Τόσο κοντά σε συμφωνία, τόσο μακριά από πραγματική λύση. Τόσο κοντά, τόσο μακριά, τόσες αιρέσεις, τόσες αναιρέσεις, παρά τις προθέσεις και τις διαθέσεις. Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν βρισκόμαστε ακόμη σε κρίσιμο σημείο, αλλά στο σημείο όπου συνυπάρχουν η ρευστή κατάσταση -στις διαπραγματεύσεις, τις δεσμεύσεις, τις υποθέσεις- και οι ατμοί από τον βρασμό σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Είμαστε στον σωστό δρόμο, αλλά δεν μπορώ να υποκρίνομαι τον αισιόδοξο. Δεν πετύχαμε τέτοια λύση που να μου δίνει τη δυνατότητα να πω ότι είναι πλέον μόνον τυπικό θέμα η συνάντηση των υπουργών Οικονομικών την Τετάρτη».
Ο Αυστριακός καγκελάριος είναι ειλικρινής. Σύμφωνα με τον ίδιο, εκείνο που ακούστηκε συχνότερα στη διάρκεια της έκτακτης Συνόδου της Ευρωζώνης ήταν η ρήση της Γερμανίδας καγκελαρίου ότι εκεί που υπάρχει βούληση υπάρχει και ένας τρόπος, ωστόσο ο ίδιος δεν μπορεί ακόμη να κατονομάσει τον τρόπο. Ο τρόπος έχει τη δική του ιστορία, συνήθως μεταμεσονύχτια. Ο τρόπος έχει τη δική του ιστορία σε μια Ενωση που κινείται πάνω, κάτω και πλαγίως από σχέδια, υπολογισμούς και προγράμματα, γι’ αυτό και διαπρέπει στα δράματα, διευρύνοντας τα τραύματα.
Ο τρόπος έχει τη δική του φασαρία και ο καγκελάριος δεν κρύβει την ουσία. Είναι όπως θα 'λεγε και ο Γκράμσι «απαισιόδοξος λόγω νόησης, αισιόδοξος λόγω θέλησης». Ισως, μάλιστα ο αφορισμός του Ιταλού περιγράφει εξαιρετικά τη μετέωρη φάση στην οποία βρισκόμαστε.
Τόσο κοντά σε συμφωνία, τόσο μακριά από πραγματική λύση. Τόσο κοντά, τόσο μακριά, τόσες αιρέσεις, τόσες αναιρέσεις, παρά τις προθέσεις και τις διαθέσεις. Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν βρισκόμαστε ακόμη σε κρίσιμο σημείο (αυτό στο οποίο σε κάποια κρίσιμη θερμοκρασία και σε κάποια κρίσιμη πίεση το όριο υγρού-ατμού εξαφανίζεται), αλλά στο σημείο όπου συνυπάρχουν η ρευστή κατάσταση -στις διαπραγματεύσεις, τις δεσμεύσεις, τις υποθέσεις- και οι ατμοί από τον βρασμό σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Δεν θα μπορέσουν να επιλυθούν όλα τα ζητήματα ως το βράδυ και κυρίως «ο ελέφαντας στο δωμάτιο», το θέμα του χρέους, έστω με κάποιες δεσμεύσεις για μελλοντική ρύθμιση, κάτι που συνέβη και το 2012, αλλά εκτός χρονοδιαγράμματος, εντός δημιουργικής ασάφειας. Εκεί, όμως, που δεν χωρεί ασάφεια και δεν αρκεί η συμπάθεια είναι στο σχέδιο χρηματοδότησης της οικονομίας. Εδώ θα κριθούν πολλά, με πρώτο την πιθανότητα για ανάπτυξη. Ειδάλλως, η προσαρμογή έχει σκόλη και στραβώνει η υπόθεση εργασίας όλη.