Σε αυτή την τελική ευθεία (όπου κι αν καταλήξει το πράγμα...) των διαπραγματεύσεων-που-μόνο-διαπραγματεύσεις-δεν-υπήρξαν («Δηλαδή θα προτείνουμε στους ανθρώπους μας τη βαρύτερη υφεσιακή συμφωνία ή θα τους πάμε εμείς στη χρεοκοπία ή στη δραχμή, για να διαβάσουμε το βιβλίο που θα γράψει για τις διαπραγματεύσεις ο Βαρουφάκης;» Το σχόλιο ανήκει σε υπουργό της σημερινής κυβέρνησης. Αλήθεια...) έρχονται μέρα με τη μέρα / ώρα με την ώρα τα λόγια και εκδικούνται, γράφει ο Α.Δ.Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ.Παπαγιαννίδη
[email protected]
Σε αυτή την τελική ευθεία (όπου κι αν καταλήξει το πράγμα...) των διαπραγματεύσεων-που-μόνο-διαπραγματεύσεις-δεν-υπήρξαν («Δηλαδή θα προτείνουμε στους ανθρώπους μας τη βαρύτερη υφεσιακή συμφωνία ή θα τους πάμε εμείς στη χρεοκοπία ή στη δραχμή, για να διαβάσουμε το βιβλίο που θα γράψει για τις διαπραγματεύσεις ο Βαρουφάκης;» Το σχόλιο ανήκει σε υπουργό της σημερινής κυβέρνησης. Αλήθεια...) έρχονται μέρα με τη μέρα / ώρα με την ώρα τα λόγια και εκδικούνται.
Πρώτο παράδειγμα: Λέει ο Αλέξης Τσίπρας, κατάκοπος, αλλά και κατισχυμένος από τη συνειδητοποίηση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «χρειάστηκε» να φέρει ως δική της πρόταση -και μάλιστα με τη ρητή / φαρδιά-πλατιά υπογραφή «ΤΣΙΠΡΑΣ», καθώς εκείνη «ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ» επεστράφη ως απαράδεκτη, όπως περίπου η Ζωή επέστρεψε την ενδιάμεση έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος!- το ζαλιστικά υφεσιακό πακέτο 7,9 δισ. ευρώ επί μιας οικονομίας που έχει χάσει ήδη το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της σε μία 5ετία, «η μπάλα βρίσκεται πλέον στο γήπεδο της ευρωπαϊκής ηγεσίας».
Λίγο νωρίτερα είχε καρφώσει τη Λαγκάρντ ότι το ΔΝΤ δεν πρέπει μόνο να εμφανίζεται στις διαπραγματεύσεις εμμονικό στα βαριά μέτρα προσαρμογής που ζητεί, αλλά να ανακινεί με αντίστοιχη ζέση και το ζήτημα της μη βιωσιμότητας του χρέους. Ακριβώς αυτό και συμβαίνει!
Η «ευρωπαϊκή ηγεσία», με την Αγκελα Μέρκελ να ευθυγραμμίζεται εν προκειμένω με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, θεωρεί conditio sine qua non την παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα για την Ελλάδα - το ΔΝΤ, για να παραμείνει, ανακινεί το ζήτημα του πασίδηλα μη βιώσιμου ελληνικού χρέους (που την πειστική εξαγγελία περί ουσιαστικής ρύθμισής του την καθιστούν «ελληνικό προαπαιτούμενο» πολιτικοί αστέρες μεγέθους ενός Καμμένου ή ενός Κορωνάκη...).
Επιπλέον οι «ευρωπαϊκές ηγεσίες», π.χ. Μισέλ Σαπέν ή Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, έρχονται να δηλώσουν ότι αυτή η συζήτηση δεν είναι για τώρα - το δε ΔΝΤ, για να συνεχίσει να μετέχει στη συζήτηση, ζητεί «επανισορρόπηση» του προγράμματος των 7,9 δισ. σε 18 μήνες προς την κατεύθυνση των δαπανών (λέγε με ασφαλιστικό!), αντί των φόρων (τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε δείγμα κοινωνικής/αριστερής προσέγγισης). Νέο μπλοκάρισμα!
