Ανείπωτη τραγωδία», «η χειρότερη καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών», «συστηματική σφαγή», «γενοκτονία». Σοκαρισμένος ο πολιτικός κόσμος της Ευρώπης περιέγραφε πριν από λίγους μήνες με αυτές τις φράσεις τον πνιγμό χιλιάδων ανθρώπων στα νερά της Μεσογείου, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
ΝΑΤΑΣΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ
[email protected]
Ανείπωτη τραγωδία», «η χειρότερη καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών», «συστηματική σφαγή», «γενοκτονία».
Σοκαρισμένος ο πολιτικός κόσμος της Ευρώπης περιέγραφε πριν από λίγους μήνες με αυτές τις φράσεις τον πνιγμό χιλιάδων ανθρώπων στα νερά της Μεσογείου.
«Δεν είναι δυνατόν να μείνουμε απαθείς» είχε τονίσει ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντσι και οι υπόλοιποι ηγέτες συμφώνησαν.
«Δεν είναι δυνατόν 2-3 κράτη-μέλη να σηκώνουν όλο το βάρος της μετανάστευσης, δεν είναι λογικό να παγιδεύονται οι πρόσφυγες στις χώρες εισόδου» είχε ακόμη επισημάνει - και κάπου εκεί… διαφώνησαν.
Είπαν, όμως, πως δεν κλείνουν τα μάτια μπροστά στους νεκρούς των δουλεμπορικών, διαβεβαίωσαν πως δεν κωφεύουν στις φωνές που ζητούν αναθεώρηση του πλαισίου «Δουβλίνο ΙΙΙ» για τη χορήγηση ασύλου.
Ακούσαμε και πάλι για πολιτική «βασισμένη στις αρχές του ανθρωπισμού», για «δίκαιη κατανομή» των βαρών και για την περίφημη «αλληλεγγύη».
Ποια ήταν λοιπόν η απάντηση έπειτα από όλα αυτά;
Στην έκτακτη Σύνοδο του Απριλίου τα κράτη-μέλη περιορίστηκαν στο να αποφασίσουν αύξηση των κονδυλίων για διάσωση των μεταναστών, που προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο, αναζητώντας μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Και στη χθεσινή Σύνοδο επέλεξαν τον γνωστό δρόμο των ημίμετρων και της μετάθεσης των κρίσιμων αποφάσεων για κάποια στιγμή στο μέλλον.
Στριμώχνοντας το θέμα σε μία Σύνοδο, στην οποία έστω και άτυπα κυριαρχούσε το ελληνικό ζήτημα (και της οποίας η επίσημη ατζέντα περιελάμβανε επίσης τις προτάσεις για βαθύτερη ενοποίηση στην Ευρωζώνη και το βρετανικό αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης με την Ε.Ε.) αναλώθηκαν σε ξεσπάσματα, συγκρούσεις, ή ακόμη και απειλές, όπως αυτή της Ουγγαρίας να αναστείλει μονομερώς το Δουβλίνο ΙΙΙ.
Η πρόταση της Κομισιόν για ένα σύστημα υποχρεωτικών ποσοστώσεων, ανάλογα με το μέγεθος και την οικονομική κατάσταση του κάθε μέλους, απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.
Εν μέσω κούρασης και έντασης υπήρξε «κατ’ αρχήν συμφωνία» μόνο για την ανακατανομή 40.000 μεταναστών από Ελλάδα και Ιταλία σε άλλες χώρες, με τις Ουγγαρία και Βουλγαρία να κερδίζουν ήδη εξαίρεση.
Στην ουσία υπήρξε μόνο η ανακοίνωση της συμφωνίας. Γιατί οι όροι και τα κριτήρια στη βάση των οποίων θα υλοποιηθεί η ανακατανομή δεν συμφωνήθηκαν.
Η οριστικοποίησή τους μετατέθηκε για τον άλλο μήνα, με πολλές χώρες, οι οποίες τον Απρίλιο «αναγνώριζαν τις ευθύνες όλων» να δηλώνουν σήμερα ότι η όποια υποδοχή προσφύγων θα πρέπει να γίνει «σε εθελοντική βάση».
Ολα αυτά δεν αφήνουν περιθώρια ιδιαίτερης αισιοδοξίας. Προμηνύουν μάλλον ότι και τον Ιούλιο θα έχουμε ακόμη μία συμφωνία βασισμένη σε ασαφές πλαίσιο, νέες διακηρύξεις για την ανάγκη να υπάρξουν αλλαγές, οι οποίες θα αφήνονται και πάλι για το μέλλον. Και το «παιχνίδι» αυτό θα συνεχιστεί έως την επόμενη τραγωδία, που θα σοκάρει.
Εως ότου συνειδητοποιήσουμε πως η Ε.Ε. έχει αυτοπαγιδευθεί μεταξύ δημιουργικής ασάφειας και στείρας υποκρισίας.