονται με συνέπεια σε ένα δέντρο όταν βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση λόγω τυχαίων εξωγενών παραγόντων.
Οι ερευνητές εξέτασαν αν κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και σε 59 αράχνες της οικογένειας Selenopidae, αν αυτές έπεφταν από τα δέντρα του τροπικού δάσους που έχουν ως βιότοπο. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτές οι αράχνες χρησιμοποιούσαν κατευθυνόμενη εναέρια κάθοδο, κάτι το οποίο έχει ιδιαίτερο εξελικτικό ενδιαφέρον. Σύμφωνα με τον Ντάντλεϋ, η ελεγχόμενη πτώση αποτελεί τον προπομπό της πτήσης, καθώς αυτά τα πλάσματα έμαθαν πώς να χρησιμοποιούν τα χέρια και τα πόδια τους ώστε να «γλιστρούν» στον αέρα και να ανυψώνονται ενώ κινούνται σε ελεύθερη πτώση.
«Αυτό το είδος της εναέριας συμπεριφοράς προηγήθηκε της προέλευσης των φτερών», δήλωσε ο Ντάντλεϋ.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι αράχνες ήταν πολύ ευέλικτες και λεπτές, και μπορούσαν να κινηθούν εναέρια μέσω της ελεύθερης κίνησης των ποδιών τους, αξιοποιώντας την άντωση και την οπισθέλκουσα για να προσγειωθούν σε κορμούς δέντρων. Οι αράχνες είχαν επίσης την ικανότητα διόρθωσης της κατεύθυνσης του σώματός τους, καθώς και την ικανότητα αναπήδησης στους κορμούς ώστε να προσγειώνονται πιο μαλακά.
«Σε γενικές γραμμές, αυτοί οι τύποι των αραχνών αποτελούν δείκτες του εξελικτικού δρόμου που ακολούθησαν τα ιπτάμενα ζώα και έντομα», κατέληξε ο Ντάντλεϋ, τονίζοντας ότι απαιτείται περαιτέρω έρευνα.