Η έκβαση της προσπάθειας να κρατηθεί η χώρα και η οικονομία της στην Ευρωζώνη δεν είναι γνωστή ακόμα. Αλλά στην περίπτωση που το νέο πρόγραμμα στήριξης περάσει τελικά από τις απαιτούμενες διαδικασίες στο εσωτερικό και τις Βρυξέλλες, δεν είναι το τέλος του άγχους και της αγωνίας των πολιτών, γράφει ο Κώστας Ιωαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Η έκβαση της προσπάθειας να κρατηθεί η χώρα και η οικονομία της στην Ευρωζώνη δεν είναι γνωστή ακόμα.
Αλλά στην περίπτωση που το νέο πρόγραμμα στήριξης περάσει τελικά από τις απαιτούμενες διαδικασίες στο εσωτερικό και τις Βρυξέλλες, δεν είναι το τέλος του άγχους και της αγωνίας των πολιτών.
Μάθαμε στο πετσί μας, που από τις «βουρδουλιές» έγινε αρκετά σκληρότερο τα τελευταία χρόνια, ότι κάθε πρόγραμμα αξίζει να κριθεί από τα αποτελέσματά του. Μαζί του και όσοι το διαμόρφωσαν και το εφάρμοσαν.
Με τα έως τώρα δεδομένα ωστόσο, μπορεί να αποτελέσει μεγάλο κέρδος η κατάκτηση της αλήθειας πάνω στη σχέση του χρέους και της ανάπτυξης.
Το χρέος είναι μεγάλο αλλά παράλληλα απλώνεται σε βάθος χρόνου και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό, με «πολιτικά», συναισθηματικού τύπου επιχειρήματα.
Το σύνολο σχεδόν του πολιτικού δυναμικού της χώρας το αναγνώρισε, μαζί με τον μονόδρομο για το μέλλον της χώρας στην Ευρώπη.
Αφού πρώτα χρειάστηκε μέσα σε πέντε χρόνια να περάσει από τα κυβερνητικά έδρανα. Εκτός των ΚΚΕ, με τη γνωστή θέση για την Ευρώπη των μονοπωλίων, Ποταμιού, γιατί είναι φρέσκο κόμμα, με αυστηρό όμως ευρωπαϊκό προσανατολισμό, και Χρυσής Αυγής.
Οι υπόλοιποι την αποδοχή της πικρής αλήθειας την απέδειξαν στην πράξη. Ητοι: Το ΠΑΣΟΚ, ένα τέως κόμμα εξουσίας, αφού μέρος του είναι στον ΣΥΡΙΖΑ και αρκετοί άλλοι ακολούθησαν δικό τους δρόμο.
Η Ν.Δ., που είναι τώρα αξιωματική αντιπολίτευση με προσωρινό πρόεδρο.
Ο ΛΑΟΣ, που στελέχη του αποτελούν πολύ δραστήριους βουλευτές της Ν.Δ. Η ΔΗΜΑΡ, που η φωνή της αποδεκατίστηκε από τη δύναμη του αντιμνημονιακού ρεύματος που συνεπήρε την Αριστερά γενικότερα.
Οι ΑΝΕΛ, που αποσπάστηκαν από τη Ν.Δ. ως αντιμνημονικοί και συγκυβερνούν στηρίζοντας την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Εργο της οποίας είναι το πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας που διαμορφώθηκε στο και πέντε.
Θα λέγαμε ότι το τόξο των κομμάτων που εμπράκτως αποδέχονται την αναγκαιότητα ενός προγράμματος που διατηρεί την οικονομική δραστηριότητα της χώρας στο ευρώ αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το 80% των ενεργών ψηφοφόρων και πολιτών.
Η «Ν» δεν έπεσε έξω στον κατά προσέγγιση προσδιορισμό του «βάρους» του, αλλά δεν αξίζει ετούτη την ώρα να σπαταλήσουμε δυνάμεις για την κριτική του.
Λειτουργώντας συναινετικά, ας χτίσουμε τον τοίχο της υπομονής, που όλοι θα χρειαστούμε, κόντρα στη στρεβλωμένη αντίληψη πως οι τοκογλύφοι (βλέπε ύστεροι δανειστές) «μας μισούν», «μας εκβιάζουν», «μας ζητούν να προσκυνήσουμε πέφτοντας στα τέσσερα».
Γιατί πλέον υπάρχουν τα υλικά που πηγάζουν από τις εξελίξεις και δείχνουν ότι από το κακό υπάρχει και χειρότερο.
Το κέρδος, έστω και βασανιστικά από το τεράστιο χρέος, ας είναι η απόφαση να κινηθούν συλλογικά οι πολίτες και οι πολιτικές δυνάμεις στη μόνη διέξοδο.
Την πραγματική, ανταγωνιστική ανάπτυξη, όχι με νόμους ή συμφωνίες, αλλά με ομαδική δουλειά.