Η ώρα των μεγάλων επιλογών για την κυβέρνηση και τους εταίρους πλησιάζει και μπορεί η τελική προθεσμία να μην είναι η προσεχή Πέμπτη, αλλά μέχρι το τέλος του Ιουνίου θα πρέπει να αποφασίσουν πώς θα πορευτούμε, γράφει ο Πάνος Φ. Κακούρης.
Από την έντυπη έκδοση
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ
[email protected]
Η ώρα των μεγάλων επιλογών για την κυβέρνηση και τους εταίρους πλησιάζει και μπορεί η τελική προθεσμία να μην είναι η προσεχή Πέμπτη, αλλά μέχρι το τέλος του Ιουνίου θα πρέπει να αποφασίσουν πώς θα πορευτούμε.
Η κυβέρνηση και οι πολίτες είχαν την προσδοκία ότι οι δανειστές μας, καθότι και εταίροι, θα ήταν πιο ελαστικοί, έπειτα από μια πενταετία σκληρής λιτότητας, και θα έδιναν μια ανάσα στη χώρα.
Οι τελευταίες προτάσεις τους αποδεικνύουν ότι δεν ξέφυγαν χιλιοστό από τη ρότα που έχουν χαράξει από τον Μάιο του 2010, όταν τους καλέσαμε και τους εκχωρήσαμε τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής.
Στα πέντε χρόνια μετά την ένταξη στο πρώτο μνημόνιο, έχουν μεσολαβήσει πολλά γεγονότα και πολλά mea culpa στελεχών του ΔΝΤ, αλλά η πολιτική δεν αλλάζει.
Να θυμηθούμε τους «λάθος πολλαπλασιαστές» του Ολιβιέ Μπλανσάρ ή τις δηλώσεις του Πόλ Τόμσεν ότι το ΔΝΤ δε ζήτησε ποτέ μειώσεις συντάξεων!
Παρόλα αυτά, και παρά τις στιγμές αυτοκριτικής, παρά τις επικρίσεις που δέχονται από δεκάδες οικονομολόγους, η εμμονή τους σε μια αδιέξοδη πολιτική είναι πλέον εκνευριστική.
Η πρότασή τους, που δημοσιοποιήθηκε στις 3 Ιουνίου και εκείνη που παρουσιάζει σήμερα η «Ν», είναι στο ίδιο πλαίσιο.
Νέα μέτρα, όπως και το φθινόπωρο του 2014, όταν είχαν απορρίψει το mail -Χαρδούβελη που προέβλεπε μέτρα περίπου 950 εκατ. ευρώ, και ζητούσαν μέτρα 2,6 δισ. ευρώ.
Η νέα τους πρόταση, σήμερα, απορρίπτεται από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα, όπως όλα τα κόμματα απορρίπτουν και την πρόταση της κυβέρνησης.
Το επικίνδυνο είναι πως οι δύο προτάσεις είναι διαμετρικά αντίθετες και είναι άγνωστο πώς θα συγκλίνουν στον ελάχιστο χρόνο που απομένει, χωρίς εκατέρωθεν υποχωρήσεις και χωρίς να «φύγουν» από τη μέση σημεία των προτάσεων.
Στο υποθετικό ενδεχόμενο που η κυβέρνηση αποδεχτεί την πρόταση των θεσμών και υπογράψει, έχει αναρωτηθεί κανείς από ποια Βουλή θα περάσει;
Μπορεί να εγκριθεί η συμφωνία από τη Βουλή της Γερμανίας, της Φινλανδίας και άλλων χωρών, αλλά από το ελληνικό Κοινοβούλιο θα είναι δύσκολο και θα οδηγηθούμε σε άλλες, μεγάλες περιπέτειες.
Εάν η συμφωνία ψηφιστεί από τη Βουλή, αλλά όχι από την κυβερνητική πλειοψηφία, τι θα συμβεί; Θα εφαρμοστεί; Δύσκολα.
Αμέσως θα ανοίξει ένας νέος κύκλος πολιτικών διεργασιών, που μέχρι να καταλήξει κάπου, θα έχει χαθεί και άλλος πολύτιμος χρόνος. Πλην των δανειστών, ακέραιη είναι και η ευθύνη της κυβέρνησης.
Με «δημιουργικές ασάφειες» και με δηλώσεις «δε θέλουμε χρήματα» όσο τα κρατικά ταμεία είχαν αποθέματα και πλήρωνε το κράτος, ο χρόνος περνούσε αβασάνιστα. Τώρα, όμως, τέλειωσαν και τα χρήματα, και τα ψέματα.