Δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι, ακόμη και στη 17ωρη διαδικασία Κορυφής, αλλά και στις διαδικασίες ψήφισης της συμφωνίας στη Βουλή των Ελλήνων, είχε πλήρως συνειδητοποιηθεί απ’ όλους ότι εκείνο που είχε επιτευχθεί ήταν «an agreement to agree, if not an agreement not to disagree» μια συμφωνία ότι θα υπάρξει συμφωνία, ή τουλάχιστον ότι θα αποτραπεί μια τελική διαφωνία, γράφει ο Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι, ακόμη και στη 17ωρη διαδικασία Κορυφής (όπου οι «19» ηγέτες της Ευρωζώνης έβγαλαν από το τραπέζι το Grexit, αλλά και την επιμελημένη πρόταση Σόιμπλε για 5ετές time-out/leave of absence για την Ελλάδα) αλλά και στις διαδικασίες ψήφισης της συμφωνίας στη Βουλή των Ελλήνων, είχε πλήρως συνειδητοποιηθεί απ’ όλους ότι εκείνο που είχε επιτευχθεί ήταν «an agreement to agree, if not an agreement not to disagree» μια συμφωνία ότι θα υπάρξει συμφωνία, ή τουλάχιστον ότι θα αποτραπεί μια τελική διαφωνία.
Θα πει ότι αφού αναμετρηθεί πολιτικά -στη Βουλή των Ελλήνων και στο δηλητηριώδες παρασκήνιο- με εκείνο που συμφωνήθηκε στην Κορυφή (και που μπορεί να είναι πολιτικά απαράδεκτος και προσωπικά αξιοδάκρυτος ένας Βαρουφάκης όταν το περιλούζει ως «γελοίο κείμενο», όμως δεν παύει να είναι αληθινά προβληματικό...) θα χρειαστεί να γίνουν τα επόμενα βήματα.
Δηλαδή (α) να υπάρξει η κυρίως διαπραγμάτευση, αφού πρώτα η συμφωνία περάσει από τα πιο δύστροπα Κοινοβούλια: Φινλανδικό, γερμανικό, ολλανδικό, αυστριακό, (β) να αποτυπωθεί το αποτέλεσμα σε τεχνικά αρθρωμένη σύμβαση και (γ) όλα αυτά να... εφαρμοστούν. Α, ναι, υπάρχει και το άλλο που προηγείται: χρειάζεται να βρεθεί τρόπος: τώρα, άμεσα - να κινητοποιηθούν οι πόροι εκείνοι που θα αποτρέψουν τη χρεοκοπία και την de facto επί του πεδίου επικράτηση των απόψεων Σόιμπλε-Βαρουφάκη.
Μια κλεφτή ματιά στο περιεχόμενο:
Τα ποσά της δημοσιονομικής διόρθωσης που προβλέπει η συμφωνία -δηλαδή το πάνω κομμάτι του παγόβουνου, εκείνο που βλέπουμε...- και που είναι κάπου 2,5% του ΑΕΠ σε ορίζοντα 2018 (θα καταγραφούν στην 3ετία 2015-18, όμως θα «δαγκώσουν» σε 30 μήνες) θα έρθουν να αφαιρέσουν πόρους από μια οικονομία που ήδη περιήλθε σε ύφεση και που, με τη συνεχιζόμενη «τραπεζική αργία» αδειάζει από κάθε περιεχόμενο.
Μπορεί αυτήν τη φορά η συμφωνία να μη φαίνεται σχεδιασμένα front-loaded - από τα 2,4 δισ. της επιβάρυνσης από τις αυξήσεις ΦΠΑ μόνον σκάρτα 800 αφορούν το 2015. Ομως, πάλι, η φετινή χρονιά είναι κουτσή. Οπότε το σοκ θα εισπραχθεί μετωπικά.
Υστερα, το διπλό χτύπημα στη φορολογία εταιρειών και επαγγελματιών -410 εκατ. ευρώ από τη μεταβολή συντελεστών από το 26% στο 29% και υπολογισμούς, 445 εκατ. από την αυξημένη σε 100% προκαταβολή φόρου- έρχεται να υπονομεύσει, ύπουλα αλλά αποτελεσματικότατα (σημείωση: η 100% προκαταβολή είναι τροϊκανή πατέντα), τα όποια κατάλοιπα επιχειρηματικής δράσης. Πόσες επιχειρήσεις/πόσους επαγγελματίες ξέρετε που να θεωρούν βέβαιο ότι την επόμενη χρήση θα έχουν τους ίδιους ή ανάλογους τζίρους, ή έστω ότι θα υπάρχουν καν;
Ή, πάλι, άμα περάσουμε στην κοινωνικοασφαλιστική διάσταση, μπορεί η εξοικονόμηση δαπανών από τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις να είναι μόλις 4 εκατ. ευρώ για φέτος και να κλιμακώνεται έως τα 80 εκατ. για το 2018 (ενώ π.χ. η εισφορά για τον κλάδο υγείας επί κύριων και επικουρικών θα αποδώσει 850 εκατ. ευρώ...), όμως το κύμα «προληπτικών συνταξιοδοτήσεων» που θα φέρει, πάλι θα έχει ξεθεμελιωτικό χαρακτήρα.
Πάμε όμως στην ουσιαστικότερη πλευρά αυτής της υπόθεσης: Εστω ότι όλα αυτά -μαζί και οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που θα τις δούμε να υποστασιοποιούνται από εδώ και πέρα, αν δηλαδή δεν υπάρξει εκτροχιασμός στη διαπραγμάτευση/ ενδιάμεση χρηματοδότηση- προχωρούν σε εφαρμογή. Ποιος, ποιου είδους πολιτικό προσωπικό θα κουβαλήσει τη συνέχεια; Εδώ -και όχι στην «πολιτική διάσταση» του ανασχηματισμού- θα κριθούν τα περισσότερα.
Δείτε, εντελώς ενδεικτικά, τρία παραδείγματα:
Ολοι μουρμουρίζουν και συμφωνούν ότι άμα δεν υπάρξουν επενδύσεις -τώρα, τώρα κοντά!- το στοίχημα έχει χαθεί. Από πού; Σίγουρα όχι από δημόσιους πόρους. Αλλά... τα διαβόητα 35 δισ. Γιούνκερ, πλην του ότι ψιλο-δεν-υπάρχουν, ποιος/πώς θα τα κινητοποιήσει; Ποιος θα πείσει τον ιδιωτικό τομέα να συν-κινηθεί; Γιατί στην επώδυνη Κορυφή ο Τσίπρας δεν άρθρωσε μια λέξη προκειμένου να διεκδικήσει ένα «ΕΣΠΑ κρίσης»; Τώρα. Αμεσα...
Υστερα, ενώ όλοι θα κακαρίζουν για το Ταμείο Εκποίησης Δημόσιας Περιουσίας (και θα γιορτάζουν έδρα Αθήνα αντί Λουξεμβούργου), ποιος/τι λογής άνθρωποι θα σπρώξουν «κάτι» στις ιδιωτικοποιήσεις; Ποιου είδους άνθρωποι θα ασχοληθουν -τεχνικά- με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών;
Τελευταίο: Προχθές, ο απερχόμενος ψυχικά Παναγιώτης Λαφαζάνης -η δεύτερη ψήφος υπέρ Grexit, με Βαρουφάκη- άφησε να περάσει χωρίς παράταση η προθεσμία για προσφορές για τα 20 «οικόπεδα» ερευνών σε Ιόνιο/Νότια της Κρήτης. Αποτέλεσμα: μόλις 3 χλομές προτάσεις.