Ετσι που περιμένουμε την κατάληξη των διαπραγματεύσεων -μαρτύριο της σταγόνας- της Ελλάδας με τους «εταίρους» της, διαπραγματεύσεων που προς στιγμήν έδειξαν να αφορούν όντως εταίρους (χωρίς εισαγωγικά, που προσπαθούν δηλαδή να οδηγήσουν τα πράγματα σε κάτι σαν λύση...) και όχι απλώς δανειστές, κι αν όχι μια γνήσια κατάληξη τουλάχιστον κάποιου είδους πειστική ωρίμανση, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να τον πάμε σε δυο τρία σημεία από την πρόσφατη ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, γράφει ο Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Ετσι που περιμένουμε την κατάληξη των διαπραγματεύσεων -μαρτύριο της σταγόνας- της Ελλάδας με τους «εταίρους» της, διαπραγματεύσεων που προς στιγμήν έδειξαν να αφορούν όντως εταίρους (χωρίς εισαγωγικά, που προσπαθούν δηλαδή να οδηγήσουν τα πράγματα σε κάτι σαν λύση...) και όχι απλώς δανειστές, κι αν όχι μια γνήσια κατάληξη τουλάχιστον κάποιου είδους πειστική ωρίμανση, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να τον πάμε σε δυο τρία σημεία από την πρόσφατη ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ.
Οπου, ασφαλώς και ευλόγως, την προσοχή έκλεψαν οι διασταυρωμένες τοποθετήσεις Αλέξη Τσίπρα - Θόδωρου Φέσσα, και μάλιστα η συγκλίνουσα εκτίμηση στο ότι «βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για την επίτευξη αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας» (Τσίπρας, θυμίζουμε) και ότι υπάρχει διέξοδος, πλην όμως «χρειάζεται άμεσα μια συμφωνία, την οποία όλοι μας θα στηρίξουμε» (αυτός είναι Φέσσας).
Το ενδιαφέρον, για μας, είναι η βαθύτερη σύγκλιση εκτίμησης που προέκυψε από μια φαινομενική διαφωνία - γύρω από το διαβόητο μνημόνιο. Για τον Φέσσα, το ελληνικό πρόβλημα είναι διαχρονικό, ξεκινάει από τον εθισμό στον καταναλωτικό δανεισμό που είχε ως αποτέλεσμα «να σταματήσουμε να παράγουμε». Συνέπεια αυτού, η εκτίμηση: «Δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση, αλλά δεν έφερε ούτε τη λύση». Δείτε τώρα την ισορροπία από την πλευρά Τσίπρα: το πρόβλημα είναι «τα αδιέξοδα του προηγούμενου μνημονίου [...] το οποίο όχι απλώς δεν αντιμετώπισε τα προβλήματα, αλλά τα επιδείνωσε».
Ομως, αν πάει κανείς λίγο βαθύτερα στις συζητήσεις που έγιναν στον ΣΕΒ -και αναφερόμαστε στις δημόσιες τοποθετήσεις- θα άξιζε να σταθεί, π.χ. στα κριτικά σημεία της προσέγγισης της (προέδρου της Business Europe , του «Ευρωπαϊκού ΣΕΒ» ας πούμε) Emma Marcegaglia.
Η οποία ξεκίνησε σημειώνοντας ότι βρίσκει πολλά σημεία συμφωνίας με τον Αλέξη Τσίπρα (εδώ το κοινό της εκδήλωσης περίπου κράτησε την αναπνοή του...), ίσως τα περισσότερα (ακόμη περισσότερο σάστισμα...), αλλά βέβαια «υπάρχουν και σημαντικές διαφωνίες», καθώς πρόκειται για ηγέτη κομμουνιστικού κόμματος (εδώ ο Τσίπρας -καθήμενος ανάμεσα σε Θ. Φέσσα και Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με τον οποίο είχε μάλιστα μια συζήτηση κατά την προσέλευση, με τον ακριβώς διπλανό Κώστα Σημίτη να προσηκώνεται αστικότατα για να χαιρετήσει- έσκασε ένα χαμόγελο, ενώ το κοινό εκτονώθηκε με ζωηρό χειροκρότημα).
Η ουσία πάντως της παρέμβασης Marcegaglia έγκειται στην κριτική της τοποθέτηση απέναντι στην αναπτυξιακή προοπτική της Ευρώπης (όπου το ΑΕΠ βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ’ ό,τι πριν από την κρίση, ενώ το rebound των ΗΠΑ έχει φέρει την οικονομία τους στο 8% πιο ψηλά από το 2008) και στην έμφαση στο «να ξαναγίνει ελκυστική η Ευρώπη» για την προσέλκυση επενδύσεων (όταν το μερίδιο της Ε.Ε. στις ξένες επενδύσεις έχει πέσει στο 17% το 2013 έναντι 40% του 2000).
Αυτή η τοποθέτηση λειτούργησε αρκετά αντικατοπτριστικά ως προς την κεντρική ιδέα της παρουσίασης του -πάντα μαχητικού- Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος πέρα από το παράπονό του για τη διαπραγμάτευση και την τακτική των «εταίρων», εκεί επικέντρωσε: στην ανάγκη για ανάκτηση μιας επενδυτικής δυναμικής από την Ελλάδα.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα αυτά είναι λόγια. Συν καλές προθέσεις. Εκεί ακριβώς, ο οργανωτής της όλης ιστορίας ΣΕΒ ήρθε και παρουσίασε ένα «πλαίσιο ρεαλιστικών θέσεων για διαπραγμάτευση», που επιχειρεί ακριβώς να διεμβολίσει και να δώσει περιεχόμενο στη συζήτηση περί μεταρρυθμίσεων σε αναπτυξιακή κατεύθυνση: επειδή, δε, οι αριθμοί πολώνουν την προσοχή, ο γενικός διευθυντής του Συνδέσμου Ακης Σκέρτσος ανέφερε τις 82 δράσεις/προτάσεις σε 11 καίριους τομείς πολιτικής.
Οπου βέβαια συναντά κανείς γνώριμα κεφάλαια, όπως φορολογική δικαιοσύνη, χωροταξικό σχεδιασμό, κανόνες ανταγωνισμού, ενεργειακό κόστος, αλλά και αναγωγές στο βάθος της μνήμης (ημερών Θόδωρου Παπαλεξόπουλου, ας πούμε...) σαν την «καλή νομοθέτηση» και... την ποιοτική και ταχεία απονομή της δικαιοσύνης.
Αν μη τι άλλο, χρήσιμο για να μετρούμε τον χρόνο που περνά. Οσο π.χ. η έκβαση μια φωτίζει (δηλώσεις εν όψει Κορυφής Ρίγας), μια σκοτεινιάζει (διαφωνίες για τον ΦΠΑ, που εθεωρείτο ως θέμα να κλείσει).
Υποσημείωση: Στο περασμένο σημείωμα αυτής της σειράς, της Δευτέρας 18 Μαΐου, η αναφορά στη συζήτηση για το ύψος του υπό διαπραγμάτευση (λογικότερου) πρωτογενούς πλεονάσματος έκανε σ’ ένα σημείο το πλεόνασμα έλλειμμα. Λάθος! Δεν πήγαμε να υπαινιχθούμε ότι φθάσαμε να συζητάμε για επαναφορά σε πρωτογενές έλλειμμα - άλλο τι προκύπτει με τη βουτιά της οικονομίας στην πράξη....