Μπορεί η Σελήνη μετά το «Space Race» και την ιστορική πτήση του «Απόλλων 11» σε μεγάλο βαθμό να εγκαταλείφθηκε, ωστόσο τα τελευταια χρόνια το ενδιαφέρον έχει αναζωπυρωθεί, και να εξετάζεται σοβαρά πλέον το ενδεχόμενο της κατασκευής μιας μόνιμης βάσης στο φεγγάρι.
Μπορεί η Σελήνη μετά το «Space Race» και την ιστορική πτήση του «Απόλλων 11» σε μεγάλο βαθμό να εγκαταλείφθηκε, ωστόσο τα τελευταια χρόνια το ενδιαφέρον έχει αναζωπυρωθεί, και να εξετάζεται σοβαρά πλέον το ενδεχόμενο της κατασκευής μιας μόνιμης βάσης στο φεγγάρι.
Σε αυτό το πλαίσιο κινείται έρευνα που ζητήθηκε από τη NASA και πραγματοποιήθηκε από την National Space Society και το Space Frontier Foundation, σύμφωνα με την οποία η επιστροφή στη Σελήνη θα ήταν κατά 90% φθηνότερη του αναμενομένου- δηλαδή 10 δισ. δολάρια αντί για 100 δισ.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Popular Science, μια τέτοια εξέλιξη είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη NASA, καθώς σημαίνει ότι θα μπορούσε να την «αντέξει» ο παρών προϋπολογισμός της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας όσον αφορά στις επανδρωμένες πτήσεις στο βαθύ Διάστημα.
Η μελέτη που πραγματοποιήθηκε από τις δύο μη κερδοσκοπικές οργανώσεις – που τάσσονται υπέρ της κατασκευής οικισμών εκτός Γης- εξετάστηκε από ανεξάρτητη ομάδα, που περιελάμβανε πρώην στελέχη της NASA, αστροναύτες και ειδικούς σε θέματα διαστημικής πολιτικής. Σε αυτήν υπογραμμίζεται πως η υπηρεσία θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες συνεργασίας με ιδιωτικές εταιρείες και φορείς από άλλες χώρες, όπως την ESA.
Επίσης, οι εκτιμήσεις αυτές λαμβάνουν υπόψιν μια συνεργασία μεταξύ της Boeing και της SpaceX του Έλον Μασκ (σημειώνεται ότι η SpaceX δαπάνησε μόλις 443 εκατ. δολάρια στην ανάπτυξη του πυραύλου Falcon 9 και της κάψουλας Dragon, τη στιγμή που το κόστος για τη NASA εκτιμάται πως θα ήταν γύρω στα 4 δισ.).
Επίσης, οι συντάκτες της μελέτης ελπίζουν ότι η μεγάλη αυτή μείωση του κόστους θα «επεκτείνεται» και πέρα από τη γήινη τροχιά. Σημειώνεται ακόμη ότι μια απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ανάπτυξη βιώσιμων επαναχρησιμοποιούμενων σεληνακάτων- πάντα για τη μείωση του κόστους.
Ένας άλλος παράγοντας που θα μπορούσε να συνεισφέρει σημαντικά είναι η χρήση υλών από την επιφάνεια της Σελήνης (νερό που βρίσκεται εκεί σε μορφή πάγου, και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή υδρογόνου- καυσίμου για πυραύλους- και οξυγόνου).
Στα οράματα της αναφοράς περιλαμβάνεται η κατασκευή μιας σεληνιακής βιομηχανικής βάσης εξόρυξης νερού από τον σεληνιακό ρεγόλιθο, που θα το επεξεργάζεται και θα στέλνει υδρογόνο σε τροχιά έτσι ώστε σκάφη που κατευθύνονται προς τον Άρη θα μπορούν να ανεφοδιάζονται.
Μια τέτοια εξέλιξη θα συνιστούσε ακόμη μεγαλύτερη μείωση κόστους ανά έτος (της τάξης των 10 δισ.) όσον αφορά σε αποστολές στον «Κόκκινο Πλανήτη». Ένα τέτοιο εγχείρημα θα περιελάμβανε μόνιμο πλήρωμα τεσσάρων αστροναυτών και μέσα σε 12 χρόνια από τις αρχικές προσεληνώσεις θα παρείχε 200 μεγατόνους προωθητικού, με κόστος 40 δισ. δολάρια.