Ο Σαντάμ φέρεται να είπε κάποτε στους συμπατριώτες του «αν μια μέρα εγκαταλείψω την εξουσία, θα χρειαστούν επτά πρόεδροι για να κυβερνήσουν το Ιράκ», «πατώντας στην πολυφυλετική δομή της χώρας».
Οι Σιίτες φοβούνται τους Σουνίτες, οι Σιίτες και οι Σουνίτες φοβούνται τους Κούρδους και οι Κούρδοι φοβούνται τις άλλες μειονότητες.
Για να λειτουργήσει το Ιράκ ως μια πλουραλιστική και ανεξάρτητη οντότητα θα πρέπει οι βασικοί πρωταγωνιστές του να δεχθούν να είναι «μετρίως δυσαρεστημένοι». Να εγκαταλείψουν δηλαδή το μέγιστο ώστε να αποφύγουν το χείριστο: το χάος.
Οι ισλαμιστές θα πρέπει να δεχθούν ότι η σαρία δεν θα περιλαμβάνεται στο Σύνταγμα, θα εξασφαλίσουν όμως τουλάχιστον ότι το ισλάμ θα αποτελεί την επίσημη θρησκεία του κράτους.
Οι κοσμικοί, πάλι, θα πρέπει να προσαρμοστούν στην ιδέα ότι το ισλάμ θα έχει μια σημαντική συμβολική θέση στη διακυβέρνηση της χώρας, θα μπορούν να είναι όμως ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι οι δικαστές και η λαϊκή νομοθεσία θα οδηγήσουν σε ένα νέο κράτος δικαίου.
Οι Κούρδοι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το όνειρο του ανεξάρτητου Κουρδιστάν, τούς παρηγορεί όμως το γεγονός ότι ένα ειδικό καθεστώς για το Κουρδιστάν θα ενταχθεί στην ιρακινή νομοθεσία. Οι Σουνίτες, πάλι, θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι δεν θα ελέγχουν πλέον το Ιράκ, από την άλλη πλευρά όμως ο ρόλος τους στο κοινοβούλιο θα είναι σημαντικός. Οσο για τους Σιίτες, θα δουν επιτέλους το πολιτικό τους καθεστώς να αναγνωρίζεται, με τίμημα όμως την κατανομή πόρων και δύναμης μέσω ενός ομοσπονδιακού συστήματος και την επιβολή περιορισμών στη δύναμη της πλειοψηφίας.
Aπόσπασμα από άρθρο του Τόμας Φρίντμαν στην «International Herald Tribune»