Ο Σοφοκλής έλεγε ότι ο χρόνος αποκαλύπτει τα πάντα και τα φέρνει στο φως. Oπως ήρθαν όλα, έστω και την τελευταία στιγμή, στο φως για τις διαπραγματεύσεις. Η κυβέρνηση έφτασε στο παρά ένα για να καταλάβει ότι πρέπει επιτέλους να καταθέσει ένα συγκεκριμένο και ποσοτικοποιημένο σχέδιο, που να οδηγεί σε συγκεκριμένο δημοσιονομικό αποτέλεσμα, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Ο Σοφοκλής έλεγε ότι ο χρόνος αποκαλύπτει τα πάντα και τα φέρνει στο φως. Oπως ήρθαν όλα, έστω και την τελευταία στιγμή, στο φως για τις διαπραγματεύσεις.
Η κυβέρνηση έφτασε στο παρά ένα για να καταλάβει ότι πρέπει επιτέλους να καταθέσει ένα συγκεκριμένο και ποσοτικοποιημένο σχέδιο, που να οδηγεί σε συγκεκριμένο δημοσιονομικό αποτέλεσμα.
Πολύ απλά, αυτό που έλεγαν οι θεσμοί από τις 20 Φεβρουαρίου. Ο χρόνος δείχνει ότι τελικά μέχρι σήμερα παίζαμε.
Γιατί ή κάποιοι δεν καταλάβαιναν τι μας έλεγαν, οπότε δεν κάνουν για κυβερνητικές θέσεις, ή καταλάβαιναν και έκαναν τους κουτούς, ελπίζοντας ότι οι εταίροι θα υποχωρήσουν.
Οσοι βέβαια πίστευαν ότι η Ευρώπη θα υποχωρήσει, το λιγότερο θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ερασιτέχνες.
Οσοι όμως απλώς έκαναν τους κουτούς, θεωρώντας τις διαπραγματεύσεις αυτές ως ένα παίγνιο, είναι επικίνδυνοι. Και ο χρόνος δείχνει πόσο επικίνδυνοι είναι, με ακρίβεια… και χωρίς πολλές κόκκινες γραμμές.
Διότι δεν μπορεί η κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι δεν μειώνει μισθούς και συντάξεις, ότι δεν έχουμε νέα φοροεπιδρομή!
Η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, οι αυξήσεις στον ΦΠΑ, η αύξηση των έκτακτων εισφορών, πώς… μεταφράζονται; Δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι χτυπά τη λιτότητα, όταν μειώνονται, άμεσα και έμμεσα, οι μισθοί και οι συντάξεις.
Ούτε φυσικά μπορεί να ισχυριστεί ότι οι φόροι, ειδικά οι έμμεσοι, πλήττουν μόνο τους «έχοντες». Και όσες επιχειρήσεις έχουν μείνει όρθιες, με τις έκτακτες εισφορές και τη φορολόγηση στο 29%, για πόσο θα είναι;
Λουκέτα, απολύσεις, άντε στην καλύτερη περίπτωση μειώσεις μισθών… Επιτέλους, ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε άλλο και να βαπτίζουμε το κρέας... ψάρι!
Ολες οι κόκκινες γραμμές έπεσαν. Η μόνη που κρατήθηκε είναι ότι… μένουμε Ευρώπη!
Και, κακά τα ψέματα, αυτό είναι το μόνο και μεγάλο ΥΠΕΡ αυτής της συμφωνίας, ότι ο πρωθυπουργός δεν άκουσε τις φωνές της ρήξης με την Ευρωζώνη και δεν οδήγησε την Ελλάδα στον δρόμο της... Ζάμπια.
Αποφάσισε να μείνει και αυτός και η χώρα στην Ευρώπη. Η λιτότητα όμως είναι εδώ, ακόμη πιο βαριά, αφού σε έναν λαό που έχει υποστεί τα πάντα, και φόρος ένα ευρώ θα είναι όχι βαρύς, αλλά δυσβάσταχτος!
Η οικονομία ξαναβυθίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην ύφεση. Ούτε ένα αναπτυξιακό μέτρο δεν περιλαμβάνει το πρόγραμμα. Αργό θάνατο, δυστυχώς αυτόν μας έφερε ο χαμένος χρόνος του πενταμήνου…
Και βέβαια το μόνο ερώτημα που υπάρχει, αν εξαιρέσουμε το ποιοι θα ψηφίσουν στη Βουλή το νέο μνημόνιο -γιατί πολλοί θα είναι αφού η εξουσία είναι γλυκιά- είναι το τι θα πει η συγκυβέρνηση στους πολίτες που εμπιστεύτηκαν και πίστεψαν στον… άλλο δρόμο.
Βέβαια, όπως έλεγε και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, η πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε.