Στο φύλλο της 8ης Ιουνίου 2015 είχαμε αναφερθεί στη θυσία της Ιφιγένειας. Απίστευτο, και όμως ο Πρωθυπουργός επέλεξε να θυσιάσει τη χώρα αντί το κόμμα του. Που πάμε τώρα; Σε πορεία απρόβλεπτης καταστροφής, γράφει ο καθηγητής Λ. Θαλασσινός.
Από την έντυπη έκδοση
Του καθηγητή Λ. Θαλασσινού
[email protected]
Στο φύλλο της 8ης Ιουνίου 2015 είχαμε αναφερθεί στη θυσία της Ιφιγένειας. Απίστευτο, και όμως ο Πρωθυπουργός επέλεξε να θυσιάσει τη χώρα αντί το κόμμα του. Που πάμε τώρα; Σε πορεία απρόβλεπτης καταστροφής.
Τα σενάρια αντιμετώπισης της κρίσης περιορίζονται δραματικά. Με κλειστές τράπεζες, έλεγχο κεφαλαίων, ελάχιστα εναπομείναντα ρευστά διαθέσιμα (λιγότερα από 800 εκατομμύρια κατ΄εκτίμηση) που είναι ζήτημα αν επαρκούν μέχρι το απόγευμα της Κυριακής και την κοινωνία σε διχασμό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δίνει την μοναδική λύση που απέμεινε, με την ελληνική οικονομία ακόμα στην Ευρωζώνη. Ας είμαστε ρεαλιστές. Το ΟΧΙ σημαίνει έξω από την Ευρωζώνη. Για δύο πολύ απλούς λόγους.
Πρώτον με το πρόσχημα ότι το αποφάσισε ο λαός οι εταίροι μας έχουν κάθε λόγο να μας δείξουν την έξοδο. Οι εικασίες ότι δεν μπορούν ή δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν δεν έχουν καμία εφαρμογή στην περίπτωση αυτή. Ο κυρίαρχος λαός είπε ΟΧΙ στα μέτρα του μνημονίου (ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν υπάρχει πια πρόταση μνημονίου) οι εταίροι μας σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τη βούληση του κυρίαρχου λαού.
Η επιθυμία της κυβέρνησης να διαπραγματευθεί με το ΟΧΙ την υπογραφή νέου μνημονίου λιγότερο σκληρού, με όρους που η ίδια θα υπαγορεύσει στους πιστωτές της, και μάλιστα εντός διημέρου, δεν έχει καν τη λογική ενός ανίδεου περί τα οικονομικά, των διεθνών υποχρεώσεων μιας χώρας και του πως λειτουργούν κανονιστικά, θεσμικά και λειτουργικά οι διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ). Το ‘’chicken game’’ έλαβε τέλος. Η Ευρωζώνη απαλλάσσεται από μια ενοχλητική, αφερέγγυα χώρα με καταστραμμένο τον κοινωνικό της ιστό με αδύναμη οικονομία που δεν μπορεί να αντέξει τους καταστατικούς και θεσμικούς περιορισμούς της Ευρωζώνης.
Δεύτερον με ΟΧΙ στο δημοψήφισμα το ΔΝΤ είναι υποχρεωμένο να επικυρώσει την αθέτηση των υποχρεώσεων του Ιουνίου άμεσα. Το γεγονός αυτό θα ενεργοποιήσει αυτόματα τους μηχανισμούς αντιμετώπισης πτώχευσης χώρας εντός νομισματικής περιοχής. Η ΕΚΤ θα απαιτήσει πρόσθετες εγγυήσεις για τις διευκολύνσεις ρευστότητας που παρείχε στο τραπεζικό μας σύστημα, ενώ ταυτόχρονα θα ενεργοποιηθούν οι ρήτρες αθέτησης χρέους με βάση το Αγγλικό Δίκαιο και αρμόδια δικαστήρια τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου. Η κυβέρνηση ούτε καν θα κληθεί για συνάντηση στις Βρυξέλλες ως μια κυβέρνηση πτωχευμένης χώρας.
Η λύση στην περίπτωση αυτή είναι, για μεν την κυβέρνηση, η έκδοση των υποσχετικών πληρωμής τύπου IOU (I owe you) για διάστημα τουλάχιστον τριών μηνών μέχρι να γίνει η προετοιμασία έκδοσης της παλαιάς δραχμής με ελεύθερη ισοτιμία ως προς το ευρώ (με αρχική την ισοτιμία που είχαμε κλειδώσει με την ένταξή μας στη ευρωζώνη) αν και είχε αποκλειστεί ως λύση στο προηγούμενο σημείωμα γιατί είχε αποκλειστεί ως ηθελημένη κυβερνητική επιλογή. Φαίνεται όμως ότι είχαμε αστοχήσει στην υπόθεση αυτή. Η σχέση ανταλλαγής θα διολισθαίνει από την πρώτη ημέρα, με προβλεπόμενη σταθεροποίηση, κατά τον υπογράφοντα, τη σχέση 2:1 δηλαδή υποτίμηση κατά 100% όπως αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμά μας.
