«...Οποιος κατασκευάζει για τον λαό απατηλούς επαναστατικούς μύθους, όποιος τον τέρπει με διασκεδαστικές ιστορίες, διαπράττει το ίδιο έγκλημα με τον γεωγράφο που σχεδιάζει πλαστούς χάρτες για τους θαλασσοπόρους», γράφει ο Δημήτρης Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
«...Οποιος κατασκευάζει για τον λαό απατηλούς επαναστατικούς μύθους, όποιος τον τέρπει με διασκεδαστικές ιστορίες, διαπράττει το ίδιο έγκλημα με τον γεωγράφο που σχεδιάζει πλαστούς χάρτες για τους θαλασσοπόρους».
(Η Ιστορία της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Προσπέρ-Ολιβιέ Λισαγκαρέ).
Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε...
Η κοινωνία, πέντε χρόνια τώρα, βομβαρδίστηκε από έναν καταιγισμό αναρίθμητων μηνυμάτων -από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος- που διαβεβαίωναν ότι «ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός».
Η ανάγκη για αναγνώριση-προσαρμογή στην πραγματικότητα λοιδορήθηκε ως «υποταγή εθελόδουλων ευρωλιγούρηδων».
Η πρόσκληση για συνειδητή προσπάθεια ανάταξης και αλλαγή υποδείγματος χαρακτηρίστηκε ως «προδοσία του λαού».
Η κολακεία του λαού αναδείχθηκε σε «επαναστατική αρετή».
Η περιφρόνηση της λογικής, ο χλευασμός της ορθοφροσύνης, η βίαιη χυδαιολογία επιδιώχθηκε να καταξιωθούν ως «επαναστατική ηθική».
Αξιοπρεπείς πολιτικοί κανιβαλίστηκαν, για να αντικατασταθούν από παραληρηματικούς οιηματίες και η πολιτική -από την ηθικότερη των τεχνών, όταν ασχολείται με την επίλυση πραγματικών προβλημάτων- θεωρήθηκε υπόθεση μικροπολιτικών διευθετήσεων και ικανοποίησης ενός καλπάζοντος κοινωνικού φθόνου, που ως καρκίνος αποδομεί τους αρμούς του κοινωνικού σώματος.
Η Ελλάδα βουλιάζει στα λασπόνερα μιας εικονικής, κατασκευασμένης με τα υλικά του μακρινού χθες, πραγματικότητας. Κι αυτό δεν προσπορίζει καμία περηφάνια...
Τα τωρινά αδιέξοδα χτίστηκαν με τα υλικά των ψευδαισθήσεων, τα οποία σε αφθονία έφεραν στην εθνική κοίτη οι ιδεοληπτικοί που φαντασιώνονται ότι μπορούν να αναβιώσουν στον 21ο αιώνα την επαναστατική πρακτική των δύο προηγουμένων.
Ομως, στη σύγκρουση με την πραγματικότητα ο φενακισμός και οι ψευδαισθήσεις θα χάνουν πάντα...
Σε έναν κόσμο στον οποίον οι παλαιοί εχθροί συμφιλιώνονται για να μοιραστούν κοινές προοπτικές ευημερίας, όπως δείχνουν οι εξελίξεις με την Κούβα και το Ιράν, η επιλογή της 25ης Ιανουαρίου μοιάζει όλο και περισσότερο με «εκλογικό ατύχημα», στα όρια της ανεπανάληπτης εθνικής καταστροφής.