Η πιεστική ανάγκη να σκέφτεσαι

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Eκεί που θαρρούμε πως έχουμε δημιουργήσει μια αντίληψη και μια και τη στεριώσαμε, τούτο είναι έτσι και τ’ άλλο αλλιώς, διαπιστώνουμε πως τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’ ό,τι φαίνονταν.

Τρέχουμε προς την πιο πειστική κάθε φορά εξήγηση, μα όσο τη ζυγώνουμε, στο βάθος ξεμακραίνει. Πριν από μία εβδομάδα «άρχισε να γράφεται η συμφωνία», αλλά στο ενδιάμεσο η γραφίδα ήταν σε απεργία. «Στη Δρέσδη υπήρχε η εντύπωση ότι η Ελλάδα δεν έχει παρουσιάσει πρόταση», τη Δευτέρα «εξέπληξε», μα «αξιολόγηση και κρίση μπορούμε να κάνουμε μόνο όταν θα έχουμε το κείμενο».

«Είμαστε μερικές ώρες ή μέρες μακριά από τη διευθέτηση του ζητήματος με την Ελλάδα». Δεν ξέρω πώς μετρά ο Γάλλος πρόεδρος, αλλά σίγουρα χρησιμοποιεί διαφορετική μονάδα μέτρησης από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, που «δεν έχει πληροφορίες ότι έχει αλλάξει οτιδήποτε σημαντικό σε όρους ουσίας», ενώ ο εκπρόσωπος της καγκελαρίας βάζει στην εξίσωση και τον κυβερνήτη του παντός. «Δόξα τω Θεώ, τρέχουν αυτές οι συνομιλίες».

Οι συνομιλίες είναι η μόνη σταθερά. Ολα τ’ άλλα, «ο πολύς ή λίγος δρόμος για μια συμφωνία», οι αντιφατικές πληροφορίες και οι αλήθειες της κάθε πλευράς, ακόμη κι εντός της ίδιας ομάδας, είναι επικοινωνία. Δημιουργούν κλίμα μέχρι το επόμενο κύμα διοχετευόμενης «αισιοδοξίας» ή «απαισιοδοξίας». Δημιουργούν κλίμα, δοκιμάζουν σενάρια, λειτουργούν και ως ψυχολογικά σεμινάρια. «Οι ατελείωτες παλινωδίες, οι ελιγμοί, η αβεβαιότητα τσακίζουν τα νεύρα όλων των συμμετεχόντων», παραδέχεται ο πρόεδρος της Ευρωβουλής.

Τα ‘χει αυτά η πολιτική. Οποιος δεν αντέχει τη ζέστη, δεν μπαίνει στην κουζίνα.

Τα ‘χουν αυτά οι διαπραγματεύσεις και τα παιχνίδια με τις λέξεις. Γι’ αυτό και πριν από το τελευταίο εκβάν «ν’ αμφιβάλλεις για τα πάντα, και να πιστεύεις σ’ όλα, είναι και οι δύο πολύ άνετες στάσεις, γιατί σε απελευθερώνουν από την ανάγκη να σκέφτεσαι».