Για τους πολίτες αυτής της χώρας η εξέλιξη θα οδηγήσει σε κούρεμα καταθέσεων της τάξης του 30-60% και κλειστές τράπεζες μέχρι την επανακυκλοφορία της νέας δραχμής. Τα υπόλοιπα, που έχουν σχέση με τις επιχειρήσεις και την οικονομική δραστηριότητα αναφέρονται στο προηγούμενο σημείωμα. Ταυτόχρονα εθνικοποιούνται στις ξένες χώρες οι θυγατρικές των ελληνικών τραπεζών που λειτουργούν σε αυτές (δίκτυα Πειραιώς, ALPHA, Εθνικής και Eurobank στην Ρουμανία, Σερβία, Βουλγαρία κ.λπ).
Το ΝΑΙ σημαίνει παραμένουμε στη Ευρωζώνη με κατεστραμμένο το τραπεζικό σύστημα και την οικονομία μας σε παράλυση. Με το ΝΑΙ αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, εξ ίσου σκληρό αν όχι σκληρότερο από το προηγούμενο άμεσα. Οι διαπραγματεύσεις στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί να γίνουν με την ίδια διαπραγματευτική ομάδα που απέτυχε να συγκλίνει τις απόψεις των δύο πλευρών. Ούτε φυσικά με την ίδια κυβέρνηση.
Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει η κυβέρνηση να ζητήσει είτε προσφυγή στις κάλπες είτε τη δημιουργία προσωρινής οικουμενικής κυβέρνησης. Στην πρώτη περίπτωση ο χρόνος μέχρι τις εκλογές θα αποτελειώσει την οικονομία και τα ελληνικά νοικοκυριά γιατί στο διάστημα αυτό της προεκλογικής περιόδου, χωρίς την οριστική λύση της κρίσης με την υπογραφή νέου μνημονίου ώστε η χώρα να μπει ξανά κάτω από την ομπρέλα της Ευρωζώνης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ φαντάζει εφιαλτικό ως σενάριο. Στη δεύτερη περίπτωση με εξουσιοδοτημένη από το δημοψήφισμα οικουμενική κυβέρνηση για να υπογράψει το νέο μνημόνιο με τους καλύτερους δυνατούς όρους, με τα σημερινά όμως δεδομένα, είναι η μοναδική λύση για να σωθούν ότι δεν έχουν χαθεί ακόμα.
Η οικουμενική κυβέρνηση με νέο Πρωθυπουργό, αποδεκτό από τους συνομιλητές μας, θα πρέπει να βρει τρόπο σύγκλισης απόψεων και υπογραφή του νέου μνημονίου σε σύντομο χρονικό διάστημα, και πάντως πριν από τις επόμενες εκλογές. Στο διάστημα αυτό η ΕΚΤ προσφέρει ρευστότητα, τα ΑΤΜ τροφοδοτούνται, οι τράπεζες υπολειτουργούν, ο έλεγχος των κεφαλαίων συνεχίζεται και η οικονομία αρχίζει την επανεκκίνηση που δεν θα ολοκληρωθεί πριν από το τέλος του έτους. Οι πιστωτές μας συμφωνούν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, σύμφωνα και με την τελευταία ανάλυση του ΔΝΤ, επαναφέρουν την απόφαση του 2012 περί νέου κουρέματος και καλούνται να προσφέρουν περί τα 50 δις ευρώ για την διάσωση της Ελληνικής οικονομίας.
Οι 5μηνες διαπραγματεύσεις κατέστρεψαν την οικονομία, τα ελληνικά νοικοκυριά και την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό. Μεταξύ δύο κακών επιλέγουμε το ΝΑΙ για να σωθεί ότι απέμεινε. Με το ΝΑΙ επιστρέφουμε στη θέση που μας ανήκει, μένουμε στην Ευρώπη με προοπτικές για καλύτερες ημέρες μετά από πολλά χρόνια. Η κοινωνία πλήρωσε ακριβά το πείραμα της αριστερής κυβέρνησης. Μακάρι να μην είχε συμβεί ποτέ. Οφείλουμε όμως να το αναγνωρίσουμε, να σεβαστούμε και να διαφυλάξουμε το μέλλον των νέων.