Ο ηγέτης των Αφροαμερικανών που τολμούσε να ονειρεύεται, ο εφημέριος από την Τζόρτζια που αντιμετώπισε θαρραλέα τον εφιάλτη του ρατσισμού, γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1929. Σήμερα, ημέρα των γενεθλίων του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, είναι εθνική εορτή στις ΗΠΑ.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του γνώρισε τη μισαλλοδοξία. «Ημουν πολύ μικρός όταν βίωσα την πρώτη μου εμπειρία πίσω από την κουρτίνα (στις τραπεζαρίες των τρένων για να χωρίσουν τους λευκούς από τους μαύρους). Ενιωσα σαν να είχε πέσει μια κουρτίνα πάνω σε όλη μου τη ζωή».
Ηταν εφημέριος της εκκλησίας των Βαπτιστών της λεωφόρου Ντέξτερ στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, όταν η ολιγομελής ομάδα οπαδών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα της πόλης εγκαινίασε τον αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων στα δημόσια λεωφορεία.
Αφορμή η σύλληψη την 1η Δεκεμβρίου του 1955 της μοδίστρας Ρόζας Παρκς, η οποία αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό επιβάτη όπως όριζε η νομοθεσία. Οι μαύροι ακτιβιστές της πόλης σχημάτισαν το Montgomery Improvement Association (Σύνδεσμο Βελτίωσης του Μοντγκόμερι) για να μποϊκοτάρουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Στη διάρκεια της παρθενικής ομιλίας του ως προέδρου της οργάνωσης επέδειξε την ρητορική του δεινότητα: «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να διαμαρτυρηθούμε. Εχουμε δημιουργήσει μερικές φορές στους λευκούς αδελφούς μας την εντύπωση ότι μας άρεσε ο τρόπος με τον οποίο μας μεταχειρίζονταν. Ηρθαμε όμως εδώ για να λυτρωθούμε από την υπομονή εκείνη που μας κάνει να υπομένουμε οτιδήποτε το λιγότερο από την ελευθερία και τη δικαιοσύνη». 382 μέρες αργότερα οι μαύροι του Μοντγκόμερι είχαν αποκτήσει τη δική τους θέση στο λεωφορείο.
Στις 28 Αυγούστου 1963 200.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στη σκιά του μνημείου Λίνκολν, στην Ουάσιγκτον, για να ακούσουν τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Το «Εχω ένα όνειρο. Εχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια ημέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος όπου δεν θα κριθούν από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από την ποιότητα του χαρακτήρα τους...» στη διάρκεια αυτής της ειρηνικής συγκέντρωσης θα μείνει στην Ιστορία.
Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων δημιούργησε, όπως ήλπιζε ο Κινγκ, το κατάλληλο έδαφος στην κοινή γνώμη, πράγμα που οδήγησε στην υπογραφή του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων το 1964. Ο νόμος καθιστούσε παράνομο τον φυλετικό διαχωρισμό στους δημόσιους χώρους και στην αγορά εργασίας. Το Νομπέλ Ειρήνης απονεμήθηκε στον Κινγκ τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου. Από το 1965 και μετά η αντίθεση στις απόψεις του Κινγκ έγινε εμφανής στους κόλπους του κινήματος. Απογοητευμένοι από τη βραδύτητα των ουσιαστικών αλλαγών, νέοι και μαχητικοί ηγέτες δεν συμφωνούσαν με την πρακτική της μη βίας και η υποστήριξη προς τον Κινγκ, τον «κ. Προσευχόμενο», όπως τόν αποκαλούσαν ειρωνικά, άρχισε να φθίνει.
Ο Κινγκ προσπάθησε να συσπειρώσει γύρω του τον κόσμο για ακόμη μία φορά, συγκροτώντας μέτωπο των φτωχών πληθυσμών από όλες τις φυλές, «για μια ριζική αναδιάρθρωση ολόκληρης της κοινωνίας».
Στις 4 Απριλίου 1968 ο μαύρος ηγέτης δολοφονείται από έναν λευκό, ενώ στεκόταν στο μπαλκόνι του μοτέλ στο οποίο είχε καταλύσει με τους συνεργάτες του στο Μέμφις.