Σήμερα κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας χάσει την προ εξαμήνου δύναμή του, αφού οι δύο βασικές συνιστώσες του εμφανίζουν εκ διαμέτρου αντίθετες στρατηγικές. Τον στηρίζουν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που ήταν τρίτο σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και θα γίνει τέταρτο αν… αποσχιστούν οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ, γράφει ο Κώστας Ιωαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Σήμερα κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας χάσει την προ εξαμήνου δύναμή του, αφού οι δύο βασικές συνιστώσες του εμφανίζουν εκ διαμέτρου αντίθετες στρατηγικές.
Τον στηρίζουν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που ήταν τρίτο σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και θα γίνει τέταρτο αν… αποσχιστούν οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αλυσιτελές πολιτικό δυναμικό εξακολουθεί να αδυνατεί να γεννήσει ωφέλιμες λύσεις.
Υποστηρίζεται ότι το 2015 διεθνοποιήθηκε το ελληνικό πρόβλημα, αποσιωπώντας τον αρνητισμό για τη χώρα που δέχονται όσοι δραστηριοποιούνται διεθνώς.
Οι Ευρωπαίοι θεωρούν τους Ελληνες «άλλο φρούτο», επειδή δεν γνωρίζουν τη δυσκολία της συνειδητοποίησης των στρεβλώσεων που αναπτύχθηκαν κατά τη Μεταπολίτευση, οι οποίες σχηματίστηκαν παράλληλα με την αντίληψη περί δημοκρατίας σε μια κοινωνία έπειτα από εφτά χρόνια «στον γύψο».
Ωστόσο, και προ του 1967, είχαν συνηθίσει στην ύπαρξη κέντρων παραεξουσίας και την προδοσία των προσδοκιών τους από τα κόμματα.
Θυμίζουμε ότι ο Κ. Καραμανλής της ΕΡΕ, κόμματος της Δεξιάς, που εκπροσωπούσε συνολικά τον συντηρητικό χώρο, με την πλειονότητα φιλοβασιλικούς, αυτοεξορίστηκε γιατί «τα έσπασε» με το Παλάτι.
Ο δε Γ. Παπανδρέου, έπειτα από δυο εκλογικές αναμετρήσεις, πήρε την εξουσία, αλλά αρκετοί μαζί με το Παλάτι φρόντισαν να μετατραπεί η διακυβέρνηση της χώρας από την Ενωση Κέντρου σε… «αριστερή» παρένθεση.
Το δε παρακράτος υπογράμμιζε κατά καιρούς πως κέντρα που συνωμοτούν και παρεμβαίνουν στην πολιτική σκηνή προδίδουν τους στόχους εκείνων που τα υποστηρίζουν ή τα υποθάλπουν, έστω και υποτιμώντας τα.
Ο Γ. Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 κατήγγειλε τη διατήρηση του ΙΔΕΑ, μυστικής οργάνωσης στρατηγών.
Ανέφερε σε ομιλία στη Βουλή ως γραμματέα του τον Γ. Παπαδόπουλο, μετέπειτα δικτάτορα, που ανέτρεψε ο συνεργάτης του Ιωαννίδης.
Συνεπώς το πραξικόπημα του ‘67 έγινε από κατώτερα στελέχη, με προδοσία των στόχων των στρατηγών. Η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη έκανε τον τότε ισχυρότερο άνδρα της Ελλάδας να αναρωτηθεί ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα.
Ο δε Παπανδρέου πληγώθηκε από την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, στην οποία ενεπλάκη ο Ανδρέας Παπανδρέου, και έπεσε από τους «αποστάτες» βουλευτές του, το καλοκαίρι του 1965, έπειτα από θριαμβευτική νίκη τον Φεβρουάριο του 1964!
Αφορμή ήταν η «καρέκλα» στο υπουργείο Αμυνας, που επόπτευε τον στρατό.
Την οδό της προδοσίας, ή μάλλον τη λεωφόρο, επέλεγαν κατά καιρούς από τα κατώτερα στελέχη του παρακράτους ως και μεγάλες πολιτικά προσωπικότητες.
Σε αυτό το έδαφος φυτεύτηκε η σύγχρονη αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας για τη δημοκρατία.
Το ΠΑΣΟΚ εκλέχθηκε πλασάροντας το όραμα για «Αλλαγή» και συνέχισε με τον «Εκσυγχρονισμό», που στην κοινωνία πέρασε ως ανάπτυξη ακριβότερων καταναλωτικών συνηθειών.
Η Ν.Δ. περιορίστηκε σε ρόλο αντι-ΠΑΣΟΚ, καταγγέλλοντας ηθικά και υποσχόμενη «καλύτερες μέρες».
Εχασε, ωστόσο, τον πολιτικό της προσανατολισμό στην οικονομία.
Τώρα οι Ελληνες, έχοντας δοκιμάσει σχεδόν κάθε πολιτική απόχρωση, ωθούνται πιθανά σε εκλογές, προτιμώντας προσωποπαγή κόμματα, για επίλυση τεράστιων συλλογικών προβλημάτων.
Αξίζουν μιας, τουλάχιστον, καθαρής ευκαιρίας.