Ή, πάλι, δείτε τη συζήτηση-υπό-τεράστια-πίεση στις Βρυξέλλες. Παρατηρεί ένας από τους δικούς μας -σωστά!- ότι στη φάση της ελληνικής οικονομίας όπου βρισκόμαστε κινδυνεύουμε να λειτουργήσει το σοκ του νέου πακέτου σε υφεσιακή κατεύθυνση. Αμεσα. Δηλαδή πολύ προτού η αίσθηση επανασταθεροποίησης, άμα υπάρξει συμφωνία, συν «κάτι από επενδύσεις» επαναδρομολογήσει την οικονομία σε «κάτι σαν ανάκαμψη».
Τι θέλησε να πει; Οτι το πακέτο αυτό θα ‘πρεπε να είναι χαλαρότερο. Πώς μεταφράζει όμως αυτή την παρατήρηση μέλος της απέναντι πλευράς (της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δε, όχι του ΔΝΤ...); Οτι ακριβώς επειδή τα προτεινόμενα φορολογικά μέτρα -επίφοροι/έκτακτες εισφορές στις επιχειρήσεις, πρόσθετο βάρος εισφορών αλληλεγγύης, προεισπράξεις από την επόμενη χρήση...- θα έρθουν να καθίσουν σε μια αποδυναμωμένη οικονομία, γι’ αυτό η απόδοσή τους είναι αμφίβολη.
Αρα; Αρα μήπως δεν είναι επαρκές το πακέτο αυτό; Μήπως θέλει πρόσθετα μέτρα; Μα... πρόσθετα μέτρα θα τσακίσουν εντελώς τη ράχη της οικονομίας!
Πιάνει στον αέρα την πάσα το ΔΝΤ, επαναφέρει το ζήτημα της αλλαγής του μίγματος πολιτικής -φόροι έναντι μειώσεων δαπανών- του νέου προγράμματος, προς την κατεύθυνση των περικοπών στο ασφαλιστικό, πώς; Με την άμεση ανάσχεση στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις: Η Κυβέρνηση είχε δεχτεί την αρχή, αλλά -όπως συνέβη και στο πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο- έδινε μεταβατικές περιόδους που επέτρεπαν στα «πλέον κινητικά στρώματα» (= τα ευγενή Ταμεία, συν τον δημόσιο τομέα) να συνταξιοδοτηθούν όπως όπως. Νέος κύκλος ανοίγει εδώ, καθώς οι άνθρωποι των Βρυξελλών -που είχαν δεχτεί τις ελληνικές προτάσεις ως «καλή βάση συζήτησης»- αναθεωρούν τη στάση τους σε κατεύθυνση ΔΝΤ.
Βλέποντας, τώρα, η Αθήνα αυτό ανακινεί πάλι ένα γνώριμο φάντασμα: τις θέσεις του ΔΝΤ ή/και των θεσμών τις προωθούν, ως υποβολείς, τα δικά μας διαπλεκόμενα συμφέροντα. Πού στοχεύει αυτό; Στις ανακοινώσεις από Επιμελητήρια κ.ο.κ., που μιλούσαν για τους κινδύνους υπερεπιβάρυνσης της επιχειρηματικότητας από το φορολογικό σοκ του πακέτου.
Βολικό για τη διαχείριση της κοινής γνώμης, όμως... αν υποτεθεί ότι τελικά επιτυγχάνεται συμφωνία με τους «εταίρους» και περάσει από τη Βουλή, πώς θα προχωρήσει η εφαρμογή, άμα ο κόσμος της οικονομίας έχει απωθηθεί «απέναντι»; Τα λόγια εκδικούνται. Τώρα, πλέον, άμεσα.