«Αυτήν την Ευρώπη δεν τη θέλουμε». Αυτό είναι κάτι που τελευταία ακούγεται ακόμη και από πολίτες που αναγνωρίζουν τις οδυνηρότατες οικονομικές συνέπειες μίας εξόδου από την ευρωπαϊκή οικογένεια, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
ΝΑΤΑΣΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ
[email protected]
«Αυτήν την Ευρώπη δεν τη θέλουμε». Αυτό είναι κάτι που τελευταία ακούγεται ακόμη και από πολίτες που αναγνωρίζουν τις οδυνηρότατες οικονομικές συνέπειες μίας εξόδου από την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Κάποιοι δηλώνουν έτοιμοι να αποδεχθούν την απότομη διακοπή κάθε χρηματοδότησης, την επιστροφή σε ένα αισθητά υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, τις ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα - εάν αυτό είναι το (προσωρινό, όπως πιστεύουν) τίμημα για να απαλλαγούν από τον αυταρχισμό και τις εμμονές Βρυξελλών και Βερολίνου.
Είναι άνθρωποι που κάποτε μπορεί να πίστεψαν στο ευρωπαϊκό όραμα και σήμερα βλέπουν μία ένωση πολλών ταχυτήτων, στην οποία την κατεύθυνση ορίζουν οι ισχυροί.
Εχουμε επανειλημμένα γράψει για τις ανισορροπίες, που οξύνονται όσο η Ευρωζώνη παραμένει μόνο νομισματική και όχι οικονομική και πολιτική ένωση, για την επιμονή της σε αδιέξοδες πολιτικές.
Για το δημοκρατικό έλλειμμα στην Ε.Ε. συνολικά, την κακοφωνία, τη συνεχή αναβολή των μεγάλων αποφάσεων για σοβαρότατα ζητήματα, όπως είναι το μεταναστευτικό. Για την απουσία αντανακλαστικών, ουσιαστικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Εφτασε, όμως, μάλλον η στιγμή να θυμίσουμε, για όσους εύκολα ξεχνούν, και τα καλά - και δεν εννοούμε μόνο τη διατήρηση της χρηματοδότησης.
Ζούμε σε μία κοινότητα η οποία προσφέρει ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίων, η οποία μας δίνει την ευκαιρία να ταξιδεύουμε, να σπουδάζουμε, να εργαζόμαστε και να ζούμε σε οποιοδήποτε από τα κράτη-μέλη.
Μία κοινότητα, η οποία προστατεύει τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, από την ελευθερία του λόγου και την ανεξιθρησκία έως τα δικαιώματα μειονοτήτων.
Και μπορεί αυτό να μην εγγυάται ότι δεν θα παραβιαστούν από εθνικές κυβερνήσεις, αλλά δίνει στον καθένα από εμάς τη δυνατότητα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να τα υπερασπιστεί.
Μία κοινότητα από την οποία έχουμε «αντλήσει» το 80% του δικαίου μας για την προστασία του περιβάλλοντος. Μία κοινότητα της οποίας οι επιδοτήσεις και τα κεφάλαια των ταμείων συνοχής μάς στήριξαν επί χρόνια - ακόμη και εν μέσω έντονης κακοδιαχείρισης.
Οσοι θεωρούν όλα τα παραπάνω δεδομένα, αυτονόητα ή λίγα, δεν χρειάζεται να κοιτάξουν πολύ μακριά.
Ας ρίξουν μία ματιά σε όχι και τόσο μακρινές μας χώρες, στις οποίες η κριτική στην κυβέρνηση, η έκφραση αντίθετης άποψης, η διαφορετικότητα οδηγεί αυτομάτως στο περιθώριο, αν όχι στη φυλακή.
Οσοι προτείνουν με ευκολία την έξοδο, ας σκεφτούν τι σημαίνει απομόνωση και απώλεια του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Οσοι πιστεύουν ότι θα βρούμε άλλους συμμάχους, ας διαβάσουν τις πρόσφατες δηλώσεις Ρώσων και Κινέζων αξιωματούχων.
Οσοι απορρίπτουν ως «αφέλεια» και «φαντασίωση» το ευρωπαϊκό όραμα, ας μας πουν ποια είναι η ελπιδοφόρα εναλλακτική. Ναι, η σημερινή Ευρώπη πόρρω απέχει από εκείνη που οραματίστηκε ο Σουμάν.
Ναι, και εγώ θέλω να την αλλάξουμε, να συζητήσουμε επιτέλους τι Ευρώπη θέλουμε. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να είμαστε μέσα σε αυτή.