«Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την άβυσσο μεταξύ της απομόνωσης και του να έχεις έστω και έναν σύμμαχο» έχει πει ο Βρετανός συγγραφέας Γκίλμπερτ Τσέστερτον. Και εμείς μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε. Υστερα από πέντε μήνες διαπραγματεύσεων, κατά τους οποίους «πετύχαμε» να είμαστε ένας εναντίον 18 και φτάνοντας ένα βήμα από την άβυσσο, αποκτήσαμε τελικά λίγους, αλλά σημαντικούς συμμάχους: τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, αλλά και μικρότερες χώρες, όπως την Αυστρία - οι οποίες είπαν δυνατά όχι στο σενάριο του Grexit.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
«Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την άβυσσο μεταξύ της απομόνωσης και του να έχεις έστω και έναν σύμμαχο» έχει πει ο Βρετανός συγγραφέας Γκίλμπερτ Τσέστερτον. Και εμείς μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε. Υστερα από πέντε μήνες διαπραγματεύσεων, κατά τους οποίους «πετύχαμε» να είμαστε ένας εναντίον 18 και φτάνοντας ένα βήμα από την άβυσσο, αποκτήσαμε τελικά λίγους, αλλά σημαντικούς συμμάχους: τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, αλλά και μικρότερες χώρες, όπως την Αυστρία - οι οποίες είπαν δυνατά όχι στο σενάριο του Grexit.
Και για αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον... Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών τηρούσε ανέκαθεν σκληρή στάση. Και το έκανε με άνεση, παρουσιάζοντας τις εμμονικές απαιτήσεις του ως «κοινή λογική», εκμεταλλευόμενος την ασυνέπεια, την αναξιοπιστία και τα «μεγάλα λόγια, που δεν έγιναν ποτέ πράξη» από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων πέντε ετών.
Το έκανε τους τελευταίους μήνες ως απάντηση στην τακτική της προκλητικής ρητορικής και της κάθε άλλο παρά δημιουργικής ασάφειας του ομολόγου του, Γιάνη Βαρουφάκη.
Το έκανε με την έμπρακτη στήριξη ή τουλάχιστον ανοχή όλων των υπόλοιπων κρατών-μελών έως ότου... ξεπέρασε το όριο.
Το σχέδιο για ένα πενταετές «διάλειμμα» της Ελλάδας από το ευρώ -για μία τρόπον τινά υποχρεωτική «αναρρωτική άδεια», κατά την οποία θα μας χορηγούσαν μικρές δόσεις φαρμάκου (λέγε με ανθρωπιστική βοήθεια) για να μείνουμε στη ζωή- ήταν αυτό που έκανε το Παρίσι να σταθεί, για πρώτη φορά, ευθέως απέναντι στο Βερολίνο και τη Ρώμη να φωνάξει «αρκετά!».
Ο κ. Σόιμπλε υιοθέτησε την ιδέα του επικεφαλής του ινστιτούτου Ifo, Χανς Βέρνερ Ζιν, την οποία απορρίπτουν δεκάδες άλλοι ειδικοί ως θεσμικά και οικονομικά προβληματική ή ανεύθυνη, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Αυστριακός καγκελάριος Βέρνερ Φάιμαν.
Γιατί οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα μονιμότερο του προσωρινού. Και οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι όταν ανοίγει η πόρτα, δεν φεύγει μόνο ένας.
Στο στρατόπεδο Σόιμπλε έδωσαν δυναμικά το «παρών» το Ελσίνκι, χάρη και στους υπερεθνικιστές (Αληθινούς) Φινλανδούς, που ζητούν την παραδειγματική τιμωρία των «τεμπέληδων Ελλήνων», οπαδοί της αυστηρής πειθαρχίας από τον Βορρά, και μικρά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ, τα οποία θεωρούν δυσβάσταχτο το βάρος της βοήθειας προς τη χώρα μας.
Στο απέναντι στρατόπεδο, η Γαλλία ηγήθηκε των χωρών του Νότου και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων. Το δεύτερο αυτό στρατόπεδο προς το παρόν λέει απλώς όχι στη διάλυση της Ευρωζώνης.
Δεν έχει ακόμη πει όχι σε αποτυχημένες συνταγές, που υιοθετούνται και στη νέα συμφωνία για την Ελλάδα - μία συμφωνία σαφώς πιο επώδυνη από εκείνη που η κυβέρνηση μας κάλεσε να απορρίψουμε στο δημοψήφισμα.
Ισως τώρα είναι η ώρα να αρχίσει να οργανώνει με ρεαλιστικά βήματα το «όχι» σε μία ένωση αποκλειστικά νομισματική, παγιδευμένη επί χρόνια σε «δύο ταχύτητες»: νεκρά και όπισθεν.
Να διεκδικήσει το «ναι» σε αλλαγή πλεύσης. Και την ευκαιρία για αυτό την προσέφερε, επιλέγοντας να τεντώσει το σχοινί, ο κ. Σόιμπλε.