Η διαπραγμάτευση μπορεί να κρατάει τέσσερις μήνες, αλλά τώρα είναι στην πιο κρίσιμη φάση της. Και οι προηγούμενες διαπραγματεύσεις δεν ήταν ούτε εύκολες ούτε σύντομες, γράφει ο Πάνος Φ. Κακούρης.
Από την έντυπη έκδοση
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ
[email protected]
Η διαπραγμάτευση μπορεί να κρατάει τέσσερις μήνες, αλλά τώρα είναι στην πιο κρίσιμη φάση της. Και οι προηγούμενες διαπραγματεύσεις δεν ήταν ούτε εύκολες ούτε σύντομες.
Παράδειγμα, ξημερώματα της 31ης Αυγούστου του 2011 η τρόικα έφυγε τα άγρια μεσάνυχτα και για να γυρίσει στρώσαμε τον δρόμο με το χαράτσι στα ακίνητα, το οποίο έκτοτε έχει μεταλλαχθεί σε ΕΝΦΙΑ, πριν λάβει και νέα μορφή, την ειδική εισφορά αλληλεγγύης κ.λπ.
Αποχωρήσεις της τρόικας συνέβησαν και άλλες φορές, στο πλαίσιο της πίεσης που ασκούσαν οι δανειστές για να επιβάλουν μια πολιτική που αποδείχτηκε αδιέξοδη.
Δηλαδή, η μακρά διάρκεια των διαπραγματεύσεων και το μπρα ντε φερ με τους δανειστές δεν είναι πρωτόγνωρη διαδικασία.
Ομως, αυτή τη φορά η κρισιμότητα είναι πραγματική και δεν πρόκειται για ένα απλό σχήμα λόγου.
Οσοι θεωρούν ότι υπάρχει περίπτωση αποτυχίας, ας μας πουν πώς θα πληρώσουμε τα χρεολύσια, αρχικά του Ιουνίου και κατόπιν του Ιουλίου και του Αυγούστου, που αθροιστικά στο τρίμηνο φτάνουν τα 10 δισ. ευρώ.
Κάποιοι θεωρούν ότι μπορούμε και να μην τα πληρώσουμε, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της χρεοκοπίας, αλλά αυτή η συζήτηση δεν έχει νόημα, διότι δεν υπάρχει λόγος να μπει η χώρα σ’ αυτή την περιπέτεια. Δεν την αντέχει.
Οσοι ψελλίζουν επιχειρήματα υπέρ της χρεοκοπίας, είτε οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους περιουσιακά ασφαλείς, είτε θέλουν να εντυπωσιάσουν στα τηλεοπτικά πάνελ ή στο Διαδίκτυο, είτε να κρύψουν πικρίες που δεν έγιναν υπουργοί, είτε έχουν άγνοια, ενώ μια κατηγορία πολιτών παρασύρεται από όλους αυτούς.
Συνεπώς ο ένας και μοναδικός στόχος, ο αυτοσκοπός, είναι η επιτυχία της διαπραγμάτευσης, την οποία έχει αναλάβει προσωπικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και το στενό του περιβάλλον.
Η άμεση εμπλοκή του πρωθυπουργού θα μπορούσε να ήταν περιορισμένη και να έχει έναν εποπτικό ρόλο στην όλη διαδικασία.
Φαίνεται όμως ότι η προσωπική, ενεργή ενασχόληση είναι άκρως απαραίτητη, επειδή δεν υπάρχει κανείς άλλος.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι αρκετά εκνευριστικό την προσπάθεια αυτή να την υπονομεύουν στελέχη της ίδιας της κυβέρνησης, φροντίζοντας να ενοχλούν, χωρίς αιτία και αφορμή, τους εταίρους.
Για περίπου ενάμιση μήνα είχε υπάρξει μια σιγή, η οποία, όπως φαίνεται, λειτούργησε καλά. Εσχάτως, όμως, αρχίσαμε τα παλιά.
Τι θέλαμε τώρα να θυμηθούμε το Eurogroup της Ρίγα και να τροφοδοτούμε πρωτοσέλιδα του γερμανικού τύπου περί Riga-Gate;
Τι τις θέλουμε τις προσωπικές αιχμές κατά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που δεν μας έχει και ιδιαίτερη συμπάθεια;
Δεν χρειάζονται ούτε αμφίσημες δηλώσεις, διότι η ασάφεια δεν είναι ποτέ δημιουργική. Απλώς, όλα αυτά αποδομούν την όποια προσπάθεια και παρατείνουν το μαρτύριο της σταγόνας, που έχει τσακίσει νοικοκυριά και επιχειρήσεις.