Οταν ένα «κακό» αντιμετωπιστεί με κάποιο τρόπο, δεν σημαίνει πως δεν αποκλείεται να επιστρέψει με ισχυρότερα χαρακτηριστικά αργότερα. Ωστόσο, πολλές φορές η κοινωνία μοιάζει να ξεχνά, γράφει ο Κώστας Ιωαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
ΚΩΣΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
[email protected]
Οταν ένα «κακό» αντιμετωπιστεί με κάποιο τρόπο, δεν σημαίνει πως δεν αποκλείεται να επιστρέψει με ισχυρότερα χαρακτηριστικά αργότερα.
Ωστόσο, πολλές φορές η κοινωνία μοιάζει να ξεχνά.
Με τη βοήθεια όσων ηθελημένα ξεχνούν το παρελθόν επιλεκτικά, για να την παραπλανήσουν. Αυτό πιθανά πιστεύουν πως ισχύει εκείνοι οι αναλυτές που κρίνουν την περίοδο από το 2010 έως σήμερα, υπό το πρίσμα του συναισθήματος που έχει αναπτυχθεί στην πλειονότητα των πολιτών.
Βίωσαν μια ανώμαλη προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα, που προέκυψε σχεδόν αμέσως μόλις κόπηκε το φθηνό δανεικό χρήμα.
Οι πολέμιοι των μνημονίων υποστηρίζουν ότι τα αποτελέσματά τους τα νιώσανε οι πολίτες στην πλάτη τους και δεν τα σηκώνουν άλλο.
Λογικό, αφού υπάρχουν κόμματα που υποσχέθηκαν έναν «άλλο δρόμο», που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ηθελημένα δεν ακολούθησαν.
Υπονοώντας ότι ήταν η διάθεση υποτέλειας που τους έκανε υπάκουους στα προστάγματα των πιστωτών και όχι η ανάγκη να μην πεταχτούμε έξω από το σύστημα της Ευρωζώνης.
Τώρα η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με το ίδιο δίλημμα. Μόνο που οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουμε Αργεντινή.
Γι’ αυτό μπορούν αρκετοί να υποστηρίζουν πως με τα μνημόνια οι πολίτες της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας δεν ευτύχησαν, αλλά τα μακροοικονομικά μεγέθη βελτιώθηκαν χωρίς κέρδος γι’ αυτούς.
Κανένας τους όμως δεν σκέφτηκε πως σε αυτές τις χώρες ο δρόμος για την άτακτη πτώχευση και όσα ακολουθούν για τους πτωχότερους κάθε χρεοκοπημένης οικονομίας έκλεισε για τα καλά. Ενώ για την Ελλάδα παραμένει ανοικτός.
Ποτέ δεν έγινε μια δημόσια συζήτηση για όσα γλίτωσε η ελληνική κοινωνία επιλέγοντας συντηρητικά.
Δηλαδή, πρώτα να σώσει τη χώρα από μια επιστροφή στη δραχμή, γιατί είναι μια ανεξέλεγκτη πορεία από τα ψηλά στα χαμηλά.
Και αφού φρενάρει την κάθοδο, να επιχειρήσει την είσοδο στην ανάπτυξη.
Ηταν σίγουρα επώδυνη λύση και καθόλου εντυπωσιακή, αλλά κράτησε τη χώρα κάτω από μια ομπρέλα που τη σέβονται όλοι στον πλανήτη.
Οι δε εταίροι, αποφασίζοντας να γίνουν οι ύστεροι δανειστές, δεν λειτούργησαν σαν φιλόπτωχοι, αλλά έδειξαν τη θέληση να μας κρατήσουν στην Ευρωζώνη.
Παρά τις ασυδοσίες που επί δεκαετίες απόλαυσαν αρκετοί συμπολίτες μας και μεγάλο μέρος του πολιτικού δυναμικού της χώρας και μόνοι μας αποκαλύψαμε.
Αναφερόμαστε σε εκείνους που κρατήθηκαν στην εξουσία μέσα από ένα σύστημα παροχών σε διάφορες κοινωνικές ομάδες κυκλικά και σε βάρος του μέλλοντος της χώρας.
Το μέλλον είναι τώρα. Η επιστροφή στο παρελθόν δεν θα επουλώσει τις πληγές των αδυνάτων που επλήγησαν βάναυσα από την ελληνική έκδοση της εφαρμογής των μνημονίων.
Θα τους ρίξει ξίδι και θα τους ποτίσει χολή. Στο όνομα μιας υπόσχεσης, πως με την αριστερά μπορεί να τετραγωνιστεί ο κύκλος.